Tajemnica Pocałunku

Opowiadanie z paringiem Serenity/Seiya.

Pozostali bohaterowie: Helios, Kakyuu, Endymion

  Kapłan Helios niespokojnie krążył po swoim gabinecie. Od śmierci królowej Seleny minęło pół roku, ale w pałacu nadal było czuć nieprzyjemną atmosferę. Mężczyznę najbardziej martwiło zachowanie księżniczki Serenity. Wszyscy rozumieli jej cierpienie po utracie matki, ale zmiana jaka zaszła w charakterze złotowłosej, była dość szokująca. Już nie była ciepłą i serdeczną dziewczyną. Służba bardzo często narzekała na jej kaprysy oraz opryskliwe zaczepki. Zresztą, sam kapłan wielokrotnie doświadczył nowych humorów księżycowej księżniczki.

- Ona nie panuje nad sobą, a co dopiero mówić o rządzeniu królestwem - pokręcił głową ze złości.

Nagle ktoś zapukał do drzwi, więc białowłosy dał pozwolenie na wejście. Do środka wszedł wysoki, przystojny mężczyzna. Miał brązowe włosy do ramion oraz duże, ciemnoniebieskie oczy, a ubrany był w srebrny strój z długą, czerwoną peleryną.

- Nie chciałem Ci przeszkadzać, ale musimy teraz porozmawiać.

- W porządku generale Tashiro. Nawet lepiej, że jesteś.

Poseł usiadł na fotelu i spojrzał na niego uważnie.

- Widzę, że coś Cię martwi Heliosie.

- Owszem, a powód jest nam wszystkim bardzo dobrze znany-Serenity.

- No tak - generał westchnął ciężko. - O tym również chciałem porozmawiać. Muszę wracać na Kinmoku, bo siostra mnie potrzebuje, a o synu już nie wspomnę. Ktoś musi utemperować jego charakterek-mężczyzna uśmiechnął się pod nosem.-Mam dla Ciebie propozycję, niech Serenity jedzie ze mną. Będzie pod moją protekcją, a zmiana otoczenia może jej wyjść na dobre.

- A, co na to Kakyuu?

- Znasz moją siostrę, to anioł. Poza tym, Selene była bliska nam obojgu.

- Świetnie, zatem porozmawiam z Sere - kapłan uścisnął dłoń generała, chociaż przeczuwał, że czeka go trudna rozmowa.

****

  Obawy Heliosa sprawdziły się wyjątkowo trafnie. Po awanturze w trakcie której cały zamek drżał, a szyby w oknach pękały, przyszedł czas na kolejną i jeszcze kolejną...

W końcu ledwo żywy kapłan wyprowadził wrzeszczącą księżniczkę z sypialni, a Merkury i Mars spakowały jej rzeczy.

- Uspokój się! Wszyscy chcemy Twojego dobra! - krzyknął na szamoczącą się dziewczynę.

- No, a w szczególności Ty! - warknęła.

Po kilkunastu minutach zaciętej szarpaniny, wepchnął dziewczynę do karety generała oraz z ulgą zatrzasnął drzwi.

Serenity łypnęła na Tashiro morderczym spojrzeniem i z naburmuszoną miną przesiadła

się na drugą stronę. Następnie dumnie wykręciła głowę, spoglądając w okno. Całą drogę nie zaszczyciła swojego towarzysza nawet słowem, co go jedynie rozbawiło.

Po długiej podróżny dotarli na Kinmoku, a uradowany szatyn pierwszy wybiegł na spotkanie siostrze. Księżniczka Kakyu czekała przy wejściu, uśmiechając się promiennie.

- Dobrze, że już jesteś braciszku - przytuliła go z całej siły.

Jej wzrok szybko przeszedł na złotowłosą Sere, która stała z tyłu z miną męczennika.

- Przywiozłeś gościa? - czerwonowłosa zdziwiła się.

- Tak - przyciągnął dziewczynę bliżej. - Pozwól, że Ci przedstawię córkę Seleny, Serenity.

- Jesteś śliczna kochanie - ucałowała zdumioną blondynkę w policzek oraz wzięła pod ramię, prowadząc do pałacu.

****

  Serenity czuła się obco w nowym miejscu, a jedynie obecność Kakyuu uspokajała ją. Niebieskooka doszła do wniosku, iż od władczyni planety pachnących oliwek bije takie samo ciepło, jak od jej mamy. Dlatego mogłaby ciągle przebywać w towarzystwie tej niezwykłej kobiety. Niestety na obecną chwilę była skazana wyłącznie na siebie. Dlatego też, wymknęła się na spacer.

  Księżniczka znalazła się w pięknym ogrodzie i musiała przyznać, że nawet w jej własnym nie było tylu gatunków kwiatów. Oczarowana zatrzymała się przy fontannie i zanurzyła dłoń w wodzie. Nagle doznała wrażenia, iż ktoś ją obserwuje. Odwróciła się gwałtownie, lecz nikogo nie dostrzegła, więc wróciła do poprzedniej czynności. Dopiero, gdy usłyszała niepokojący szelest, ruszyła w stronę świerków. Tym razem nie miała wątpliwości, że nie jest sama.

- Widzę intruza w mojej kryjówce - usłyszała, a przed nią stanął młodzieniec z długimi, czarnymi włosami, zebranymi w kitkę. Strój miał podobny do generała z tym, że bez peleryny.

- Intruza? - zapytała nieśmiało.

- Bardzo pięknego intruza.

- Za dużo sobie Pan pozwala.

- Pan?

- Nie przypominam sobie, abyśmy byli na „Ty”.

- Więc zdradź mi swoje imię - zbliżył się do niej.

- Nonsens... - oburzona jego bezpośrednim zachowaniem, odwróciła się na pięcie.

- Nie odchodź! - nieznajomy zagrodził jej drogę. - Dla Ciebie... - na wyciągniętej dłoni ujrzała białą lilię.

- Piękna, dziękuję.

- Godna Twojej urody.

Księżniczka spojrzała w oczy młodzieńca, które były urzekająco szczere i radosne.

- Jestem Serenity - powiedziała ufniej i podała mu rękę.

- Seiya!!! - oboje usłyszeli donośny krzyk, a brunet podskoczył, jak oparzony.

- Nikogo nie widziałaś, błagam... - rzucił na odchodne i pognał przed siebie.

Blondynka wyglądała na zdezorientowaną, bo nawet nie zapytała o jego imię. W końcu dołączył do niej Yaten.

- Serenity, nie spodziewałem się Ciebie tu zastać. Widziałaś może Seiyę?

- Nie mam pojęcia o kogo pytasz-odpowiedziała zgodnie z prawdą.

- Wybacz, rzeczywiście nie poznałaś go jeszcze. Może, to i lepiej - mruknął podirytowany.

- Zdradź mi, kim jest ten Seiya?

- Och, to syn generała Tashiro, a tym samym bratanek księżniczki Kakyu. Największy buntownik na tej planecie.

Złotowłosa po raz pierwszy od przyjazdu uśmiechnęła się głośno.

- Chodź, odprowadzę Cię. Robi się późno - podał jej ramię i zawrócili do pałacu.

****

  Następnego dnia wszyscy spotkali się przy wspólnym śniadaniu. Kakyu żywo dyskutowała z bratem, a Taiki i Yaten próbowali nawiązać rozmowę z Serenity. Księżniczka znowu wyglądała, jakby była obrażona na cały świat, toteż chłopcy już po kilku minutach darowali sobie jakiekolwiek pytania. Z kolei uwagę dziewczyny bardziej absorbowało wolne miejsce obok niej. Nakrycie było świeże, więc spodziewała się poznać kogoś nowego. Jednak cały problem w tym, iż ten ktoś nie kwapił się zbytnio, aby zaszczycić ich swoją obecnością.

- Witaj ojcze! - niespodziewanie usłyszała znajomy głos.

Kiedy skierowała wzrok w stronę drzwi, rozpoznała chłopaka, którego spotkała poprzedniego wieczora. W jednej chwili pojęła, że to musiał być właśnie Seiya. Tym bardziej, że przywitał się z generałem, a do czerwonowłosej powiedział „ciociu” oraz wręczył jej kwiat.

„Prostak, rozdaje kwiaty na prawo i lewo” - skrzywiła się i upiła łyk soku.

-Wreszcie raczyłeś się zjawić-Tashiro zwrócił się do syna.

- Oj, lepiej przedstawicie mi gościa - zadowolony brunet puścił Sere oczko i zajął wolne miejsce.

- Znowu się gdzieś szlajałeś i takie są efekty - wtrącił zielonooki.

- Ale my się bardzo dobrze znamy - księżniczka powiedziała z przekąsem.

W tym momencie wszyscy spojrzeli na Seiyę, który aż zbladł.

- Coś się Pani pomyliło - wyjąkał zakłopotany.

- No jasne, nawąchałam się czegoś i z pewnością miałam zwidy - wycedziła ironicznie. - Dziękuję za śniadanie, było naprawdę miło - wstała od stołu oraz z lekkim uśmieszkiem opuściła jadalnię.

****

  Drzwi do sypialni księżycowej księżniczki otworzyły się z wielkim hukiem, a do środka wbiegł wściekły Seiya. Natomiast Serenity wypuściła z rąk pozytywkę i poderwała się z łóżka, gdy ruszył w jej kierunku. Niestety droga ucieczki zakończyła się, kiedy cofając się trafiła na ścianę. Chłopak doskoczył do niej, opierając dłonie z obu stron, a tym samym unieruchomił dziewczynę.

- Nakablowałaś na mnie!!! - wrzasnął.

- A gdyby nawet, to co? - odważyła się spojrzeć mu w oczy. Ten zadrżał nerwowo, ale zmienił ton.

- Jesteś na moim terenie, więc nie zadzieraj ze mną.

- Nienawidzę kłamczuchów! - próbowała go odepchnąć, lecz nawet nie drgnął.

- Zawsze jesteś taka szczera? - uniósł brew w zaciekawieniu.

- W przeciwieństwie do niektórych, tak!

- A więc wojna, Złośnico?

- Wojna!

Seiya zmierzył ją wzrokiem oraz uśmiechnął się cynicznie. Poprawił nonszalancko koszulę i wyszedł.

****

  Przez kilka następnych dni Serenity nie opuszczała komnaty, nie licząc posiłków. Tashiro był zmartwiony, ponieważ czuł, że zadnie jakiego się podjął będzie znacznie trudniejsze. Cudem namówił blondynkę, aby uczestniczyła w zajęciach, które były organizowane w tygodniu. Księżniczka Kakyu dbała o wykształcenie swoich poddanych, a jeszcze bardziej o nieposkromionego bratanka. Otóż Seiya musiał za karę dołączyć na lekcje prawa. Nie było mu to w smak i uznał, iż to wina Sere. Dlatego celowo usiadł obok niej, gdy przyszedł spóźniony.

  Już po kilku minutach brunet ziewnął leniwie, słysząc kolejne formuły zupełnie nic dla niego nie znaczące.

- Co Ty wyprawiasz? - błękitnooka syknęła na niego.

- Nudzę się, nie widać? - odpowiedział, wzruszając ramionami.

-Jesteś prostakiem, notuj przynajmniej.

- Po co? Wystarczy, że Ty notujesz Złośnico.

Dziewczyna posłała mu gniewne spojrzenie i już więcej się odezwała.

- Bo Ci tak zostanie - szepnął rozbawiony.

****

  Od pewnego czasu Seiya chodził zły i rozdrażniony. Śliczna księżniczka spodobała mu się od pierwszej chwili, gdy ją zobaczył. Jednak nie zamierzał jej odpuścić. Chciał się z nią zaprzyjaźnić, a ona od razu nadepnęła mu na odcisk. Przez nią ojciec kontrolował go częściej i musiał uczestniczyć w szkoleniach, których nie znosił.

Brunet wyszedł na balkon i oparł się o barierkę. Z kieszeni wyjął pozytywkę, którą znalazł przez przypadek. Wiedział, iż należała do Sere, ale postanowił się z nią trochę podroczyć. Planował posłuchać melodii, lecz przerwało mu wejście Yatena. Liczył na odrobinę spokoju, jednak kuzyn wolał go mieć na oku...

  Serenity tradycyjnie postawiła na samotność, zapuszczając się w nieznane tereny pałacu. Nie przypuszczała, że szybko pożałuje beztroskiej wycieczki. Dziewczyna dotarła do pomieszczeń ze zwierzętami, a że ciekawość wzięła górę nad rozsądkiem, weszła do stajni. Poza szlachetnymi rumakami w środku był ktoś jeszcze, czyli pewien „sympatyczny” czworonóg, który nie przepadał za nieznajomymi gośćmi. Nasza złotowłosa zamarła z bezruchu, widząc warczącego wielkoluda. Niewiele myśląc, rzuciła się sprintem do ucieczki, chociaż trudno nazwać sprintem bieg na obcasach.

- Mówiłem, że to dziwna istota. Co ona wyprawia? - srebrnowłosy wlepił wzrok w piszczącą dziewczynę.

- Bije rekord w maratonie? - Taiki wyjrzał bratu przez ramię.

- Brutus, kochana psina - skwitował zadowolony brunet, gdy usłyszał szczekanie pupila.

- Rusz się i zrób porządek ze swoim kundlem! - Yaten skarcił go.

- Po co? Trochę ruchu jej nie zaszkodzi.

- Seiya!!! - krzyknęli obaj.

- Niech wam będzie - dzień dobroci dla oferm - ospale ruszył „na ratunek” księżniczce.

Zrozpaczona blondynka potknęła się i runęła twarzą w błoto. W myślach układała pożegnalną przemowę, lecz dźwięczny świst zawrócił rozwścieczoną bestię. Zaskoczona uniosła głowę, a widok wroga numer jeden wcale nie poprawił jej humoru.

- Ty... - zasyczała, uderzając pięścią w kałużę i w efekcie upaćkała się gorzej.

- Podobno maseczki błotne są w modzie - chłopak nie mógł się powstrzymać, a uradowany pies szczeknął potakująco.

- Zamilcz! - totalnie upokorzona wstała z ziemi, otrzepując brudną oraz podartą suknię. - Nie zamierzam z Tobą rozmawiać! - ruszyła przed siebie chwiejnym krokiem, co kawałek łapiąc równowagę.

- Hej, Złośnico! Chyba złamałaś obcas!

- Nie Twój problem!

- Wyjątkowo muszę się z Tobą zgodzić.

****

  Z samego rana generał Tashiro odbył poważną rozmowę z siostrą, gdyż zaniepokoił go list, który otrzymał z Ziemi.

- Nie wiem, co myśleć na ten temat - rzucił białą kopertę na biurko.

Czerwonowłosa rozwinęła wiadomość i zaczęła czytać w skupieniu. Z każdym wersem jej mina była poważniejsza.

- Serenity ma narzeczonego?

- Nic mi o tym nie wiadomo. Przede wszystkim, nigdy nie słyszałem o testamencie Selen - odpowiedział zmartwiony.

- Napisz do Heliosa...

Zanim to zrobię, Endymion przybędzie tu z całą świtą. Trudno...musimy przygotować się na jego przybycie, a w między czasie wszystko sprawdzę.

Kobieta kiwnęła głową porozumiewawczo, lecz nie mogła pozbyć się dziwnego niepokoju.

****

- Oddawaj!!! - złotowłosa wyrwała z rąk Seiyi pozytywkę, którą znalazł wcześniej. - Jesteś wstrętnym złodziejem! - krzyczała, jak w amoku.

- Znalazłem ją i chciałem Ci oddać, ale oczywiście musiałaś na mnie naskoczyć! - chłopak nie pozostał jej dłużny.

- Pyskaty i zadufany w sobie książę! - wbiła palec w jego tors.

- Rozpieszczona królewna, której wszystko wolno! Zobaczymy, co powiesz jak przyjedzie Twój przyszły mąż! Życzę powodzenia!

- M...mąż?! - wydukała i nerwowo chwyciła za końcówki włosów.

- Nie wiedziałaś? - dumny z siebie Seiya oparł się o ścianę. - Już Ci niosą suknię z welonem..., czy jak to leciało - zachichotał złośliwie.

Nagle blondynka oprzytomniała i ruszyła pędem do gabinetu generała. Po drodze prawie stratowała Yatena, ale popchnęła go na idącego obok Taikiego. Srebrnowłosy nie zdążył się pozbierać, a już leżał na podłodze, bo tym razem poturbował go rozhisteryzowany kuzyn.

- Znowu się pokłócili?

- Mam to gdzieś! Dla mnie mogą się nawet pozabijać! - zielonooki pomasował obolałe plecy

Z kolei Sere niczym strzała wpadła do gabinetu, a szatyn spojrzał na nią jak na wariatkę, gdy próbowała łapać oddech oraz otarła pot z czoła.

- Moja panno, czy nikt nie nauczył Cię pukać?

Nie usłyszał odpowiedzi, ponieważ jego syn równie „elegancko” wszedł do środka.

- Ciebie nie pytam, bo wiem, że nie - westchnął podirytowany. - Co was, że się wyrażę, tu przygnało?

- Ta kreatura twierdzi, że mam narzeczonego! - dziewczyna wskazała na towarzysza i odwróciła się do niego plecami.

- Bo...chyba...masz - teraz generał był zmieszany. - A Tobie kto pozwolił o Tym rozpowiadać?!

- Przecież zawsze trzeba mówić prawdę - brunet odpowiedział swobodnie.

- Tak? A kto Ci tak powiedział? - mężczyzna zacisnął zęby

-Ty, ojcze - uśmiechnął się zawadiacko.

Tego szatyn już nie mógł znieść. Nieoczekiwanie rąbnął pięścią w stół, a potem wyprowadził natarczywą parę za drzwi. Oczywiście zamknął je na klucz od środka.

- Widzisz, co narobiłeś? - Serenity powiedziała z wyrzutem. - Tam się ważą moje losy...

- Też mi coś - prychnął pod nosem. - I tak zostaniesz kurą domową, nie to co ja.

- Pewnie! W cyrku czekają na Ciebie z utęsknieniem - odgryzła się z równą satysfakcją.

- Odpuść sobie, Złośnico.

-J ak mnie wydadzą za to coś, to wyskoczę przez okno i będę Cię straszyć po nocach!

-Droga wolna, tylko zainwestuj w porządne łańcuchy, bo mam twardy sen.

- Fy! - zgodnie ze swoim zwyczajem zadarła dumnie głowę i wróciła do siebie.

****

  Endymion wraz z kilkoma zaufanymi ludźmi zjawił się na Kinmoku szybciej, niż się tego spodziewano. Nie wywarł zbyt dobrego wrażenia na władczyni planet, która uznała go za wyniosłego oraz pewnego siebie typa. O samej Serenity wyrażał się jakby była własnością przypisaną mu na stałe. Czerwonowłosa postanowiła wstrzymać zapędy księcia Ziemi, więc nie pozwoliła mu zobaczyć się z przyszłą narzeczoną, aż do zaplanowanego na wieczór przyjęcia. Brunet przełknął tę informację prawie, jak gorzką pigułkę. Jednak starał się zachować pozory.

  Kiedy zaczynało zmierzchać, a na sali balowej rozbłysły pierwsze światła i pojawili się goście, generał Tashiro zszedł ze schodów pod ramię z siostrą oraz swoją protegowaną. Za nimi szedł odświętnie ubrany Seiya, a jego mina była dziwnie poważna. Zatrzymał się u boku ojca i wziął na cel Endymiona, lecz jemu również się nie spodobał. Następnie zerknął dyskretnie na Serenity, która wyglądała na przerażoną. Wzrok miała wbity w podłogę, a na powitanie księcia kiwnęła jedynie głową.

  Wygląd złotowłosej faktycznie odzwierciedlał jej stan duszy. Nie spodziewała się, iż jej potencjalny wybranek będzie sporo starszy. Nawet tańcząc z nim czuła dziwny chłód. Ostatecznie musiała posunąć się do drobnego kłamstwa, aby uciec na balkon.

- Co za typ! Ma bardziej przerośnięte ego, niż Seiya – mruknęła. - Swoją drogą, ten jest też pyskaty i...przystojny - stwierdziła i znużona wsparła głowę na dłoniach.

- Złośnico... - usłyszała cichy szept, a potem coś musnęło jej policzek.

Odwróciła się raptownie, chwytając za policzek i zobaczyła Seiyę. Miał łagodny uśmiech, a w ręku trzymał lilię. Dziewczyna przyjęła kwiat i siłą woli nie mogła oderwać oczu od bruneta.

- Co się dzieje? - chłopak przerwał milczenie.

- Czemu pytasz? Przecież masz gdzieś mój los.

- Oj, Złośnico...zróbmy zawieszenie broni, chyba chcesz z kimś pogadać? - powiedział to w taki sposób, że uśmiechnęła się. - Zamknij oczy.

- A co, chcesz mnie wypchnąć?

- Hmmm...nie tym razem, ale możesz to zrobić?

Blondynka spełniła jego prośbę, a on zbliżył się i pocałował ją delikatnie. Ona sama zarzuciła mu ręce na szyję, odwzajemniając pieszczotę.

„Od nienawiści do miłości tylko jeden krok” - pomyślała Kakyuu, gdy ich zobaczyła. Ucieszył ją ten widok, więc wycofała się ostrożnie.

****

- Dali się nabrać? - Jadeite podał przyjacielowi kieliszek wina i usiadł przy kominku.

- Oczywiście, to banda głupców. Tylko ten chłopak mi przeszkadza. Wygląda na wścibskiego, ale z nim również sobie poradzę - Endymion odpowiedział z całą pewnością. - Nikt nas nie zdradzi, a Ci na księżycu wkrótce zamilkną na wieki.

Mężczyźni wznieśli toast, lecz nie spostrzegli pary przerażonych oczu tuż przy lekko uchylonych drzwiach.

****

  Złotowłosa biegła korytarzem na boso w długim, białym szlafroku. Jej włosy były rozpuszczone, a z daleka przypominały skrzydła anioła. Oglądała się nerwowo za siebie, aż poczuła czyjeś ręce wokół bioder i została wciągnięta w najciemniejszy kąt.

- Złośnico, to ja...

- Akurat... - nie dokończyła, gdyż Seiya zamknął jej usta namiętnym pocałunkiem.

- Mam na ciebie sposób - powiedział do zarumienionej dziewczyny. - Chodź, to ważne - pociągnął za dźwignię nad jego głową, która zazwyczaj spełniała rolę pochodni. Wówczas w ścianie pojawiło się przejście.

Serenity zaniemówiła z wrażenia, a jeszcze bardziej obawiała się wejść w mroczne czeluści. Dopiero, gdy ukochany objął ją w pasie, poczuła się pewniej. Gdy tylko przekroczyli próg tajemniczego korytarza, drzwi natychmiast się zamknęły oraz zapaliło się światło.

- Seiya, muszę Ci coś powiedzieć... - szepnęła.

- Mów głośniej, tu nikt nas nie usłyszy.

- Endymion to oszust! Podsłuchałam jego rozmowę z tym drugim, jak on się nazywa...nie ważne! Coś się stało na Księżycu.

- Nie martw się, pomogę Ci. Mój ojciec też coś podejrzewa, ale w dalszym ciągu nie otrzymał odpowiedzi od Heliosa. Chcę, abyś rzuciła na coś okiem - powiedział zdecydowanym tonem.

Nareszcie zatrzymali się przed kolejnymi drzwiami i Seiya przekręcił gałkę, żeby je otworzyć. Okazało się, iż znaleźli się w gabinecie Tashiro, a sekretne przejście maskował regał z książkami.

Chłopak doskoczył do biurka i wyjął z niego pozłacaną szkatułę. Znacznie wcześniej wszystko zaplanował, toteż ze znalezieniem klucza nie miał najmniejszych problemów. Pod stertą dokumentów znalazł ten najważniejszy-zwinięty w rulon testament królowej Seleny. Podał go Serenity i przytrzymał świecę.

- To nie jest pismo mojej mamy! - blondynka stwierdziła z zażenowaniem. -Pieczęć się zgadza, ale reszta jest absurdem! Mama nigdy nie zdecydowałaby sama, kogo mam poślubić.

- Jesteś pewna?

- Tak! - tupnęła nogą.

- W takim razie jutro wyjaśnimy ten teatrzyk.

****

  Od rana w sali narad było słychać podniesione głosy. Serenity wtuliła się w Kakyu, której na szczęście opowiedziała o nocnym odkryciu. Natomiast generał był wściekły na syna za włamanie do gabinetu, lecz o wiele bardziej wzburzył go podstęp Endymiona. Ten w dalszym ciągu szedł w zaparte i w dodatku chciał zabrać księżniczkę siłą.

- Zabieram ją ze sobą, nic wam do tego! - oświadczył surowo i ruszył w stronę blondynki.

- Nie dotykaj jej!!! - Seiya zastawił mu drogę.

- Ty mi przeszkodzisz? - książę Ziemi uśmiechnął się kwaśno.

- On nie, ale ja na pewno! - tym razem Tashiro był gotowy do walki.

Mimo wszystko, brunet nie stracił pewności siebie ani odwagi. Już chciał wydać polecenie swoim ludziom, gdy na salę wtargnęły trzy czarodziejki.

- Uran, Neptun i Pluton! - Sere rozpoznała wierne strażniczki.-Co wam się stało?! Co tu robicie?!

- Ten drań zaatakował nas zaskoczenia i uwięził wszystkich! Księżniczko, testament jest fałszywy, bo nigdy żaden nie istniał! A Ty Endymionie, zapłacisz nam za to! - Uran wykrzyczała całą prawdę.

- Myślisz, że już nie jestem w stanie wam zaszkodzić? - odpowiedział złowrogo. Zwinnie wydobył sztylet z pochwy i ugodził nim Seiyę, który nadal zasłaniał blondynkę. Chłopak osunął się na podłogę, a przez mgłę dostrzegł łzy ukochanej...

****

Otworzył swe ciemnoniebieskie oczy, lecz promienie słoneczne sprawiły, że znowu je zamknął. Dopiero po kilku próbach walki z rażącym światłem, mógł się zorientować gdzie jest. Leżał w sypialni Serenity, a ona siedziała przy nim i trzymała go za rękę.

- Złośnico...płakałaś... - powiedział cicho.

-Wtedy tak.

- Wtedy? - zdziwił się.

- Byłeś nieprzytomny przez tydzień, gdyby nie Twoja ciocia... - urwała i dotknęła czule jego policzka. - Sztylet był zatruty...

- Teraz będzie tylko lepiej, a co z Endymionem? - Czarodziejki bardzo nam pomogły i teraz jest uwięziony. Na Księżycu odbędzie się jego proces, bo właśnie tam dopuścił się wielu okrucieństw. Muszę tam pojechać, a potem... - spuściła niewinnie wzrok.

- A potem? - Seiya obawiał się tych słów, lecz niepotrzebnie.

- ...wracam tu - uśmiechnęła się i złożyła na jego ustach słodki pocałunek.

****

  Kakyuu stała przed wejściem do komnaty z miną seryjnego mordercy, która była skierowana do jej brata.

- Wchodzę tam! - krzyknął, próbując wyminąć siostrę.

- Stary uparciuch, nie wejdziesz! Daj młodym spokój - odepchnęła go.

- Nie uśmiecha mi się zostać dziadkiem - mruknął zdegustowany.

- Nie zostaniesz... - czerwonowłosa wzięła ręce pod boki. - ...na razie - wybuchnęła perlistym śmiechem, którego echo rozniosło się radośnie po zamku...