Rozdział VII

Powiem tylko tyle, że w następnym rozdziale spotkanie Thei i Taikiego ;)

- To co się stało, przechodzi ludzkie pojęcie! - Saeko jak huragan odepchnęła drzwi frontowe, gdy Taiki ledwo zdążył je uchylić. 

  Nerwowo ściągnęła skórzane rękawiczki z impetem rzucając je na sofę i poprawiła okulary, wbijając w zięcia nienawistny wzrok. Gdyby mogła, to wdeptałaby go obcasami w podłogę, co raz na zawsze rozwiązałoby jej problem. Z coraz większym trudem przychodziło jej tolerowanie marnego piosenkarzyny, który przez całe życie nie robił nic ambitnego. Pieniądze zarabiał na naiwności fanów, a to chyba była najprostsza forma wybicia się w mediach. Chociaż nie mówiła tego na głos, właśnie jego obwiniała za śmierć jedynej córki. Wypadki zdarzają się, ale Ami była rozsądną młodą kobietą i tak po prostu nie zauważyła rozpędzonego auta? Musiało stać się coś złego. Na pewno nieodpowiedzialny mąż skrzywdził ją i biedna tłamsiła w sobie żal. Nie mogła być sobą tamtego dnia.

  Mizuno miała własną wersję na temat śmierci niebieskowłosej, a innego toku wydarzeń w ogóle nie dopuszczała do myśli. Według niej Kou był nieuczciwym człowiekiem, złym ojcem i jeszcze gorszym mężem. Do tej pory nie rozumiała, co inteligentna studentka medycyny zobaczyła w kimś takim. Do samego końca łudziła się, że do ślubu nie dojdzie, lecz rozczarowała się.

  Zmęczony szatyn opuścił bezradnie ręce, przygotowany na atak. Kiedy już mu się wydawało, że wychodzi na prostą, to od razu ktoś podkładał mu pod nogi kłody. Czasem miał wrażenie, iż pcha pod górę ogromny głaz, który u podnóża samego szczytu z powrotem staczał się na dół. Takie właśnie były rozmowy z „cudowną” teściową – bezcelowe, mierne w skutkach. Zupełnie, jakby mówił do ściany.

- O co Ci dokładnie chodzi? - zapytał posępnie.

- Żartujesz sobie ze mnie?! - kobieta wrzasnęła, ale szybko przypomniała sobie, iż gdzieś w pobliżu jest jej wnuczka. - Byłam w szkole i zostałam poinformowana o tym absurdalnym incydencie. Jak w ogóle możesz być taki spokojny? To trzeba jakoś załatwić!

- Chwileczkę – muzyk zamotał się. - Po pierwsze, po co poszłaś do szkoły? A po drugie, co chcesz załatwić?

- Jak to co?! Emi spotkała przykrość, a to nie była jej wina. Jak mogłeś pozwolić, żeby ją zawiesili? Była wzorową uczennicą i tamta smarkula sprowokowała awanturę. Prawda jest taka, że córka Twojego brata jest winna! Najwidoczniej to u was rodzinne i nie potraficie zajmować się małymi dziećmi.

- Możesz usiąść?! - mężczyzna nie wytrzymał, a jego prośba zabrzmiała jak rozkaz.

- Postoję – Saeko uniosła się honorem.

- Nalegam – zacisnął wargi, wskazując na fotel.

  Niebieskowłosa usiadła teatralnie przekręcając głowę, jakby robiła łaskę swoją obecnością. Gdyby nie była babcią, fiołkowooki zapomniałby o dobrych manierach i pozbyłby się wrednej jędzy z jego domu, a przede wszystkim z życia. Jak miał się z nią porozumieć, skoro nie przejawiała nawet odrobiny życzliwości? Może i dobrze, że nie udawała, bo inaczej zbudowaliby sztuczne relacje, które nie przetrwałby w zwykłej codzienności. Rzeczywistość skruszyła jakiekolwiek nadzieje na poprawę, dlatego należało pogodzić się z faktem, iż żadne pozytywne uczucie nie ma prawa narodzić się między tym dwojgiem, właściwie obcych sobie ludzi.

- Dobra rada – Taiki przysiadł na oparciu sofy. - Jeśli będziesz krzyczała, to tylko pogorszysz sprawę. O moim bracie też nie będziemy dyskutować i najważniejsze. Wyłącznie ja rozwiązuję problemy Emi. Jeśli nasze wyjaśnienia będą sprzeczne, to mała pogubi się.

- I tak pofatyguję się do dyrekcji...

- Nie ma mowy! - muzyk zaznaczył ostro. - Tylko przysporzysz jej kłopotów. Co chcesz udowodnić? I komu? Problem nie tkwi w nauczycielach, czy rodzicach. Dzieci nie są tak zdyscyplinowane jak dawniej. Często walczą o swoje, podobnie jak dorośli. O niewyparzonym języku już nie wspomnę. Zamierzałem to wytłumaczyć Emi, dopóki nie przyszłaś.

  Mizuno nadąsała się, bo od razu pojęła, co jej zięć miał na myśli. Może i była niemile widzianym gościem, lecz na pewno nie planowała podporządkować się kazaniom prawionym przez byle prostaka. Dobrze wychowała córkę, to tak samo zajęłaby się wnuczką. Kou powinien przyznać, że nie radzi sobie z małą dziewczynką i skończyłaby się ta szarpanina. Kogo on chciał oszukać?!

- Rób to, co uważasz za słuszne. Nie będę się wtrącać – skłamała.

  Brązowowłosy odsapnął. Dzisiejszy dzień zaliczał do najgorszych w swoim życiu i był wykończony psychicznie. W porównaniu z upartą lekarką, to towarzystwo Yatena było relaksujące. Żałował, że zostawił pracę w studio, bo przynajmniej zająłby się czymś pożytecznym i posłuchałby śmiesznych sprzeczek braci. Brakowało mu tamtych beztroskich dni, kiedy żyła Ami. Owszem, kłócili się dość często, ale liczył, że to przejściowy kryzys. Jego żona źle interpretowała zażyłość z Kakyuu, a w tym tkwił cały problem. Nawet gdy czerwonowłosa wróciła na macierzystą planetę, to Mizuno nie przestała snuć dziwnych insynuacji.

  Drzwi od łazienki zaskrzypiały i ze środka wyszła skulona Emi. W dłoni trzymała pogniecioną chusteczkę, a drugą rękę położyła na klamce, jakby miała zaraz przewrócić się. Saeko nie marnowała czasu, przygarniając wnuczkę w swe ramiona. Pogłaskała troskliwie niebieską czuprynę, tuląc do siebie mocniej.

- Moje biedactwo, już nic złego Cię nie spotka – ścisnęła małą za nadgarstki i ukucnęła przed nią. - Może chciałabyś na weekend pojechać do mnie? Spędzimy go razem miło.

Taiki wytrzeszczył fiołkowe oczy. Na to nie był przygotowany, a podstęp wyczuwał na odległość.

- Razem? - dziewczynka pociągnęła noskiem. - A co będziemy robić?

- Same niespodzianki, zobaczysz.

- A tata?

- Na pewno się zgodzi, jeśli chce żebyś była szczęśliwa – kobieta posłała zięciowi władcze spojrzenie.

10-latka również na niego popatrzyła, wyczekując zgody.

- Nie mam nic przeciwko, ale jesteś pewna, że chcesz nocować u babci? - Kou złamał się.

Kiedy jego córka kiwnęła potakująco głową, to ścisnęło go od środka. Po raz pierwszy zaczął zastanawiać się, czy nie zawalił czegoś po drodze...

****

  Przez uchylone dyskretnie okno wyglądał srebrnowłosy mężczyzna. Przed posiadłością stało jego sportowe auto oraz czarny suv Minako, który podarował jej na ostatnie urodziny.

„ Miło, że prezenty ode mnie traktuje jak eksponaty. No tak, udajemy plebejuszy. Super!- zirytowany uderzył pięścią w parapet.

Obejrzał się za siebie, sprawdzając, czy dzieciaki zjadły obiad. Obrazek był podręcznikowy, ponieważ Hiro oparł ciężar głowy na dłoni, nawijając makaron na widelec. Z kolei Mai wciągała pojedyncze nitki ustami, wiercąc się niemiłosiernie. W samochodzie opowiadała, że będzie naśladować jakieś zwierzę, lecz od tego czasu zdążył zapomnieć. 

  Wrócił do obserwowania drogi, gdy akurat przed bramą zatrzymała się żółta taksówka. Ubrana w granatowy kostium Mina wysiadła i zapłaciła kierowcy, potem sprawdziła skrzynkę na listy, wyjmując kilka kopert. Yaten zauważył wyraźne znaki zmęczenia na jej twarzy, lecz od razu pomyślał, iż sama jest sobie winna.

Kobieta weszła do kuchni, pragnąc jak najszybciej zjeść ciepły posiłek, kiedy srebrnowłosa dziewczynka poderwała się od stołu, uciekając na górę. Wenus zamurowało, gdyż jej córka przeważnie przytulała ją na powitanie.

- Co jest grane?! - zapytała samą siebie

- Przyłożyła jednej dziewczynie i jest zawieszona.

- Hiro! - zielonooki warknął na syna, ale chłopie wypiął złośliwie język, także ewakuując się na górę.

Zapadła grobowa cisza. Para mierzyła się przez kilka minut wrogim spojrzeniem.

- Słucham – blondynka ostentacyjnie rzuciła płaszcz na oparcie krzesła.

- Właściwie w skrócie, to już wszystko wiesz.

To raczej nie było wyjaśnienie na jakie czekała.

- Podaj mi jakiekolwiek argumenty, które przekonają mnie, że to pomyłka.

- Trzeba było pilnować domu, a nie pracy ze śmieszną pensyjką – Kou powiedział z przekąsem.

Aino wyprostowała się wojowniczko. Ona też miała swoje zdanie.

- Znowu się czepiasz! - potrząsnęła nerwowo głową, aż jej grzywka nastroszyła się. - Ostrzegałam, że zajęcia aikido to głupota!

- Ale sobie wymówkę znalazłaś. Nie wina Mai, że Emi zapomina o języku w gębie, kiedy go potrzebuje. Nam potrafiła pyskować, a jak przyszło co do czego, to bawiła się w niemowę! Wkurza mnie to, ale nie kłóciłem się przez wzgląd na Taikiego. Nasza córka ma kłopoty, bo tamta mała zachowuje się jak potworek z horroru.

- Yaten!

- No co?! Snuje się po kątach jak zombi.

- To Twoja bratanica!

- I tak mnie nie cierpi! Zresztą, jej mamusia też za mną nie przepadała. Widać ma to w genach.

- Jej matka była moją przyjaciółką i nie pozwolę Ci o niej mówić w ten sposób! Nie obchodzi mnie, czy się lubiliście. Ami nie żyje, a Ty zamknij się, jeżeli masz chociaż odrobinę rozumu! - długowłosa wykręciła się na pięcie, udając się do pokoju gościnnego.

  Srebrnowłosy przygasł po ostrych słowach, które padły. Przesadził, ale może nie było za późno na skruchę. Miał się zbliżyć do żony, a znowu wyszedł na tyrana. Dlaczego nie potrafił pohamować się, gdy sytuacja naprawdę tego wymagała? Już nie był niedojrzałym smarkaczem, tylko mężczyzną troszczącym się o rodzinę. Ile jeszcze błędów musiał popełnić, aby w końcu to zrozumieć?

Muzyk poszedł do gościnnego z przygotowaną w pamięci przemową, lecz wszystko w jeden sekundzie straciło sens, ponieważ Mina płakała. Doprowadził najdroższą swemu sercu istotę do łez i poczuł się jak skończony idiota.

- Mina-chan... - usiadł na brzegu łóżka, ale złotowłosa nakryła się kocem po sam czubek głowy. - Błagam, odezwij się – poprosił, jednak jego ukochana przesunęła się na drugą stronę łóżka.

  Skoro nie dała mu innego wyjścia, to po prostu chwycił ją w pasie i pomimo, iż szamotała się, posadził ją siłą tak, by plecami opierała się o jego tors. Sam przyłożył podbródek do jej ramienia, całując w szyję.

- Przepraszam, naprawdę przepraszam. Miałaś rację. Następnym razem pomyślę, zanim coś powiem...

- Jasne! - Wenus żachnęła się. - Teraz udajesz słodkiego jak cukierek, a potem koncert zacznie się od nowa!

- Nie! Przysięgam! - Kou przestraszył się, że straci żonę.

- A...A co z moją pracą? - Aino wytarła rękawem mokre policzki.

Druga okazja mogła się nie trafić, a zielonooki miał teraz słabszy moment. Najlepiej było wymusić na nim obietnicę, że przestanie być władczy oraz pozwoli jej na realizację pragnień.

- Potrzebne Ci to do szczęścia?

Szybko pożałował tych słów, ponieważ poczuł ból w okolicach żeber. Minako udowodniła, że ma mocny cios. Może faktycznie powinien ustąpić? Przynajmniej na razie...

- To jak? - został przyparty do muru.

- No...W sumie...Czemu nieee... - język mu się plątał.

Błękitnooka ucieszyła się w duchu i odwróciła się do męża, oplatając go nogami w pasie.

- Czasami da się z Tobą dogadać.

Kiedy chciał ją pocałować, odchyliła się.

- To co? Już nawet przy wypłacie nie będę miał żony?

Zamiast odpowiedzi, oberwał poduszką i oboje stracili równowagę, słysząc perlisty śmiech. Łobuziaki przestały się ukrywać, wiec wbiegły do środka. Najbardziej zadowolona była Mai, która uwiesiła się tacie na szyi, a Hiro usiadł obok Miny.

- Wiedziałam, że tak będzie – dziewczynka zamrugała niewinnie oczami.

- Co wiedziałaś? - mężczyzna zdziwił się.

- On powiedział, że pozabijacie się – pokazała palcem na brata.- Nie wierzyłam, bo tata jest najfajniejszy na świecie.

  Srebrnowłosy prawie rozpłynął się. W takich momentach rozpierała go duma mimo, iż jego córka aniołkiem nie była.

- Ja z Tobą moja panno nie skończyłam – blondynka już tak łatwo nie dała owinąć się wokół palca sprytnej 10-latce.

Ta wtuliła się mocniej w Yatena, uśmiechając figlarnie.