Przysięga

Luźna historia. Bohaterowie: Usagi, Seiya, Mamoru, Diamand, Taiki, Thea, Ami

„I ślubuję Ci miłość, wierność...”. A co to właściwie jest miłość? Przyspieszone tętno? Serce trzepoczące w piersiach niczym skrzydła uwięzionego w klatce ptaka? Może przyjemne uczucie motylków w brzuchu

  To z pewnością oznaki zauroczenia bądź zakochania, ale czy na pewno miłości? Najtrudniej odpowiedzieć na to pytanie, gdy każdy z tych objawów przeminie i zostajemy w kropce.Wierność - o ile każda kobieta bardzo dobrze zrozumie znaczenie tego słowa, to jej partner może mieć już znaczy problem. W zasadzie męski tok myślenia nie jest skomplikowany. Gdyby zapytać któregoś z panów, czym jest dla niego wierność, to definicja raczej odbiegałaby od tematu. Następny „filozof” po wyjątkowo długim namyśle stwierdziłby, że nie istnieje coś takiego w żadnym słowniku. Kolejny zapytany mógłby wylądować na intensywnej terapii, bo to przecież takie kontrowersyjne.-”I nie opuszczę Cię aż do śmierci...”-blondwłosa nastolatka wypowiedziała na głos magiczną sekwencję, ale zabrzmiało to mało entuzjastycznie.

-A kto powiedział, że muszę tak długo czekać?!-zsunęła z serdecznego palca pierścionek.

Uniosła złote kółeczko do góry, a jego forma zrównała się z ognistą kulą na niebie. Teraz wydawało się, że promienie wirują wokół niego i dziewczyna na moment przestała myśleć o przykrościach jakie ze sobą niósł .

-Pilnuj tego pierścienia za x jenów, bo go jeszcze zgubisz-czarnowłosy młodzieniec przysiadł na kraciastym kocu, który zajmowała jego przyjaciółka oraz uśmiechnął się łobuzersko.

Do parku napływała liczna młodzież, by spędzić wolne popołudnie, ale to nie przeszkadzało chłopakowi objąć blondynkę w pasie. Chociaż znajomi ze szkoły plotkowali na temat dziwnej zażyłości pary, to on nie przejmował się historyjkami wyssanymi z palca. Nigdy nie przekroczył granicy, przecież nie chodziło mu o rozdzielenie narzeczonych.

-Mógłbyś przynajmniej raz odłożyć te swoje gierki na bok-Usagi rozłożyła się na całej długości koca, a po jej twarzy przebiegł grymas niezadowolenia.

-Kiedy tak się dąsasz, to jesteś jeszcze bardziej pyzata-pociągnął ją za policzek.

-Seiya!-zamachnęła się, niechcący wypuszczając pierścionek z ręki.

Kou bez zastanowienia sięgnął po niego i znowu zaczął żartować z panny Tsukino.

-Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?-wstał, a potem ukłonił się.

-Pajac!-żachnęła się, naprawę obrażając na przyjaciela.

-Odango...-uklęknął z powrotem, przyciągając ją do siebie.-Przepraszam-oparł czoło o jej ramię.

-Tym razem Ci wybaczę-wtuliła się w niego swobodniej.

Przesiedzieli kilka minut w ciszy, kiedy słońce przysłonił nieznany im cień.

-Cześć dzieciaki! Co porabiacie?-białowłosy mężczyzna wpatrywał się w licealistów ciemnofioletowymi tęczówkami.

-Diamand!-Usagi znowu nie kryła zainteresowania studentem Akademii Sztuk Pięknych.

-Co Ty tu robisz?-Seiya grymasił na widok kuzyna.

Zawsze go denerwowało, że ten zjawia się niezapowiedzianie i wszystkie dziewczęta wzdychają z zachwytu.

-Niezwykle rodzinne powitanie, Seiya-kun-Diamand zasiadł na ławce naprzeciw pary.-Wpadłem sprawdzić, jakie robisz postępy w nauce.

-Bo to rzeczywiście Cię obchodzi-Kou prychnął pod nosem opryskliwie.

Białowłosy uśmiechnął się, wyjmując z kieszeni paczkę papierosów.

-Gdzie się podział Twój pierścionek, Usa-chan?-od razu spostrzegł brak błyskotki.

-Oj-dziewczyna zawstydziła się, iż zapomniała założyć go z powrotem.-Seiya się wygłupiał i...i jakoś mi umknęło-zwaliła winę na bruneta.

-Mówisz, że Ci umknęło...Słaba wymówka-zaciągnął się, wypuszczając szary dymek z ust.

-Co się tak jej czepiasz?-młodszy chłopak zezłościł się i stanął w obronie złotowłosej.-Safir miał Cię dość i dlatego zadręczasz nas?!

-Akurat się mylisz, ale masz od niego pozdrowienia. Słuchaj Usa-chan, skoro taki masz problem z zaręczynami, to po co się zgadzałaś? Nie rozumiem, czemu ludzie utrudniają sobie życie na siłę-westchnął udając zmartwionego.

Tsukino zadrżała , bo rozmowa niebezpiecznie schodziła na temat, którego wolałaby nie poruszać.

-Muszę was przeprosić...Mam do załatwienia coś bardzo ważnego-podniosła się niemrawo, a że nie potrafiła kłamać, to jej buzia przybrała kolor dojrzałej wiśni.

-A to pech-białowłosy cudem nie wybuchnął ze śmiechu.

-To ja Cię odprowadzę-niebieskooki nadgorliwie chciał towarzyszyć przyjaciółce.

-Odpuść Romeo!-kuzyn chwycił go za rękaw bluzy i klapnął z hukiem na skrzypiące deski.

Usagi skorzystała z zamieszania przewieszając torbę przez ramię, pomknęła zielonymi alejkami. Ostatni raz zerknęła do tyłu, w oddali Seiya sprzeczał się z Diamandem...

****

  17-letnia Usagi nie była zbyt częstym gościem szkolnej biblioteki, ale jak już się pojawiała to wywoływała furorę. Uczniowie prawie mdleli z wrażenia, a bibliotekarka zasilała się dodatkowymi porcjami kawy, przewidując, że to nie będzie łatwa wizyta.Nastolatka perfekcyjnie pokonała slalom, za który robiły regały z książkami i umknęła przed wścibskimi spojrzeniami. Jej złota czupryna zniknęła za drzwiami z tajemniczym napisem „Czytelnia”, dla niektórych trudnym do rozszyfrowania.

Wybrała stolik w samym rogu pomieszczenia i rozłożyła podręcznik do fizyki. Jednak determinacja stopniowo słabła, gdy bardziej zagłębiała się w obowiązkowe zagadnienia. Białe kartki zeszytu pozostały niezapisane, a stan wiedzy bez zmian.

-Ohayou, Usagi-chan!-zdyszana Ami stanęła nad przyjaciółką, która z nudów bawiła się końcami swoich włosów.

-Ohayou!-Tsukino drgnęła i zaczęła udawać, że pilnie rozwiązuje zadanie.

Kiedy zdała sobie sprawę, iż niebieskowłosa milczy, odważyła się podnieść głowę znad notatek.

-A...Ami-chan, co się stało?-zdziwiła się, ponieważ Mizuno miała zaczerwienione oczy.

-Pamiętasz, że mamy przygotować prezentację na biologię?

-Taaa...Jakże mogłabym zapomnieć? Nikt nie chciał być ze mną w parze-blondynka pokręciła nosem.-A co? Też masz problem?

-Zaproponowałam Taikiemu, że powinniśmy razem się za to zabrać. Gdybyśmy połączyli nasze umiejętności, to byłby najlepszy projekt!-krzyknęła triumfalnie, ale jej oczy zaszkliły się od łez.

-No i?

-Odmówił...Odmówił! Prawie wszyscy w klasie chcieli, żebym wybrała kogoś z nich, a on po prostu odmówił! Patrzył na mnie tak, jakby w ogóle mu nie zależało.

-Trudno. Dzięki temu możemy być razem-Usa zaświergotała beztrosko, uśmiechając się szeroko.

-Nie!-Mizuno wyprostowała się sztywno, zaciskając pięści.-Nie poddam się! Jeszcze będzie mnie błagał, bo sam sobie nie poradzi!-wybiegła naładowana nową energią.

Zrozpaczona Usagi położyła głowę na stoliku, ukrywając się za książką i pojękując bezradnie. Już nie tylko z fizyki szykowała się ocena niedostateczna, ale także z biologi.

Nagle ktoś zastukał palcem w okładkę i dziewczyna wychyliła się nieznacznie, spoglądając podejrzliwie na intruza.

-Ty jesteś Usagi Tsukino?-zapytał chłopak z ogromnymi okularami na nosie.

-Tak.

-Seiya Kou to Twój chłopak?

W drobnym ciele dziewczyny zawrzała krew, choć nie potrafiła wytłumaczyć , skąd się wziął ten gniew.

-Żartujesz sobie?! Nie wiem od kogo masz takie informacje, ale to bzdury! Myślisz, że nie stać mnie na kogoś lepszego?!-pozbierała swoje rzeczy i pognała do wyjścia.

Seiya, który był gotowy zrobić całą pracę domową za nią i właśnie chciał zaoferować pomoc, schował się za regałem z literaturą piękną.

-Lepszego...-wyszeptał pogrążony w smutku.

****

  Zbliżał się wieczór i Usagi uspokoiła się po incydencie w bibliotece. Zmieniła szkolny mundurek na koszulową bluzkę z krótkim rękawkiem oraz szorty. Doszła do wniosku, że zrobi Mamoru niespodziankę, bo i tak nie miała głowy do nauki. Poza tym, musiała rozwiać wątpliwości związane ze ślubem. Im była starsza, tym bardziej fascynacja starszym mężczyzną odchodziła w dal. Już nawet nie chodziło o różnicę wieku, tylko o zwyczajne zrozumienie...Przeciwieństwa się przyciągają, ale to nie zawsze zdaje egzamin.„Przynajmniej próbowałam...”-przemknęło jej przez myśl, gdy zmierzała do mieszkania narzeczonego.Wyjęła z torebki klucze, które kiedyś dostała i po cichu dopasowała odpowiedni w zamku. Weszła na paluszkach do środka, a potem zdjęła balerinki, odstawiając je na wycieraczkę. Z pokoju dobiegał jakieś szmery, ale rozpoznała tylko głos Chiby. Przybliżyła się do futryny, przytulając policzek do zimnej ściany. Jeszcze nigdy nie widziała, by Mamoru tak żartobliwie i otwarcie z kimś rozmawiał. Najwidoczniej wreszcie mógł komuś opowiedzieć o swoich pasjach. Wówczas Usa zrozumiała, iż dzieli ich ogromna przepaść. W sumie nie czuła żalu, że to przy boku Saori, bo do niej należał drugi głos, mężczyzna odżywał.

Blondynka zapukała, aby przeszkodzić parze, a przede wszystkim podjąć najważniejszą w życiu decyzję.

-Usako?-Mamoru był zaskoczony wizytą narzeczonej.-Jak weszłaś?

-Musiałeś nie słyszeć jak pukałam-skłamała.-Saori-san, miło Cię widzieć-wyciągnęła dłoń w stronę kobiety.

-Też się cieszę Usagi-szatynka odwzajemniła gest.-Nie chciałabym wam przeszkadzać. Będę się zbierać, bo się zasiedziałam. Mamoru, dziękuję za rozmowę-pożegnała się i wyszła.

-Nie spodziewałem się Ciebie-brunet zaparzył świeżą herbatę, podsuwając dziewczynie jej ulubione ciastka.-Nie będziesz narzekał, że jestem za gruba? Może starasz się zagłuszyć sumienie?

-Usako, przecież wiesz, że żartujesz. Zawsze mnie uprzedzałaś, kiedy miałaś przyjść. Jestem trochę nieprzygotowany.

-Daj spokój, Mamo-chan. Przed chwilą zobaczyłam, co tak naprawdę sprawia, że jesteś szczęśliwy.

-Ale...

-Nie przerywaj mi, proszę. Ja wiem, że Ci na mnie zależy, ale to nie jest takie uczucie o jakie może chodzić zakochanym. Jestem Ci wdzięczna za poświęcony mi czas, ale lepiej będzie jeśli oboje spróbujemy poszukać właściwej drogi. Niekoniecznie wspólnej.

Mężczyzna zaniemówił, bo dojrzała wypowiedź Usagi była zdumiewająca.

-Nie wiem, co powiedzieć-przeczesał dłonią włosy.-Jak mam to rozumieć?

-Zapytam inaczej. Kochasz mnie?

Zapadł krępująca pauza, która właściwie wystarczyła za odpowiedź.

-Gdybyś mnie kochał, nie zastanawiałbyś się tak długo. Nie wiem, co będzie później, ale na dzień dzisiejszy to najlepsze rozwiązanie. Mamo-chan-wzięła go za rękę, wsuwając do niej pierścionek.-Zawsze będziesz dla mnie kimś ważnym.

****

  Wybiegła na ulicę czując ulgę. Opłacało się być szczerym, bo teraz zaczynała nowy rozdział i to według swoich planów.Obróciła się własnej osi, a potem...zderzyła z jakimś mężczyzną.

-Usa-chan, stanowisz zagrożenie dla otoczenia-Diamand uśmiechnął się ironicznie.

-To Ty ciągle na mnie wpadasz-oburzyła się.

-Niech Ci będzie mała-objął ją ramieniem.-A coś Ty taka rozanielona?

-Rozstałam się z Mamoru.

W oczach białowłosego zalśniły przebiegłe iskierki.

-I co teraz?-schylił się, a jego usta znalazły tuż przy uchu dziewczyny.-Poszukasz sobie kogoś lepszego?

Zmieszała się, bo to przecież były jej słowa. Próbowała się wyszarpać, lecz natarł na nią całym ciałem i przejechał palcem po dolnej wardze.

-Gdyby na moim miejscu był Seiya, to też byś go odepchnęła?-zniżył zmysłowo głos oraz poluzował uścisk.

-Ej! Przestań się ze mną droczyć!-zawstydziła się, ponieważ miała mieszane uczucia względem przyjaciela.

W bibliotece wykrzyczała nieprawdę, w dodatku osobie której nie znała.

-Chodźmy już stąd, blokujemy tylko przejście-wykręciła się na pięcie.

-Usa-chan! Ty naprawdę jesteś szczęśliwa.

-Un-kiwnęła potakująco głową.-Przysięgam, że już nigdy nie podejmę pochopnie żadnej decyzji.

-Nie przysięgaj. Dopiero udowodniłaś, że przysięgę można łatwo złamać.

Ruszyli drogą prowadzącą do centrum miasta. Tą samą, którą kilka godzin wcześniej Ami Mizuno dogoniła obiekt swoich westchnień.

-Taiki-kun! Taiki-kun!-zrównała się z chłopakiem.-Wołałam Cię, nie słyszałeś?

-Słyszałem-odparł chłodno, idąc wolnym krokiem.-Twoja strata.

-Wpadłam na pomysł dotyczący prezentacji-niebieskowłosa nie dawała za wygraną.

Szatyn zatrzymał się i chwycił ją za ramiona, przeszywając na wylot fiołkowym spojrzeniem.

-Ile razy mam Ci powtarzać, że nie jestem zainteresowany? Jeśli naprawdę jesteś inteligentna, to zejdź na ziemię.

Mizuno patrzyła na oddalającą się postać Taikiego, ale nadzieja narodziła się w niej na nowo, gdy zatrzymał się na przystanku autobusowym. Dlatego ponownie podjęła walkę o jego względy.

Uśmiechała się do niego nieśmiało, co jednak nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. Kou ożywił się dopiero na widok dziewczyny o bursztynowych lokach, która w prawej ręce trzymała futerał na skrzypce, a druga machała na powitanie. W końcu wybiegł jej naprzeciw i przytulił, unosząc lekko do góry.

-Nie jesteś sam?-zielonooka zainteresowała się obecnością przelęknionej Ami.

-To koleżanka ze szkoły.

-Naprawdę? Nareszcie mogę poznać kogoś z Twoich znajomych. Miło mi, jestem Thea Aider. Dziewczyna Taikiego.

-A...Ami Mizuno...Z...Znajoma...Ja...Ja już pójdę. Gomenasai-ukłoniła się prawie po same kolana i uciekła.

****

Następnego dnia

  Diamand znowu szukał rozrywki w towarzystwie Usagi oraz Seiyi. Tym razem dołączył do niego Safir, bo za nic nie chciał przepuścić okazji podokuczania małolatom. Obaj droczyli się z parą, że białowłosy potrzebuje modelki, która pozowałaby mu do obrazu. Sprzeciwy młodszego bruneta rozchodziły się po całym parku.

-Usa-chan, puściłaś doktorka kantem?-Safir zaczepił blondynkę, ciekawy jej reakcji.

-Rozstaliśmy się w zgodzie-odpowiedziała spokojnie, sięgając po następną kankę czekolady.

-Mam was dość!-Kou warknął.-Odango, zapraszam Cię na lody.

-I nie będziesz się śmiał, że jestem za gruba?

-Przysięgam-Seiya przybrał postawę żołnierza na warcie.

-Nie przysięgaj, bo przysięgę między ludźmi można łatwo złamać-zerknęła na fioletowookiego, który puścił do niej oczko.