Rozdział IX

No i jest następny :) Napisałam jak czułam, bo nie ma sensu by dodatkowo utrudniać :) A i na Kimi Dake Wo jest rozdział. Tu puszczam oczko do Sylwii i Syrenki ;)

http://theemeraldworld.wordpress.com/2013/09/30/rozdzial-xv/

  Samochody w centrum miasta utknęły w gigantycznym korku, a ludzie mknęli po brukowanych chodnikach, kryjąc się przed deszczem pod parasolami lub daszkami sklepów umiejscowionych wzdłuż głównej ulicy. W autobusach tłoczyli się licealiści wracający ze szkoły, śmiejąc się i przepychając dla zabawy. Coraz większe krople odbijały się od karoserii aut stojących na skrzyżowaniu, a w jednej z taksówek siedziała Minako, zapatrzona w regularny mechanizm wycieraczek, które zgarniały z szyb wodę. Gdyby Usagi nie zjawiła się wcześniej na umówione spotkanie, to Wenus jechałaby już do domu. Dzień nie był zachęcający do plotek, raczej do leżenia pod ciepłym kocem przy kominku. Apetyt też jakby zniknął, mimo kilku godzin pracy. Chociaż jej przyjaciółka nie próżnowała, ponieważ wyraźnie słyszała w słuchawce dźwięk odbijającej się od talerzyka łyżeczki. Przynajmniej nie nudziła się, ale Mina pomyślała, iż powinna się pospieszyć, zanim Tsukino spróbuje wszystkiego z karty. Wtedy Seiya mógłby zapomnieć o zgrabnej żonce na zawsze. Z drugiej strony, on i tak kochałby tego głodomora. Rzadko spotykało się mężczyzn, którzy byli ślepo zapatrzeni w swoje partnerki. Nawet gdy chodzili do liceum nie przeszkadzało mu głupiutkie zachowanie Usy. Później był dla niej ogromnym wsparciem, a odnalezienie córki scementowało i ich związek.

  Blondynka porównała sobie zachowanie Yatena, co nasunęło jej kilka wniosków. Kiedyś był bardziej wyrozumiały i nie czepiał się szczegółów. Podziwiała jego silny charakter, bo nie widziała życia pod jednym dachem z pantoflarzem. Potrzebowała faceta, który zapanowałby nad jej temperamentem oraz gwarantowałby stabilność. Do tej pory sądziła, że takiego znalazła. Tylko...Pojawiło się malutkie ale, pod którym ukrywała się zazdrość. Na samym początku nie przeszkadzało jej to, ponieważ czuła się adorowana, a przede wszystkim ważna. Dla niej to było normalne, że młode małżeństwo przechodzi taki okres. Później rodzi się większe zaufanie, które należy pielęgnować. Niestety Yatenowi poplątały się fazy i wrócił do etapu narzeczeństwa. Czemu stał się zaborczy? Przecież nie rozwodziła się z nim, a tylko poszła do pracy. Nie kwestionowała jego pozycji w domu. Chciała zrobić coś dla siebie i nie chodziło o pieniądze. Dlaczego nie dał sobie wytłumaczyć, że niczego jej nie brakowało? Dążyła do stworzenia prywatnej sfery, gdzie nikt nie miałby wstępu. Przecież nie wymagała wiele.

  Aino weszła do klimatycznej kawiarenki i kelnerka stojąca za barem uśmiechnęła się do niej życzliwie. Odpowiedziała na przywitanie, odszukując wzrokiem Usagi. Dosiadła się, a przyjaciółka pocałowała ją w policzek.

- Przepraszam za spóźnienie. Utknęłam w korku – błękitnooka spuściła głowę ze zmęczenia.

- W porządku, dałam sobie radę – złotowłosa wskazała na pusty talerz. - Teraz mam wyrzuty sumienia, że ciągnęłam Cię tu przez pół miasta. Dawno nie rozmawiałyśmy same.

- Masz rację. Po prostu jestem wykończona i nie wiem, czy będę dobrym kompanem.

Kelnerka postawiła na stoliku dwie filiżanki cappuccino z delikatną pianką, pachnące cynamonem.

- Kochana, nie kłam. Masz kłopoty – żona Seiyi szybko rozgryzła temat. - Coś słyszałam, że Yaten nie ma za dobrego zdania o Twojej pracy.

- Żeby tylko! Ostatnio wymusiłam na nim, żeby się nie wtrącał. Chyba się zdystansował, a ja nie chcę abyśmy żyli jak obcy ludzi. Po raz pierwszy nie wiem, jak na niego wpłynąć.

  To nie była jedyna rysa na szkle. Minako nie przyznała się, iż w szkole również nie było łatwo. Przez kilka tygodni wmawiała sobie, że nastolatki mają buzujące hormony, ale zaczepki ze strony jednego ucznia były wyjątkowo natarczywe. Na wycieczki do dyrektora był za duży i w zasadzie nikogo nie uważał za autorytet. Dla nowej nauczycielki, która dopiero rozpoznawała teren, zajęcia z rozpuszczoną młodzieżą były jak wyprawa do dżungli. Zwłaszcza, że na każdej lekcji „podziwiała” ich inwencję twórczą.

- Mina-chan, spróbuj doprowadzić do sytuacji, kiedy on będzie zmuszony zobaczyć, że jego praca jest dokładnie tak samo ważna jak Twoja.

Zabrzmiało logicznie, ale gorzej z realizacją. Yaten siedem dni w tygodniu spędzał w studio, wiec jak miała to pokazać? Wysłać zdjęcie mailem? A może nagrać lekcję? Wtedy byłby w szoku, co się na nich wyprawia. Pozostałby mu uraz do końca życia. Sam napisałby za nią wypowiedzenie.

- Gdzie się podział Twój upór? - Tsukino pokręciła głową z niedowierzania. - Naprawdę myślisz, że nie będzie potrzebował Twojej pomocy?

- Tylko, że on ma jeszcze jeden powód, by nie przepadać za moją pracą.

- Jaki?

- Dziecko...

Nawet Usa była zaskoczona i na chwilę odebrało jej mowę.

- Powiedział chociaż, dlaczego chce mieć kolejne dziecko?

- No właśnie nie! O mnie nie rozumie, bo ja nie szukam zastępstwa. Jeszcze teraz, gdy zbliża się rocznica śmierci Rei. Wiesz, co to znaczy – Wenus odsunęła na bok filiżankę z kawą.

Naturalnie, że złotowłosa wiedziała. Nie mogła uwierzyć, że Mars stanęła po stronie wroga i zaatakowała Minę. Nikt nie miał pojęcia, iż ta była przy nadziei, ale to nie usprawiedliwiało postępowania Hino. Żadnej z wojowniczek nie wolno było używać mocy do własnych korzyści.

- Do facetów nie mówi się zagadkami. Wyłóż temat prosto z mostu i oświeć go. On musi wiedzieć, co Cię boli.

- O ile jego bardziej nie zaboli – Aino sceptycznie podeszła do pomysłu przyjaciółki. - Teraz muszę uważać, żeby mój mąż nie rzucił się na mnie jak nieokrzesany zwierz – zadrwiła.

- Ha ha ha! Naprawdę świetne! - błękitnooka złapała się za brzuch. - W życiu się tak nie uśmiałam...Yyy, to był żart?

- Nie.

- Wybacz, jakoś nie mogła sobie wyobrazić niewyżytego Yatena. Hmmm...Ale Seiyę już tak!

- Usagi-chan! - Minako wytrzeszczyła oczy. - Jesteś gorzej zboczona niż oni obaj!

- Coś w tym jest, Mina-chan.

Pomimo luźnej atmosfery druga blondynka nie odprężyła się do końca. Męczyło ją, czy wróżba sprzed kilku tygodni spełni się...

****

  Przed drzwiami domu należącego do Taikiego stał białowłosy mężczyzna, wpatrując się w przycisk dzwonka. Wahał się, czy może jednak zapukać, a jego dłoń zastygła na śliskiej od deszczu powierzchni. Może posuwał się za daleko, bo Thea o głupią szkołę miała pretensje, ale ktoś musiał wyprostować sytuację. Ryzykował dobre relacje z kuzynka, która w każdej chwili mogła spakować walizki i wrócić z powrotem do Francji. Mimo to, nie obawiał się tej rozmowy. Nigdy nie był tchórzem i przeważnie osiągał swój cel. Skoro odważył się zajść tak daleko, to nie zamierzał odchodzić. Bez względu na rezultat.

  Diamand w końcu nacisnął na dzwonek, czekając cierpliwie kilka sekund. Słyszał szmery dochodzące ze środka, dlatego ponowił próbę. Gospodarz musiał być w domu, bez przeszkód dostał się na teren posesji.

  Wreszcie charakterystyczny dźwięk przekręcanej zasuwy zaalarmował go, iż zaraz pozna słynnego Taikiego Kou. Ten uchylił wejście, nieufnie lustrując intruza.

- Niczego nie kupię – wymamrotał wrogo.

- A czy ja wyglądam na akwizytora? - Yamato zablokował ręką drzwi, nabierając większej pewności.

Szatyn wpadł w zakłopotanie i instynktownie wyczuł, że nieznajomy ma nad nim przewagę.

- O co chodzi? - wybełkotał niewyraźnie, bo tylko to mu przyszło do łowy.

- Na pewno nazwisko Thea Aider jest Ci bardzo dobrze znane.

Kou kompletnie stracił orientację. Już dawno nikt nie wzbudził w nim strachu oraz ciekawości równocześnie, toteż zaprosił mężczyznę do salonu. Jedno nie dawało mu spokoju – czemu bursztynowłosa nie zadzwoniła do niego, tylko przysłała kogoś obcego?

- Powiem wprost – fioletowooki usiadł swobodnie na sofie i zauważył, że Taiki czeka na jego wyjaśnienia jak na wyrok. - Nie przychodzę w imieniu Thei ani na jej prośbę. Ona nawet nie wie, że tu jestem. Na pewno będziesz w szoku, po tym co Ci powiem, ale od niej nie dowiedziałbyś się prawdy.

- Poczekaj – muzyk przerwał mu. - Kim w ogóle dla niej jesteś? To zaczyna brzmieć groźnie.

- Jestem jej kuzynem i to ja sprowadziłem ją do Tokio – Diamand ostrożnie dobierał słowa. - Przyjechała razem z córką i to o nią chodzi. Wiem, że wpadłeś na Theę e szkole. Jak się Twoim zdaniem zachowywała? Nie przypadkiem, jakby chciała coś ukryć?

Najstarszy Kou dokładnie przeanalizował spotkanie z dawną miłością. Była przerażona i nie utrzymywała kontaktu wzrokowego. Niemalże uciekła w ogóle nie żegnając się.

- Zgadza się, ale do czego zmierzasz? Nigdy nie zrobiłbym jej krzywdy.

- Ona się boi.

- Czego?

- Prawdy. Jesteś ojcem Mizuki.

Szatyn zakasłał, wstał, a potem usiadł. Nie wierzył, że ktoś mógłby być tak okrutny aby z niego żartować. Nawet nie wiedział, co czuje. Może to wszystko mu się przyśniło? Jednak Diamand był prawdziwy. Siedział przed nim, przewiercając spojrzeniem i czekał na odpowiedź.

- Nie wierzysz mi? Przyjedź do mnie i przekonaj się.

- Dlaczego teraz? - Taiki zapytał drżącym głosem. - Przyszedłeś prosto z ulicy i po prostu wyznałeś mi coś, co od razu zmienia moje życie. Jaką mam gwarancję, że jesteś tym za kogo się podajesz?! Według Ciebie Thea izolowałaby mnie od dziecka przez 12 lat?! To nienormalne! Nie...Nie zrobiłaby mi tego.

- A Ty ją w ogóle znasz?

Zapadła długa cisza i białowłosy podniósł się, mierząc muzyka z góry. Wiedział, iż zasiadł w nim ziarenko niepewności, a to wystarczyło by drążył temat.

- Zrobisz, co zechcesz. Nie radziłbym Ci czekać, aż będzie za późno.

****

  W gabinecie Seiyi panowała cisza jak makiem zasiał, ponieważ Ichiro malował w skupieniu. Kilka kartek już wylądowało w koszu, ale maluch nie podawał się. Tak bardzo wczuł się w rolę, że nie zauważył, iż obrazek przesuwa się z każdym jego ruchem. W dodatku niebezpiecznie w kierunku kubka z wodą.

  Kiedy chłopiec gwałtownie poruszył prawą dłonią, to ku jego zdziwieniu zafarbowany na czerwono płyn rozlał się na całej powierzchni biurka. Również na notes Seiyi w którym zapisywał wszystkie swoje przeboje. Nawet Luna poruszyła nerwowo wąsami na widok pobojowiska.

„Niedobrze, niedobrze.” - czym prędzej opuściła pomieszczenie.

Usagi zmywała naczynia po kolacji i nie przeczuwała nadchodzących kłopotów. Niby co złego mogło wydarzyć się w niedzielny wieczór? Brunet wysłała jej wiadomość, że zaraz będzie w domu. Chibiusa spała jak aniołek, Shona jak zwykle grała na skrzypcach, a Ichi malował i nie wzywał pomocy. Czego można było więcej chcieć?

  Rozmarzona wytarła szklankę, gdy kochany synuś pociągnął za jej sukienkę, podając mokry zeszyt. Oczy blondynki z każdą sekundą powiększały się, ponieważ rozpoznała własność męża. Od miesięcy pracował nad nowymi tekstami, a teraz to miało pójść na marne?!

  Wyrwała małemu notatnik, przekartkowując go dokładnie. Kilkanaście stron nie nadawało się do niczego, natomiast pozostałe próbowała odczytać.

- Co tu pisze? Wrzód? - Usa powiedziała sama do siebie, unosząc kartkę pod światło.

- Mama, a może przód? Tata nie pisałby o wrzodach.

- Na litość boską! Powinnam Ci wkropić! - Tsukino załamała się.

Musiałaby spędzić całą noc by rozszyfrować myśli artysty.

- Przemoc wobec dzieci jest zabroniona – mały Kou odpowiedział sprytnie.

- Ichiro-chan!

- Może i racja. Wrzód też się rymuje. Nigdy nie rozumiem, co tata pisze, a to ma sens.

- Natychmiast do lekcji!!!

10-latek posłusznie wybiegł z kuchni, ale błękitnooka usłyszała wesołe powitanie Seiyi i zamarła. W jej głowie zapaliły się czerwone lampeczki, lecz nie miała czasu by cokolwiek zdziałać. Schowała zeszyt za plecy, a uśmiechnięty brunet dołączył do niej.

- Zmęczony? - zapytała, gdy przytulił ją i ukrył twarz w jej złotych włosach.

- Co Ty tak ode mnie uciekasz? - zdziwił się, że żona próbuje wyswobodzić się z jego ramion.

Przyciągnął ukochaną z powrotem do siebie, a Usagi pocałowała go nagle. W sumie nie miał nic przeciwko, ale odkrył, iż kobieta ściska coś w dłoniach. Łatwo odebrał przedmiot, którym był spis utworów na nową płytę. Nie był za specjalnie zaskoczony i sprawdził zwartość, a potem wyrzucił do kosza.

- Podstępna istota – wpił się w usta blondynki.

- Ale...Ale...

- Martwiłaś się? Niepotrzebnie – pogładził ją czule po policzku. - Wiem, co młody wyprawia jak jestem w pracy. Zapobiegłem katastrofie i zapisałem wszystko na dysku.

Błękitnooka poczuła, że ciśnienie jej spada. Z ulgą oparła głowę o tors bruneta.

- Oji-san! - Ichi narobił krzyku na korytarzu.

Para poszła sprawdzić, który z barci ich odwiedził. Wpadli na bladego jak trup szatyna, co mogła oznaczać wyłącznie kłopoty. Usagi zabrała synka, żeby nie przeszkadzał, lecz Taiki dalej stał drętwo. Seiya ostatni raz widział go w takim stanie, gdy dowiedział się o śmierci Ami.

- Mam córkę... - odezwał się w końcu.

- Co Ty pleciesz? Przecież wszyscy wiemy.

- Ja nie mówię o Emi...