Rozdział X

Przepisywałam ten rozdział z wywieszonym językiem. Miał być dłuższy, ale już nie miałam siły. Teraz będę pracować nad Kimi Dake Wo, a teraz życzę miłego czytania ;)

  Przez ułamek sekundy Seiya miał wrażenie, że stoi przed nim zupełnie obcy mężczyzna. W głowie kłębiło się tysiące powodów, które mogły doprowadzić jego brata do takiego stanu. Do niedawna wydawało mu się, iż Taiki zaczyna wracać do siebie. Przecież odwiedził studio i nawet mówił o przyszłości Emi. Co go tak nagle załamało? Może niepotrzebnie oddał córkę na weekend do Saeko, a teraz nie radził sobie z samotnością?

  Brunet rozejrzał się na boki aby sprawdzić, czy rzeczywiście nikt nie podgląda. Ikuko powinna usypiać Chibiusę, więc pewnie nie zorientowała się, że ktoś odwiedził ich o tak późnej porze. Inaczej skończyłoby się na herbatce i ciasteczkach.

  Nie zastanawiał się dłużej, pociągając szatyna za sobą. Celowo wybrał sypialnię, bo tylko tam mógł panować spokój. Dzieciaki nie miały żadnych zahamowań, traktując gabinet jak drugi plac zabaw.

  Zamknął szczelnie drzwi, nakrył łóżko bordową narzutą, a na końcu wyłączył telewizor, gdyż dźwięk muzyki zwiastującej wieczorne wiadomości tylko przeszkadzał. Wskazał bratu miejsce na fotelu i sam usiadł na drugim. Teraz bał się o cokolwiek zapytać.

- Nie patrz na mnie jak na wariata. Muszę z Tobą porozmawiać – w oczach Taikiego zalśniła niepokojąca iskierka.

- Wybacz, ale przed chwilą wyglądałeś tak, jakbyś uciekł z oddziału zamkniętego. Wszystko w porządku z Emi? - Seiya wciąż myślał, że chodzi o jego bratanicę.

Najstarszy Kou westchnął, przeczesując palcami brązowe pasma włosów i opadł ciężko na oparcie fotela.

- Posłuchaj mnie uważnie, a potem sam stwierdzisz, czy to ma sens – potarł dłonią o brodę. - Był dziś w moim domu mężczyzna, który powiedział, że...Mam córkę. 12-letnia dziewczynka, rozumiesz? W życiu nie śniło mi się...

- Poczekaj – granatowooki przerwał. - Obcy facet przychodzi do Ciebie i twierdzi, iż masz dziecko. Słyszysz jak to brzmi? A matka co? Nieznana?

- Nie dałeś mi skończyć – fioletowooki poczuł się zlekceważony. - To kuzyn Thei. Dziewczyny, którą poznałem, kiedy wyjechałem na stypendium do Francji. Ostatnio wpadłem na nią przypadkiem, ale zachowywała się dziwnie. Jakby nie chciała mieć ze mną nic wspólnego. Dałek jej numer telefon, lecz nie zadzwoniła.

- To zmienia postać rzeczy.

Dla Seiyi sprawa była jasna. Jeżeli Taiki brał pod uwagę, iż może mieć kolejną córkę, to w przeszłości musiał wdać się w romans. Od tej strony go nie znał, ale nikt nie pozwolił mu wtrącać się do prywatnego życia brata. Zresztą, nigdzie nie było napisane, że musiał żenić się z Ami. Ostatecznie do ślubu doszło, tylko czarnowłosemu zrobiło się żal dziewczynki, która prawdopodobnie też była jego bratanicą.

- Możesz przestać mówić jak Yaten? - szatyn popadł w paskudny nastrój. - Nie wiem, co robić.

- Uwierz, że Yaten podsumowałby to...Dobitnie – muzyk trafił w samo sedno. - Wiesz, gdzie ta kobieta mieszka?

- Dostałem adres.

- Super! Nie medytuj nad tym, bo nic nowego nie wymyślisz. Po prostu jedź tam i porozmawiaj z...Jak ona ma na imię?

- Thea.

- No właśnie. Nie sądzę, żeby normalny człowiek zabawiał się Twoim kosztem. W dodatku temat nie jest do żartów, więc musisz postawić na swoim. Jeśli okaże się, że mała faktycznie jest Twoja, to wtedy zaczniesz się martwić. Nie będzie łatwo przeorganizować dotychczasowy porządek zwłaszcza, iż...jest Emi. Ona dopiero straciła matkę, a Ty zafundujesz jej przyrodnią siostrę w pakiecie. Na mnie i Usagi możesz liczyć, ale upewnij się najpierw.

Taiki kiwnął głową na znak, że rozumie. Po raz pierwszy bał się tak bardzo i nie był to strach porównywalny do tego, który odczuwał podczas walki. Nienawidził niepewności, a właśnie teraz go dopadła. Dlatego wsparcie Seiyi cenił sobie ponad wszystko.

- Wiesz...To Ty zachowujesz się jak starszy brat – wysilił się na uśmiech.

- Ichiro powiedziałby, że się starzeję, ale wolę się nie dobijać.

  Następnego dnia słońce świeciło wysoko na niebie, przeganiając ciemne, deszczowe chmury w zapomnienie. Powietrze było rześkie, choć chłodne jak na jesień przystało. Ciepłe kolory złota zapanowały nad miastem i dodały otuchy mężczyźnie, który stał przed wysoką stalową bramą, wpatrując się w budynek przypominający opuszczony dworek. Na podjeździe stało luksusowe terenowe auto, co jednak wskazywało, że ktoś zamieszkuje ten przybytek.

  Ciemnowłosy popchnął delikatnie furtkę i zaskrzypiała na zawiasach. Przeszedł po pękniętych betonowych płytach, a wzdłuż ścieżki rosły młode świerki, rzucając w lesie cień. Ledwo uniósł rękę by zapukać, gdy drzwi otworzyły się i ujrzał chmurne oblicze Diamanda. Ukłonił się pierwszy, bo gospodarz milczał uśmiechając się cierpko. Nawet nie odpowiedział na gest, tylko przesunął i przepuścił gościa.

- Thea, można Cię prosić?!

Z daleka odbił się dźwięk szybkich kroków i po schodach zbiegła kobieta ubrana na sportowo. Gruby warkocz bursztynowych włosów odrzuciła do tyłu, zatrzymując się raptownie na przedostatnim stopniu. Wbiła przerażony wzrok w Taikiego, a z jej twarzy zniknęła determinacja. Wypuściła z lewej dłoni ołówek, którym jeszcze przed chwilą szkicowała.

- Pan do Ciebie – Yamato obwieścił spokojnie. - Ja będę u siebie – opuścił salon.

Kou wiedział, że jest nieproszonym goście i jeżeli nie przejmie inicjatywy, to będzie tak tkwił jak kij od szczotki do wieczora.

- Musimy porozmawiać – powiedział stanowczym tonem.

- O czym? Jak tu trafiłeś?!

- Diamand wyznał mi, że Twoja córka...Jest też moja. Chcę to usłyszeć od Ciebie.

Aider wyminęła szatyna i podeszła do kominka. Poprawiła nerwowo włosy, nie potrafiąc spojrzeć mu w oczy. Poczuła nieprzyjemną suchość w gardle, chociaż naprawdę próbowała coś powiedzieć. W tym przypadku ciężko było znaleźć odpowiednie słowa.

- Chyba nie wymagam wiele – muzyk nalegał.

Pomimo, iż oboje zdecydowali, że nie będą ciągnęli związku, to po powrocie zastanawiał się, co by było gdyby...Ani on nie mógł zostawić zespołu, ani ona nie chciała przenosić się do Japonii. Zbyt wiele komplikacji wiązałoby się z decyzją o przeprowadzce. A może byli za młodzi i nie umieli dokonać właściwego wyboru.

- A co to teraz da? - zielonooka zagryzła dolną wargę.

- Zwariowałaś?! Mam córkę albo nie, to bez różnicy?! Powiedz prawdę, bo inaczej ją wyegzekwuję!

Bursztynowłosa zadrżała, a Kou zawstydził się, że próbował jej grozić.

- Przepraszam – ochłonął.

- Dobrze...Diamand mówił prawdę. Zadowolony?

Na pewno poczuł ogromną ulgę, ale w jego myślach namnożyło się więcej pytań. Nie znał dziewczynki, która już miała 12 lat, swój świat, zainteresowania. Nie wiedział o niej nic.

- Powinienem wiedzieć wcześniej.

- Dowiedziałam się, że jestem w ciąży 2 miesiące po Twoim wyjeździe. Nie zdajesz sobie sprawy, jaki to był szok. Miałam gnać za Tobą na koniec świata?! Nie chciałeś się przenosić! A zostawiłbyś narzeczoną?! - zapytała z wyrzutem.

- Oświadczyłem się Ami pół roku później. Gdybyś tylko zadzwoniła...Pomógłbym Ci...

- Na odległość?! To bardzo wygodne. Mizuki widywałaby Cię raz w miesiącu albo raz na pół roku. Lepiej, że byłeś nieobecny w jej życiu przez te lata, niż miałaby cierpieć, bo tatuś na pierwszym miejscu zajmowałby się prawdziwą rodziną!

Mężczyznę zatkało. Było w tym trochę prawdy, lecz Thea nie mogła przewidzieć, czy związałby się z Mizuno, gdyby dużo wcześniej dowiedział się, iż zostanie ojcem. Ich znajomość trwała krótko, lecz nie zaprzeczał, że czuł się zupełnie inaczej niż u boku niebieskowłosej. Jakaś kobieta w końcu wniosła w jego życie energię, która nadała mu w skrzydłach wiatr. Wtedy żałował tego przeklętego rozstania...

- Zbyt wiele sobie wyobrażałaś – odparł lodowato. - Co robimy dalej?

Kobieta uniosła pytająco brwi.

- Wracam z Mizuki do Francji, to oczywiste. Nie widzę sensu tu zostawać.

- Nic tego! Chcę poznać małą. Przestań nią rozporządzać! Nawet nie wiem, co jej o mnie powiedziałaś.

- Nie zrobiłam z Ciebie potwora. Ona już od dawna nie pyta o tatę.

Znowu bolesne ukłucie w sercu. Cały czas usiłował odeprzeć świadomość, iż był niepotrzebny własnemu dziecku.

- Przyjadę w weekend.

Nie odezwała się, wzruszając ramionami.

- Słyszałaś?! Chcę się z Tobą dogadać, a nie walczyć. Jak mam Ci to wytłumaczyć?!

- W porządku! Przyjedź, ale niczego nie gwarantuję.

To usatysfakcjonowało brązowowłosego na tyle, że opuścił posesję Diamanda.

Aider od razu pobiegła do gabinetu kuzyna. Skoro nie uszanował jej prywatności, to zamierzała odpłacić się mu tą samą monetą. O mało nie staranowała wejścia, kiedy rozwścieczona wtargnęła do środka.

- Kto Ci kazał pakować się buciorami w moje sprawy?! Nudzisz się i szukasz rozrywki, bo sam nie potrafisz o siebie zadbać. Ja Ci nie zabraniam znaleźć sobie kobietę i założyć rodzinę. Prawda jest taka, że nie zapomniałeś o Masami, a w głębi duszy jesteś rozgoryczony. Ona nie żyje, a Ty rekompensujesz swoją stratę poprzez zbawianie świata na siłę! - zakończyła monolog, dysząc ciężko.

Fioletowe tęczówki Yamato pociemniały.

- Głupia jesteś. Po prostu głupia – wycedził przez zaciśnięte zęby.

Ściągnął okulary i schował je do etui. Szkoda mu było czasu na dyskusje, więc wstał oraz założył marynarkę.

- Dokąd idziesz?! Jeszcze nie skończyłam!

- Ale ja tak – uciął ostro. - Przypominam Ci tylko, że jesteśmy związani umową. Dorosłe osoby najpierw czytają, zanim coś podpiszą.

****

  Yaten odłożył laptop na nocną szafkę, rozciągając się wygodnie na łóżku. Za długo przesiedział w jednej pozycji i plecy bolały go niemiłosiernie. Zapalił małą lampkę, a wąskie pasmo światła padło przez środek pokoju. Wolałby, żeby Minako do niego dołączyła, ale ona wciąż ślęczała w kuchni nad stosem jakiś kartek. Martwił się, ponieważ cały dzień była nieobecna. Odpowiadała lakonicznie na jego pytania albo prosiła, by powtórzył. Czyżby zapomniał o ważnej dacie? Urodziny miała 22 października, więc zostało kilka tygodni. Rocznicę ślubu obchodzili w lato, a dzieciaki podobnie jak on miały urodziny w lutym. W takim razie o co chodziło?

  Srebrnowłosy sięgnął po komórkę i przesunął palcem po wyświetlaczu, wybierając opcję kalendarza. Skupił się na listopadzie, próbując przypomnieć sobie wydarzenia sprzed 2 lub 3 lat. Nagle ścisnęło go w żołądku. Przecież Seiya coś wspominał, iż planują przyjęcie dla Chibiusy, a jej święto było równoznaczne z... Odejściem Rei, a przede wszystkim ze stratą...Jak mógł być taki głupi? Dopiero zrozumiał, że od złej strony zabrał się za naprawę ich związku. Dlatego ciągle zyskiwał odwrotny skutek.

- Minako, porozmawiajmy – zielonooki pofatygował się na dół.

Wreszcie go olśniło, toteż kuł żelazo póki gorące. Wreszcie poszedł po rozum do głowy.

- To znaczy ja mam słuchać, a Ty będziesz klepał? - senna blondynka odłożyła pracę jednego z uczniów.

- Nie – Kou dosiadł się do żony. - Chciałbym Cię przeprosić...Za wszystko...

Aino popatrzyła na niego podejrzliwie spod gęstych rzęs.

- Co? - zapytał zbity z tropu.

- Nic. Czekam aż się rozwiniesz.

- Mina-chan, straszny ze mnie bałwan. Prawie wszystko zepsułem dla mojego kaprysu. Wydawało mi się, że najlepiej wiem, co jest dla Ciebie dobre. Pomyślałem, iż dzięki kolejnemu dziecku zapomnisz o tym, które straciłaś przez Hino. Nie zgadzałem się, abyś pracowała, ponieważ bałem się, że ode mnie uciekasz. Przysięgam, chciałem pomóc, ale widzisz sama...Spieprzyłem na całej linii. Nie miałem prawa naciskać i narzucać Ci moją wolę.

Błękitnooka rozczuliła się. Wreszcie doczekała się postawy prawdziwego faceta. Wrócił dawny Yaten i oby już nigdzie się nie wybierał.

- Nie szukaj dla mnie żadnych zastępstw. Tamtych wspomnień nic nie wymaże z mojej pamięci. Wystarczy, że będziesz przy mnie, bo brakowało mi Ciebie. Masz szczęście, ponieważ nie raz powstrzymywałam się by nie palnąć Cię czymś twardym.

- Może szybciej bym się otrząsnął.

- Jeszcze jest szansa, żeby sprawdzić – Wenus zażartowała.

- Lepiej nie! - srebrnowłosy chwycił ukochaną w pasie i pocałował wewnętrzną stronę jej dłoni.

Parze przeszkodziło ciche chrząknięcie i zerknęli w dół. Hiro stał wyprostowany na baczność ze śmiertelnie poważną miną.

- Kto podpisze? - wyciągnął zza pleców zeszyt oraz długopis.

- Jezu, synu! Ja naprawdę mam dość oglądania szanownego grona pedagogicznego. Czy chociaż raz...

- To nie pojadę na wycieczkę? - chłopiec przerwał lament ojca, mrużąc kocie oczy.

- Na jaką wycieczkę?

- No do teatru. To jest zgoda i trzeba ją podpisać.

- Czyli do szkoły nie muszę jechać? - mężczyzna upewnił się.

- Nie.

- To wspaniale! Teatr! Edukacja na pierwszym miejscu i łykniesz trochę kultury. Gdzie mam podpisać i ile tego chcesz?

- Jeden, ale czytelny.

- Młody człowieku, sugerujesz, że bazgrzę?

- Yaten – Minako posłała mężowi karcące spojrzenie. - To na co się wybieracie?

- Nie wiem, ale na pewno wezmę mp4.

- Hiro! - Kou krzyknął na syna.

- Za późno, już podpisałeś! - maluch dopiął swego i uciekł.

- Trudno. Przynajmniej chata będzie wolna – muzyk przytulił złotowłosą, która usiadła na jego kolanach.

- Kou, nie wierć się. Tak mi wygodnie.

- To te mięśnie – Yaten wyprężył się dumnie.

- Trochę sflaczałe – Aino zachichotała i poczuła ciepłe dłonie pod swoją bluzką.

Wybuchła perlistym śmiechem, odpychając ukochanego, a potem rzuciła się do ucieczki. Srebrnowłosy podjął wyzwanie i w całym domu rozbrzmiał hałas stworzony przez śmiech, pisk oraz zabawne wrzaski.

Mai wyjrzała z pokoju, mrugając niewinnie oczkami. Otworzyła paczkę czekoladowych drażetek i pełną garść wsypała do buzi.

- Znowu się obżerasz – starszy brat szturchnął ją w ramię.

- No i? - dziewczynka wysepleniła.

- Nie możesz.

- Przyłożę Ci.

- Nie wolno Ci się bić – zielonooki skrzywił się.

- Ale tylko w szkole – 10- latka zamachnęła mu przed nosem pięścią.

- Mamooo!

- Skarżypyta i mięczak.