Pozostałe: Minako/Yaten; Ami/Taiki; Kakyuu, Helios, Haruka, generał Tashiro
Mieli
żyć długo i szczęśliwie, ale przecież nie stanęli na ślubnym
kobiercu jak nakazywał obyczaj. Feralna ceremonia rozpadła się
niczym domek z kart, a rodzeństwo z Nemesis wyjechało w mało
pokojowym nastawieniu. Książę Diamand najpierw wykłócał
się z Heliosem, który nie miał najmniejszej ochoty na zbędne
sprzeczki. Skomentował sprawę krótko i
rzeczowo:”Ostrzegałem”. Poniżony białowłosy w szoku patrzył
na oddalającą się postać kapłana, który znikł w swojej
komnacie.
Później
próbował nagabywać Tashira, ale to również nie
niewiele się zdało. Generałowi nawet przez myśl nie przeszło
rozmawiać z porzuconym przed ołtarzem władcą. Miał ku temu dwa
konkretne powody. Po pierwsze, to nie jego syn dał mu kosza, tylko
Serenity. Po drugie, Seiya miał gdzieś pogadanki ojca, co udowodnił
wielokrotnie. Dlatego szatyn nie zamierzał strzępić sobie języka,
bo i tak musiał przeprosić Betheraite, która zalewała się
łzami. Z kolei Kermesite, też płakała...ale ze śmiechu. Nauczka,
jaką dostała jej siostra stanowczo wystarczyła za rekompensatę.
Chyba tylko ona wyjeżdżała z Planety Pachnących Oliwek w dobrym
humorze. Może jeszcze Safir, który pożegnał się w imieniu
swojej rodziny. Mimo, że liczono na zacieśnienie stosunków
pomiędzy Kinmoku, a Nemesis, Seiya i jego Złośnica zaprzepaścili
je za jednym zamachem.
Dwa dni po wyjeździe Bractwa Czarnego
Księżyca, Kakyuu, Tashiro i Helios siedzieli w ogrodowej altance
popijając herbatę. Obrazek wyglądał sielsko, ale temat na jaki
prowadzili rozmowę już nie. W danym momencie ważyły się losy
zakręconej parki.
-
Najpierw zaręczyny, a potem daję im dwa miesiące czasu -
namiestnik Księżyca postawił sprawę jasno.
-
Zaręczyny, to świetny pomysł - czerwonowłosa uśmiechnęła się
czarująco. Tylko, po co czekać dwa miesiące? Oboje bardzo się
kochają, to widać.
-
Rozumiem Twoje racje - kapłan spojrzał czule na księżniczkę.
-Jednak nie znam Seiyi, ale Serenity oraz jej pomysłowość aż za
dobrze. Jeśli dwa miesiące upłyną spokojnie, to wezmą ślub, a
następnie odbędzie się koronacja.
-
Hmmm...pewnie masz rację - położyła mu dłoń na ramieniu.
Generał
zaczął czuć się nieswojo w ich towarzystwie. Odchrząknął i
poprawił kołnierzyk od koszuli, czując uderzające gorąco.
Dopiero wtedy jego siostra i gość zwrócili na niego uwagę.
-
Nie chcielibyście posłuchać, co ja mam do powiedzenia?
-
Przepraszam braciszku, mów.
-
Będę szczery i przyznam, że nic mi się nie podoba, Mój syn
pakuje się w coś, o czym nie ma zielonego pojęcia. Zresztą, oni
mają tak wybuchowy charakter, że boję się, co wyniknie z ich
związku.
-
Ale przyznaj, że go nie dopilnowałeś - białowłosy uparł się
przy swoim. - Wolałbym nie wiedzieć, co wyprawiali do tej
pory, więc przemilczmy to. Mamy czas, żeby sprawdzić na ile są
dojrzali i odpowiedzialni.
-
Nie ma co gdybać. Zacznijmy przygotowania do zaręczyn - Kakyuu
podniosła się z gracją. - Mam ochotę na spacer. Heliosie,
zechcesz mi towarzyszyć?
-
Z największą przyjemnością - ucałował jej dłoń, a potem podał
ramię.
Szybko
zniknęli za krzewami białych róż, a brązowowłosy znowu
miał wrażenie, iż omija go coś ważnego.
****
2tyg.
Po zaręczynach
Był
już późny wieczór, gdy Serenity wędrowała tanecznym
krokiem do swojej komnaty. Na jej serdecznym palcu lśnił
pierścionek zaręczynowy z delikatną perłą pośrodku. Ciągle
wspominała moment, kiedy ukochany ukląkł przed nią i poprosił o
rękę. Miała ochotę piszczeć w wniebogłosy, lecz etykieta
nakazywała zachować się, jak na księżniczkę przystało. Po raz
pierwszy była w życiu czegoś pewna-zakochała się po uszy. Nawet
chłodny wzrok Heliosa nie przyćmił jej szczęścia. Wiedziała, że
opiekun będzie pilnował i sprawdzał na każdym kroku, jak się
sprawuje.
Złotowłosa
spędziła wyjątkowo udany dzień. Najpierw był z dziewczętami na
plaży i oczywiście towarzyszył im Seiya z kuzynami. Cała szóstka
grała w piłkę, a po meczu najbardziej poszkodowaną osobą był
Yaten. Biedak wracał do domu z rozwalonym nosem, bo niezdarna Sere
zamiast trafić w bramkę, wycelowała prosto w srebrnowłosego.
Naturalnie nie przeprosiła go, lecz dodatkowo wyśmiała.
Końcówkę
dnia przesiedziała w ogrodzie sama. Obserwowała zachodzące słońce,
bo ten widok działał na nią kojąco. Pomarańczowe smugi
wymieszane z blaskiem purpury, rozchodziły się w jej rozmarzonych
oczach. Kiedy mrok całkowicie zapadł nad królestwem,
zawróciła do pałacu.
Sere
weszła do komnaty, a obecność narzeczonego wylegującego się na
jej łóżku nie wywołała u niej zdziwienia.
-
Powinnam się przyzwyczaić, że stanowisz niebywały element ozdobny
tego pokoju - założyła ręce, opierając się o komodę.
-
Prawda, że tu pasuję? Całodobowa rezerwacja tylko dla Ciebie.
-
Masz równie przerośnięte ego, co niewyparzony język.
-
Lepiej, mam urok osobisty.
Wzniosła
oczy do góry udając, że ma go dosyć.
-
W takim razie, bardzo proszę, abyś wziął swój urok
osobisty i razem z nim opuścił moją komnatę.
-
Złośnico... - cmoknął pod nosem i zwinnie zeskoczył z łóżka.
W
ułamku sekundy znalazł się za plecami blondynki, wprawiając ją w
zdezorientowanie.
-
Na pewno mam iść?-szepnął zmysłowo przy jej uchu.
Ciepłe,
przyjemne powietrze zaszumiało jej w głowie. Mimowolnie oparła
głowę o jego silne ramię. Długo nie pozwolił trwać tej chwili,
ponieważ obrócił ją przodem do siebie, zaciskając dłonie
na jej tali. Patrzyła mu oczy, jak zahipnotyzowana. Seiya już
wiedział, że ma nad nią kontrolę. Obrysował palcem linię jej
kuszących ust. Przez cały dzień marzył tylko o jednym, żeby ich
zasmakować.
Kiedy
przymknęła powieki czekając na dalszy jego ruch, pocałował ją
delikatnie. Pozwoliła na pogłębienie pieszczoty, odpowiadając
namiętniej. Przejechał dłońmi po plecach ukochanej i dotarł do
zapięcia sukni. Kiedy zorientowała się, co zamierza zrobić,
przerwała pocałunek.
-
Co robisz? - zapytała z wciąż przymkniętymi oczami.
Sama
z trudem panowała nad rosnącym pożądaniem.
-
Kocham Cię... - powiedział zachrypniętym głosem.
-
To wiem, ale...
-
Ciii... - nie pozwolił jej dokończyć.
Ich
usta ponownie spotykały się w pełnym pasji tańcu. Brunet
zakończył poprzednią czynność i suknia Sere opadła na podłogę,
odsłaniając piękne i zgrabne ciało dziewczyny. Wówczas
wziął ją na ręce i położył na miękkim materacu. Mokre
pocałunki przeniósł na szyję oraz pozostałe partie ciała.
W między czasie pozbył się koronkowego stanika, który już
tylko przeszkadzał. Zatrzymał dłoń na białych figach, aby
spojrzeć w jej oczy. Drżała z podniecenia i sama nie wytrzymała
tego, iż jeszcze próbował się z nią droczyć. Przyciągnęła
go siebie, całując żarliwie. Pomogła rozpiąć koszulę i
opuszkiem palca zjechała po umięśnionym torsie. Odpięła pasek od
spodni, a klamerka z brzękiem odbiła się od łóżka. Kiedy
już byli nadzy, poczuła go w sobie. Jęknęła cicho z rozkoszy i w
końcu odnaleźli wspólny rytm. W pokoju było słychać
przyspieszone oddechy oraz bicie zakochanych serc. Spletli swoje
dłonie, doznając spełnienia, a po policzku księżniczki spłynęła
samotna łza, którą scałował. Objął ją ciepłymi
ramionami, w których czuła się bezpieczna, gładząc czule
złote pasma włosów, aż odpłynęła w krainę Morfeusza.
Słońce
ledwo świtało, gdy Sere ocknęła się z błogiego snu. Nie mogła
uwierzyć w to, co się stało, lecz obecność chłopaka śpiącego
u jej boku utwierdziła ją w przekonaniu, że to jednak prawda.
Przysunęła
się do Seyi, spoglądając jak miarowo oddycha.
-
Złośnico, patrzysz na mnie - uniósł powieki.
-
Ładnie tak kłamać? - zmarszczyła nosek.
-
Wcale nie kłamię. Potrzebujesz więcej dowodów?
-
Zastanowię się - przekręciła figlarnie głowę. - A
teraz...wracasz do siebie! - popchnęła go.
-
Nic z tego! Nie pozbędziesz się mnie ta łatwo.
-
Nie możesz tu zostać-ściszyła głos.
-
Niby czemu?
-
A co będzie, jak przyjdzie służąca?
-
To jej powiem, że skoro pomogłem Ci się rozebrać, to z ubraniem
też nie będę mieć problemu.
-
Seiya!
-
No dobrze, nie złość się tak.
Poszukał
swoich spodni i zaczął się ubierać.
-
Dostanę całusa na pożegnanie? - przysiadł na krawędzi łóżka.
-
Śnij dalej!
Pochylił
się ku niej, szepcząc coś do ucha i od razu spąsowiała na
twarzy. Sięgnęła po poduszkę i rzuciła w niego, lecz odchylił
się chichocząc złośliwie.
-
Widzimy się przy śniadaniu-wybiegł na balkon i znikł w
promieniach wschodzącego słońca.
Księżniczka
Księżyca zagrzebała się pod kołdrą, bo nie mogła się doczekać
dalszej części dnia...
****
Przez
kilka następnych dni Serenity prezentowała nienaganne maniery, aby
nie podpaść Heliosowi. Spacerowała z Seiyą trzymając się za
ręce, lecz po zaręczynach nikogo to nie raziło. Jedynie
spostrzegawczy brunet zauważył, iż opiekun jego narzeczonej nie
chodzi za nimi krok w krok i nie strofuje za byle przewinienie. Mało
tego, odkrył powód nagłej przemiany. Przynajmniej, tak
uważał.
Po
obiedzie śledził swoją ciotkę, a gdy zaszyła się w ogrodzie,
wrócił prędko po Sere. Dziewczyna protestowała, ale
ostatecznie zakradła się razem z nim. O mało się nie przewróciła,
kiedy ujrzała Kakyuu i białowłosego w dwuznacznej sytuacji.
Władczyni trzymała w ręku bukiet białych róż, który
pewnie dostała od niego.
-
Kakyuu i Helios? - Seiya wyprężył się dumnie.-Pomyślałabyś?
Teraz już wiemy, czemu Twój strażnik spuścił z tonu.
Damska kiecka może zdziałać cuda.
-
Nie wygłupiaj się, tylko rozmawiają.
-
No jasne. Moja ciotka zaraz eksploduje. Teraz nawet nie wiadomo,
gdzie się zaczyna i kończy sukienka.
-
O matko!
Seiya
podążył za wzrokiem dziewczyny i doznał szoku. Właśnie miał
być świadkiem pocałunku, który świadczył o rodzącym się
uczuciu.
-
Złośnico, nie patrz. Możesz tego nie znieść-zasłonił jej oczy,
a sam miał otwarte usta w zdziwieniu.
-
Chcę zobaczyć! Chcę zobaczyć!-podskoczyła na jednej nodze. -
Uuujjj! Gorąco.
-
Chodź, pokażę Ci kolejną sensację.
-
To może być coś lepszego?
-
Może...
Przebiegli
przez dziedziniec, ale najpierw zahaczyli o kuchnię. Sere miewała
różne zachcianki i akurat zamarzyły się jej lody
czekoladowe. Dostała upragnioną podwójną porcję i
grzecznie poszła za długowłosym.
-
Dokąd mnie prowadzisz?
-
Na kort i przekonasz się, co się święci.
Przeszli
przez drewniany mostek i już z daleka było widać ogromne boisko,
ogrodzone wysokim płotem. Zostało podzielone na kilka części, w
tym kort tenisowy, na którym toczyła się zacięta gra. Z
jednej strony ironicznie uśmiechnięty Yaten bez problemów
odbijał piłki, które serwowała Minako. Dziewczyna dyszała
ze zmęczenia i powoli traciła siły. Jej przeciwnik wykazał się
wyjątkową sprawnością fizyczną, a przede wszystkim, był
świetnie przygotowany technicznie. Wenus nie zdołała odbić
ostatniej piłki i boleśnie odczuła porażkę, ponieważ wylądowała
na pupie.
Srebrnowłosy
odrzucił rakietki na bok oraz pomógł wstać blondynce.
-
Dobrze grasz, ale musisz jeszcze potrenować.
-Dzięki,
możesz zostać moim trenerem-zarumieniła się, bo nadal trzymał
ręce na jej biodrach.
-
Co tu się wyprawia?! - Sere warknęła na przyjaciółkę i
chłopaka.
-
Yaten był tak miły...
-
Że też on w ogóle potrafi być miły.
-
Co Ty nie powiesz, Złośnico - zielonooki zmierzył nieufnie
narzeczoną kuzyna.
-
Słyszałeś, co powiedział?!
-
To jest opatentowane i używane tylko przeze mnie!
-
Pozwij mnie o prawa autorskie - mruknął opryskliwie. - Chodź Mina.
-
Ej, to moja przyjaciółka! Łapy precz! - rozdzieliła ich.
-
Ją też w jakiś sposób opatentowałaś?
Złotowłosa
zaczęła dygotać ze złości i z największą przyjemnością
rzuciłaby się pyszałkowi do gardła, lecz „ambitny” plan
przerwało nadejście Ami oraz Taikiego. Oni również
wyglądali na zbyt zaprzyjaźnionych, a tego księżniczka nie mogła
znieść. Nie przepadła ani za szatynem, ani za jego młodszym
bratem. Nigdy nie dała im szans na bliższe poznanie i stąd
narodziła się niechęć.
-
Co tu robicie razem?! - teraz skierowała złość na nowo
przybyłych.
-
Sędziowaliśmy mecz - niebieskowłosa powiedziała uprzejmym tonem.
-
Rozumiem, że to wymaga tego, aby on Cię obmacywał?!
-
Nie robimy nic złego. Masz wybujałą wyobraźnię, jeśli coś
insynuujesz - Taiki zabrzmiał poważnie.
-
Twoje kazania nie robią wrażenia i tak wiem swoje!
-
Ej! Ej! Złośnico! - Seiya siłą odciągnął narzeczoną od
towarzystwa. - Daj im spokój, niech robią, co chcą. Jesteś
zazdrosna?
-
Przestań!
-
Posłuchaj, Twoje koleżanki są niebrzydkie, ale nie lubię tłumów
w łóżku.
-
Seeiyaa!!!
-
Żartowałem! Przecież, to jest zabawne. I pomyśleć, że muszę
wyjechać na dwa dni.
-
Wyjeżdżasz?
-
W interesach, razem z ojcem.
-
I mówisz mi to dopiero teraz? - posmutniała.
-
Nie martw się, przy takim nawale rozrywki nawet nie zauważysz, że
mnie nie ma.
-
Wątpię - obruszyła się.
****
2
dni później
Serenity
siedziała w pałacowej bibliotece i zawiesiła mętny wzrok na
grubych tomach oprawionych skórą. Łudziła się, że jest w
stanie coś przeczytać, ale od godziny bezczynnie wertowała kartki
albo jadła ciastka. Widać rzadko bywała w takich miejscach, skoro
nie widziała w tym problemu. W rzeczywistości odliczała godziny do
powrotu narzeczonego. Wypatrywanie na dziedzińcu jedynie wydłużyło
jej czas, dlatego chwyciła się jakiegokolwiek zajęcia.
W
końcu wybrała pierwszą lepszą z brzegu książkę, lecz gdy
okazała się, że treść zawiera prawa i zjawiska fizyczne, rzuciła
ją na stolik.
-
Spóźniłaś się z porządkami wiosennymi, mamy lato.
-
Haruka!
Księżniczka
podbiegła do wysokiej blondynki i uwiesiła się jej na szyi. Już
miała zapytać, czemu strażniczka wróciła, lecz ktoś
trzasnął drzwiami, aż futryna zadrżała i kilka książek spadło
z półek.
Dziewczyna
wyszła korytarz i rozpoznała bruneta, który szedł
przyspieszonym krokiem w odwrotnym kierunku.
-
Seiyaaa! - dogoniła go i przylgnęła do pleców.
Niestety
nie spodziewała się, że ją odepchnie.
-
O co chodzi?
-
Pytasz, o co chodzi?! Nie było mnie dwa dni, a Ty już znalazłaś
sobie pocieszenie! - wymachiwał rękoma tuż przed nosem
błękitnookiej.
-
Oszalałeś?
-
Nie wiedziałem, że wolisz kobiety!
-
Uważaj na słowa - wojowniczka z Urana stanęła przy swojej
księżniczce.
-
Nic Ci do tego! Jestem u siebie!
-
Skąd ta kłótnia? - Helios niespodziewanie wyrósł
spod ziemi.
-
Zapytaj swoją podopieczną, czemu migdali się za moimi plecami! I
to z kim! Z wierną strażniczką! - zironizował.
-
Za pięć minut w sali konferencyjnej - białowłosy poczuł, że
dostaje gorączki. - Obyś miała dobre wytłumaczenie.
****
Kapłan
zebrał w sali księżniczkę Kakyuu oraz zrezygnowanego Tashira.
Generał wyczuł pismo nosem i spodziewał się katastrofy
spowodowanej przez jego syna. Dlatego też, dziwił się, że zamiast
niego pośrodku sali stoi Serenity i Haruka. Natomiast Seiya zajął
miejsce obok Heliosa, starając się nie patrzeć na złotowłosą.
-
Słucham Twoich wyjaśnień - mężczyzna skinął głową.
-
Nie ma co wyjaśniać, bo nic się nie stało! - zagrzmiała.
-
Twój narzeczony twierdzi inaczej.
-
Nie jestem ślepy!
-
Ślepy i głupi!-dodała.
-
Naprawdę nic się nie wydarzyło - Uran wtrąciła nieśmiało.
-
Spokojnie Haruka. Najwidoczniej książę nie kocha mnie na tyle,
żeby obdarzyć zaufaniem.
Na
oczach wszystkich zdjęła pierścionek zaręczynowy i podeszła do
bruneta. Wyciągnęła dłoń, ponieważ chciała oddać mu jego
własność, lecz nie odważył się nawet drgnąć.
Wówczas
cisnęła pierścionkiem o ścianę, który zatoczył się po
podłodze.
-
Heliosie, wracamy do domu...
****
2
miesiące później - Księżyc
Kapłan
siedział w gabinecie i trapił się nad listem do Kakyuu. Przez cały
czas korespondował z ognistowłosą, bo żywił do niej ciepłe
uczucie. Miał swoje plany, ale na obecną chwilę był zmuszony
zapomnieć o prywatnych sprawach. Musiał zająć się Serenity,
która była w jeszcze gorszym stanie psychicznym, niż przed
wyjazdem. Nie potrafił się z nią porozumieć.
Białowłosy
nie zauważył zasadniczej zmiany w zdrowiu królewny, co na
szczęście nie uszło uwadze Ami.
-
Sere, co się dzieje? - pogładziła ją po czole.
-
Nic takiego, kręci mi się w głowie. Musiałam się czymś struć,
bo strasznie mnie mdli.
-
Przecież Ty prawie nic nie jesz! Poza tym, ten stan utrzymuje się
zbyt długo. Przebiorę się i zbadam Cię.
-
Ami, nie trzeba...
-
Trzeba, mam dbać o Twoje zdrowie.
Merkury
zaprowadziła dziewczynę do gabinetu lekarskiego, a sama przebrała
się w biały kitel. Badanie nie trwało długo, a po minie
niebieskowłosej można było wyczytać, iż coś jest nie tak. Nie
przekazała od razu wyników, tylko zaproponowała powrót
na taras. Po drodze zleciła służącej, aby przyniosła herbatę.
-
No i co? Jestem umierająca?
-
Nie nazwałabym tego tak – odchrząknęła. - Bądź ze mną
szczera, byłaś z Seiyą?
-
Wiesz, że tak...
-
Pytam o bliższe relacje. Sere, zostaniesz mamą...
W
uszach księżniczki zahuczały słowa przyjaciółki. Będzie
mamą...Położyła ręce na jeszcze płaskim brzuchu. Świat znowu
nabrał barw...
****
Kinmoku
Siedziała
na ciemnym korytarzu otoczona strażnikami. Musiała zaczekać, aż
paniczyk zechce zaszczycić ją swoją obecnością. Wreszcie drzwi
otworzyły się i służąca pozwoliła jej wejść.
Stał
przy oknie, trzymając w ręku pozytywkę, której melodię
doskonale znała. Kiedy się odwrócił, sama cofnęła się o
krok. Wyglądał żałośnie. Cierpienie nie schodziło z jego
twarzy. Z pociemniałych oczy nadal nie wyschły łzy.
-
No proszę, kochanka mojej narzeczonej! Przepraszam, ex-narzeczonej.
Nie
wytrzymała. Uderzyła go pięścią z całej siły, aż z trudem
utrzymał się na nogach. Dotknął nosa, z którego poleciała
strużka krwi.
-
Przyjechałaś się ze mną bić?!
-
Nie! Żeby wbić Ci do tego pustego łba prawdę!
-
Dzięki, nie interesują mnie szczegóły.
-
Ogłuchłeś?! - chwyciła go za koszulę. - Kociątko przez Ciebie
cierpi i powinnam Cię zabić, ale nie wybaczyłaby mi. Nie wiem
jakim cudem pozwoliła, aby taka gnida zrobiła jej dziecko!
-
Co?!
-
To co słyszysz! Przeprosisz ją, a jeśli znowu skrzywdzisz, to
poproś ciocię o dłuuugą wycieczkę po galaktyce. Naturalnie,
zanim Cię dopadnę.
Brunet
złapał się za głowę.
-
Mówisz prawdę?
-
Mam powtórzyć? - zacisnęła dłoń w pięść.
Chyba
nie musiała, ponieważ wystrzelił z komnaty z prędkością
światła. Śmiał się i krzyczał na przemian, a strażnicy kręcili
głowami. Na szczęście Kakyuu udało się zatrzymać bratanka.
-
Dziecko! Jedziemy na Księżyc! Natychmiast!-wybełkotał
-
Jakie dziecko?
-
Moje! - wrzasnął i pobiegł przed siebie.
-
Odbiło mu, bo zostanie tatusiem - Uran powiedziała od niechcenia.
Najważniejszy,
że wykonała misję...
****
Księżyc
-
Otwórzcie te przeklęte drzwi! - Seiya pierwszy wyskoczył z
karety i stanął pod bramą księżycowego pałacu. Haruka dała
znak strażnikom i otworzyli przed nimi włości, lecz brunet nie
przybył podziwiać widoków.
-
Gdzie jej pokój?!
-
Schodami i drugie drzwi po prawo.
Pognał
na złamanie karku i mało brakowało, a poturbowałby Heliosa.
-
Albo śnię, albo jestem w piekle...
-
Spokojnie, ja Ci wytłumaczę-Kakyuu wzięła na siebie obowiązek
udobruchania kapłana.
-
A nie mówiłem, że on mi to kiedyś zrobi-Tashiro pozostał
sam w swoim nieszczęściu, ponieważ nie zauważył obecności
Urana.
-
Co?
-
Co, co...Zostanę dziadkiem!
-
Wytrwałości generale, wytrwałości - poklepała go po plecach. -
Narazie pójdziemy się napić.
Podczas
gdy szatyn zapijał smutki, a władczyni Kinmoku owinęła sobie
wokół palca namiestnika, Seiya szturmem wziął komnatę
ukochanej i zatrzymał się w pokłonie tuż przy jej nogach.
-
Złośnico, wybacz mi! - przytulił się do brzuszka dziewczyny. -
Błagam, wybacz i wyjdź za mnie!
Sere
zatrzepotała jedwabistym rzęsami i bez namysłu wymierzyła mu
policzek.
-
To oznaczało tak? - wyjąkał.
-
Nie, ale cholernie mi ulżyło!
-
Złośnico, litości! Wiem jaki błąd popełniłem, ale kocham
Ciebie...to znaczy was...
-
Żartowałam! - przerwała mu nagłym wybuchem śmiechu. - Dostałeś
za swoje, chociaż zasłużyłeś na manto.
Seiya
wstał, uśmiechając się szelmowsko.
-
A teraz, dostanę to! - zanurzył palce w jej włosach i pocałował
łapczywie...
****
Tydz.później
Cale
księżycowe królestwo świętowało ślub oraz koronację
nowej pary. Serenity wreszcie została Wieczną Królową.
Piękną, roześmianą, a przede wszystkim, szczęśliwą. Pomimo, że
wszystkie oczy były skierowane na nią, to dla niej liczył się
tylko wzrok tego jedynego.
-
Jakby nie patrzeć, to najbardziej oryginalna para, jaka zasiadała
na tronie Księżyca - Helios powiedział na ucho do Kakyuu.
Aktualnie już oficjalnej narzeczonej...
Koniec
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz