Rozdział VIII

Z dedykacją dla Yuu ;)

Przyznaję, że trochę bałam się wrzucić ten rozdział, ale cóż...Dobrze mi się go pisało, to jest :) Od następnego akcja przyspieszy, niektórzy pewnie się wkurzą. Mimo wszystko...Miłego czytania ;)

  Żółty jesienny liść opadł na pachnącą wilgocią ziemię, kryjąc się w mokrej od rosy trawie. Thea ubrana w spodnie na szelki oraz kraciastą koszulę schyliła się i podniosła go, wpatrując się w wyraźnie zaznaczone nerwy na pociemniałej powierzchni. Powoli zaczęła dochodzić do wniosku, że jeśli nie przestanie zamartwiać się, to skurczy się jak ten listek. Od kilku dni odczuwała ogromny niepokój przez który traciła zdrowy rozsądek i nawet nie umiała wytłumaczyć, czym był spowodowany. Najchętniej wzięłaby teraz skrzypce, żeby wyładować całą złą energię, która nagromadziła się w jej duszy. Nic tak dobrze nie działało jak muzyka. Nigdy nie słuchała biernie, tylko dzieliła się emocjami z bliskimi. Najlepiej oddawały je dźwięki skrzypiec – instrumentu towarzyszącego jej od dzieciństwa, dlatego całą swoją pasję przekazała córce. Dzięki wspólnym lekcjom ich więzi były silniejsze, gdyż poza bezwarunkową miłością łączyły je te same zainteresowania.

  Aider zmrużyła soczyście zielone oczy i usiadła na drewnianej huśtawce. Odwróciła się w kierunku tarasu, widząc rozmawiającą przez telefon Mizuki. Zarumieniona dziewczynka bawiła się końcami ciemnobrązowych loków. Wyglądało na to, że przekomarza się z kimś. Na pewno żartowała z Akirą, który wpadł w jakąś manię i wydzwaniał co drugi dzień, sprawdzając czy wszystko jest w porządku. Martwił się, bo to było pierwsze tak długie rozstanie, a z Diamandem miał słaby kontakt.

  Kobieta zadrżała, gdy usłyszała trzask łamiących się gałęzi. W tym samym momencie ktoś nakrył jej ramiona swetrem, a kiedy uniosła nieznacznie głowę, napotkała na magnetyczne spojrzenie kuzyna. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, iż jego fioletowe tęczówki nadal skrywają cierpienie. Może był pewny siebie i wiele kobiet straciło dla niego głowę, ale żadna nie zdołała go usidlić. Jeżeli spotykał się z jakąś, to raczej nie na poważnie. W domu nie było najmniejszego śladu kobiecej ręki, czy też przypadkiem pozostawionego drobiazgu. Sprzątaczka przychodziła dwa razy w tygodniu, więc Thea nie musiała martwić się o nic. Jak na złość praca nie bardzo jej szła, bo chociaż nie miała ograniczeń, to nie potrafiła nic dopasować do Diamanda. W złą godzinę uparł się na projektowanie ogrodu. W ogóle w nim nie przebywał, to po co mu była taka inwestycja? Mieszkał w posiadłości, gdzie spokojnie zmieściłyby się trzy rodziny. Chyba, że planował sprzedać dom.

- Nie zmuszaj się, jeżeli nie masz pomysłu. Nie popędzam Cię, a wręcz przeciwnie – białowłosy powiedział zmysłowym głosem, siadając obok kuzynki. - Pieniądze też nie grają roli.

Zielonooka wiedziała, iż porządny zastrzyk gotówki podreperowałby jej budżet. Wychowywała córkę samotnie. Naturalnie z pomocą Akiry, lecz nie chciała być ciężarem dla brata.

- Coś Cię trapi – mężczyzna wyczuł napięcie.

- Nie obraź się, ale...Ja nie umiem się tu odnaleźć. Twoja oferta jest w ogóle chaotyczna. Zlecasz mi pracę, a nie podajesz żadnych szczegółów. Mam po prostu robić, co mi się podoba. Jak Ty to sobie wyobrażasz? Jest jesień i zima za pasem!

- Stwórz projekt, a realizacją zajmiemy się wiosną.

- Czy nie byłoby prościej, gdybym przyjechała tu wiosną? Mizuki powinna się uczyć! Jej rówieśnicy chodzą do szkoły.

Dla Aider edukacja małej była na pierwszym miejscu. 12-latka zmarnowała kilka tygodni na zabawie z psem, co nie było godne pochwały.

Na to fioletowooki też zdążył się przygotować. Podał bursztynowłosej broszurę, uśmiechając się tajemniczo.

- Co to?

- Informacja o szkole do której warto zapisać Mizuki. Ma bardzo dobre opinie i renomę. Chyba nie chcesz, żeby Twoje dziecko uczyło się byle gdzie? - Diamand podpuścił ją.

- No nie...Bardziej brałam pod uwagę prywatne zajęcia...

- Mała musi mieć koleżanki.

„Odezwała się dusza towarzystwa.” - Thea ugryzła się w język.

- W sumie nie masz nic do roboty, więc jedź i pogadaj z dyrekcją – Yamato wstał, zawiązując wokół szyi czarny szalik.

- Ty na wszystkich masz taki wpływ, czy tylko na mnie?

Nie odpowiedział, odwracając się w stronę słońca, które rozpromieniło jego przystojną twarz. Następnie schował ręce do kieszeni i ruszył w kierunku domu.

- Diamandzie!

Zatrzymał się, patrząc na rudowłosą przez ramię.

- Powiedz przynajmniej do kąd wychodzisz na całe noce.

- Pilnuję interesów – odparł zdawkowo, a potem powoli pokonał stopnie dzielące go od czterech ścian, gdzie ukrywał się przed wścibskim światem.

  Thea posłuchała rady kuzyna, chociaż nie wywołało to w niej euforii. Przywiązałaby się do Tokio, a zamierzenie było zupełnie inne. Nic nie szło po jej myśli i gniew brał nad nią górę. Trzeźwy umysł – teraz to było najbardziej potrzebne, by normalnie funkcjonować. Właśnie dlatego wzięła się w garść, bo niewiele dzieliło ją od szaleństwa. Miała córkę dla której uczyła się walczyć ze słabościami i nawet bez wsparcia brata nie zamierzała odpuścić. Postanowiła potraktować to jako sprawdzian samodzielności.

  Zielonooka ubrała się bardziej formalnie i udała się pod wskazany adres. Nie interesowały ją żadne rankingi ani procenty, toteż zapisała małą od ręki. Nie było sensu zwlekać, szukając lepszej placówki. O ile znalazłaby taką. Za namową dyrektorki poszła jeszcze poznać przyszłą wychowawczynię Mizuki. Poczekała tylko na przerwę, ponieważ kobieta miała zajęcia z młodszymi klasami.

  Gromada piszczących dzieciaków zaludniła korytarz, więc Aider weszła do środka. Odwiesiła torebkę na wieszak i już rozpinała płaszcz, gdy zorientowała się, iż przy biurku stoi mężczyzna. Kiedy zdążył wejść? Przestało ją to obchodzić, ponieważ z ust nauczycielki padło nazwisko Kou i wszystko stało się jasne. Przeszłość wróciła pod postacią Taikiego Kou, a na tego rodzaju przeciwność nie była gotowa. Poczuła jak fala zimna zalewa jej ciało oraz nieprzyjemne dreszcze na skórze. Nie była w stanie zrobić najmniejszego kroku, gapiąc się na plecy szatyna. Pozbierała się dopiero, gdy tamci kończyli dyskusję, co nieuchronnie oznaczało odkrycie jej nieobecności.

  Bursztynowłosa cofnęła się niezgrabnie, potrącając wieszak i narobiła hałasu. Taiki odwrócił się, ale zobaczył tylko koniec zielonego płaszcza znikający za drzwiami oraz leżącą na podłodze torebkę. Niewiele myśląc podniósł ją, ruszając w pogoń za właścicielką. Widział jak wysoka, szczupła kobieta zbiega ze schodów, a potem pędzi do wyjścia.

- Proszę zaczekać! Zostawiła pani torebkę! - krzykną, kiedy znaleźli się na zewnątrz.

Thea zamarł. Stała sztywno sparaliżowana strachem, a jej serce biło w oszalałym tempie.

- Przepraszam, coś nie tak? - Kou zbliżył się do niej niebezpiecznie blisko.

Już nie było odwrotu. Gorszego przedstawienia już nie mogła urządzić. Zrobiła z siebie wariatkę akurat przed nim. Z poczuciem przegranej wykręciła się do niego przodem, patrząc prosto we fiołkowe oczy. Jeszcze miała nadzieję, że jej nie pozna.

- Thea? Thea Aider? - brązowowłosy wyraźnie ucieszył się na widok zielonookiej, chociaż ona zbladła na dźwięk jego głosu.

- Taiki...Nie poznałam Cię od razu... - uśmiechnęła się nienaturalnie, splatając dłonie jak mała dziewczynka.

- Wiesz...Ja nawet nie wziąłem pod uwagę, że możesz być Ty. Jak długo jesteś w Tokio? Niesamowite...Co Cię w ogóle sprowadza?

- Sprawy rodzinne.

- A szkoła?

- Zapisałam córkę – odpowiedziała cicho.

- Masz córkę?!

Bursztynowłosa sama zdziwiła się, że reakcja Taikiego była dla niej przykra. Brnęła w rozmowę z nim pomimo, iż najchętniej uciekłaby z krzykiem.

- Moja Emi też się tu uczy.

Pięknie! Czy Diamand wiedział i specjalnie zaproponował tę szkołę? Ależ była na niego wściekła.

- Świetnie – odparła lakonicznie.

- A ile ma lat?

- Kto?

- No Twoja córka.

- 12.

Aider drażniła natłok pytań, które padały jedno za drugim. Czuła się jak na przesłuchaniu.

- W sumie, to dokładnie tyle się nie widzieliśmy – szatyn zażartował.

- Możliwe...Słuchaj, spieszę się i ...

- A torba?

No tak, znowu zapomniała. Zmusiła się, żeby odebrać od niego torebkę, a potem znowu odsunęła się na dwa kroki. Niestety zrobiła to na tyle nieporadnie, że zachwiała się. Kou złapał ją za ramię, lecz odskoczyła jak oparzona.

- Zraniłem Cię czymś?

Po co zadawał te głupie pytania?! Mieli za sobą przeszłość, którą najwidoczniej wymazał z pamięci albo udawał.

- Nie... Ja po prostu nie mam czasu.

- Wymieńmy się numerami – wciąż kurczowo trzymał ją za mankiet.

- Zejdzie się zanim Ci przedyktuję. Mówiłam...

- Proszę – muzyk podał jej wizytówkę. - Jeśli zechcesz...Zadzwoń albo napisz wiadomość,

- Tak, dzięki – Thea nie raczyła spojrzeć na małą, prostokątną karteczkę i szybko schowała ją do kieszeni.

Taiki został z dziwnym przeczuciem, iż jednak nie doczeka się żadnego kontaktu...

****

  Filigranowa nastolatka o ciemnozielonych włosach, które sięgały do ramion oraz prostej grzywce kończącej się tuż nad brwiami, stała w pomieszczeniu za dużą szybą, trzymając dłonie na ogromnych słuchawkach. Jej srebrzyste oczy patrzyły gdzieś w dal, gdy śpiewała tekst autorstwa Seiyi, a biodra poruszały się rytmicznie. Zachowywała się tak, jakby była częścią każdego, pojedynczego dźwięku.

Nagle muzyka w słuchawkach przestała płynąć i nastąpiła głucha cisza.

- Stop! - wściekły Yaten przerwał nagranie.

Zaskoczony brunet wstał z fotela, potem dołączyła do nich solistka.

- Co się stało? - zapytała przestraszonym głosem.

- Zapytaj jego – Seiya wskazał na brata.

- Słoń wam na ucho nadepnął?! Fałszowałaś jak wygłodniała hiena! Pierwszy lepszy pijak po butelce czystej prędzej załapałby linię melodyczną, niż Ty!

  Akane Hattori chciała odeprzeć zarzuty swojego mentora, ale zabrakło jej słów. Dziewczyna była nowym odkryciem braci Kou i od kilku miesięcy zajmowali się jej karierą. Dzięki num wydała debiutancki singiel, a teraz nagrywała płytę. Niestety praca nad nią okazała się znacznie trudniejsza niż sobie wyobrażała. Dla amatorki takiej jak ona, obracanie się w kręgu gwiazd było zaszczytem, lecz zielonowłosa nie kryła fascynacji...Minako. Właśnie żona najmłodszego Kou była jej idolką.

- Naprawdę starałam się – 18-latka tyle miała na swoją obronę.

- Widocznie za mało! Człowiek ma wrażenie, że zaraz pozdzierasz sobie struny głosowe.- Yaten – granatowooki pokręcił głową.
- Jeżeli ma się czegoś nauczyć, to nie będę się z nią obchodził jak z jajkiem!
- Yaten-san, ja się poprawię – Akane ukłoniła się przepraszająco. - Może potrzebuję innego nauczyciela? Czy Minako...
- Zapomnij!
- Ale Yaten-san, błagam!- Hattori próbowała chwycić go za dłonie, ale wyszarpał się.
- Nie dotykaj mnie dziewczyno – wytarł ręce o spodnie. - Najlepiej idź do domu. Na dziś koniec.
- Nie, dam radę i ...
- Akane-chan, w porządku – starszy Kou poklepał dziewczynę po plecach. - Odpocznij, a jutro będzie lepiej.
  Srebrnooka posmutniała. Założyła czarną czapkę z daszkiem, zabrała swój plecak i wyszła. Natomiast srebrnowłosy rozłożył się na całej długości kanapy z błogim uśmiechem. Seiya stwierdził, że chciał się pozbyć ich podopiecznej. Skoro nie było nic, co mógłby ewentualnie sprawdzić lub poprawić, uznał iż wróci wcześniej do Usagi, lecz plany pokrzyżowało mu pukanie. W drzwiach pojawił się nikt inny, tylko Taiki.
- Nareszcie w odpowiednim miejscu – brunet pierwszy przywitał brata.
- Powrót do świata żywych? - zielonooki wsparł się na łokciach.
Szatyn uśmiechnął się, ponieważ trochę mu tego brakowało. Błąkał się po mieście po spotkaniu z Theą i nogi same zaprowadziły go do studia. Samotność nie służyła mu i zwyczajnie pragnął towarzystwa.
- Wyglądasz na przygnębionego – lider Three Lights przyjrzał się fiołkowookiemu uważnie.
- Nieee, zdaje Ci się. Saeko zabiera Emi na weekend. Może małej wyjdzie to na dobre.
- Co?! - Yaten ożywił się. - Oddałeś córkę tej małpie?! Odbiło Ci? Chcesz się jej przypodobać?
- Nie zamierzam być zięciem roku.
- Mogę Ci zrobić medal z kartofla.
Brązowowłosy zignorował głupi żart, nie zbaczając z tematu.
- Nie oddałem córki, bo to nie rzecz. Chcę jedynie zdrowych relacji w rodzinie. Saeko może za mną nie przepadać, ale kocha Emi. Dopóki nie przegina, ma prawo widywać wnuczkę.
- Taiki ma rację. Matka Ami nie jest kosmitką i na pewno się dogadają – czarnowłosy też nie popierał wojny z Mizuno.
- Niech będzie, poddaję się – najmłodszy Kou podniósł ręce do góry. - Psycholodzy od siedmiu boleści – wymamrotał pod nosem i wyszedł zaparzyć sobie kawę.
Po kilku minutach w całym studio rozniosło się echo siarczystych przekleństw.
- Cholera, nie działa! Ruszy się któryś, żeby mi pomóc?!
Fioletowooki zareagował na prośbę, ale Seiya powstrzymał go.
- Siedź. Pójdzie do sklepu i przewietrzy się. Korona mu z głowy nie spadnie.