XXIV Poświęcenie

No i przesyłam ostatni rozdział, który nie spodoba się Wam, ale trudno. Stało się:) Nie wiem, kiedy wrzucę epilog (na który bardzo się cieszę), ponieważ mam remont i niestety utrudniony dostęp do neta. Nie znoszę takich sytuacji, bo nie mogę czytać wszystkiego, co bym chciała. Mam nadzieję, że niedługo odzyskam swój komputer. Liczę, że epilog do niedzieli się pojawi:)

Rażące promienie słońca przedzierały się przez grube zasłony hotelowego pokoju, rozświetlając morelowe ściany pomieszczenia. Wiatr poruszał długimi do samej podłogi, koronkowymi firanami, a na owalnym, włochatym dywanie w beżowo-brązowe kwadraty poniewierała się para eleganckich, czarnych szpilek. Błękitna, rozpinana bluzka zwisała luźno z oparcia łóżka, podczas gdy ciemne dżinsy podzieliły los butów. Natomiast właścicielka ubrań spała na środku ogromnego łoża, gdy rozbudził ją huk dochodzący z pokoju obok. Otworzyła powoli zaspane, niebieskie oczy, wlepiając wzrok w sufit. Na pewno nie była w swojej sypialni, gdzie miała pamiątki po mamie oraz mnóstwo książek na półkach i obrazy przysyłane przez ojca. Tu było czysto, schludnie, ale pusto. W dodatku zapach cytrusowego odświeżacza powietrza zmieszał się z cuchnącym dymem papierosów, których nie znosiła.

Mizuno niemrawo podniosła się do pozycji siedzącej, wplatając palce w potargane włosy. Pociągnęła za satynową pościel, zakrywając piersi i oparła się o poduszkę. W jej głowie trąbiło jak na zakorkowanej ulicy w godzinach szczytu, ale to zapewne zawdzięczała ilości alkoholu, która wsiąkła w nią jak woda w gąbkę. Nigdy nie piła, dlatego w życiu nie podejrzewała, iż jest w stanie tyle wypić. Klatka po klatce przypomniała sobie wieczór, który początek wziął w klubie. Ten cholerny podrywacz zaciągnął ją pod hotel i jeszcze głupio pytał, czy ma wynająć pokój. Najpierw zaliczyli bar, gdzie wypiła kolejnego drinka o nieznanej nazwie. Zresztą, to w zasadzie nic by nie zmieniło. Zapamiętała odpychający uśmiech recepcjonistki, kiedy podawała im klucz. Nie potrzebny był dyplom uczelni wyższej, żeby domyślić się jaki był cel tej wizyty.

Niebieskowłosa zamknęła oczy i nie czuła kompletnie nic. Nie była nawet wściekła na Akirę, że ulotnił się bez słowa. Przynajmniej nie obiecywał cudów i na szczęście nie powiedział, że jest zakochany. Inaczej znowu wyszłaby na kretynkę, więc pozostałoby jedynie skoczyć z mostu. Niegdyś miała zupełnie inne oczekiwania od życia, a skończyła na samych ambicjach i romansowaniu z kim popadnie. Z tym, że za pierwszym razem naprawdę się zakochała. Natomiast drugi raz...Tego już nawet nie mogła określić głupotą. Zemsta? Tylko na kim? Mamoru udowodnił, iż nie kiwnąłby palcem, gdyby zabawiała się z trzema facetami równocześnie. Zamiótł ich związek jak śmieci pod dywan, a potem ewakuował się na bezpieczny grunt.

„Zniknąć” - głośne echo huczało w myślach dziewczyny.

Najlepsze rozwiązanie, żeby więcej nie patrzeć na znienawidzone ulice Tokio. Wszystko kojarzyło się jej z Chibą, a zwłaszcza Uniwersytet. Żadna siła nie zmusiłaby ją, aby przekroczyła próg uczelni i tak po prostu uśmiechała się do znajomych.

Merkury pociągnęła za pasek czarnej torby, leżącej na nocnym stoliku i ze środka wyjęła notes w grubej, lecz miękkiej, zielonej oprawie. Przekartkowała go szybko, aż znalazła adres, który zanotowała dawno temu, a nie podejrzewała, że w ogóle się przyda. Utrzymywała kontakt z Urawą i chociaż zawsze podobał się jej, to nigdy nic nie wynikło z ich specyficznej więzi. W dodatku niepotrzebnie zatraciła się w uczuciu do narzeczonego najlepszej przyjaciółki. Wiedziała, że czasu już nie cofnie, a odszukanie własnego 'ja” będzie najtrudniejsze.

Zakreśliła czarnym długopisem koło wokół zgrabnie zapisanych liter i mozolnie wstała z łóżka. Okryta czerwonym prześcieradłem, które ciągnęło się po podłodze, poszła do łazienki. Przemyła twarz zimną wodą, patrząc na swoje odbicie w lustrze. Wyciągnęła rękę przed siebie, dotykając mokrymi palcami szklanej powierzchni. Krople wody spłynęły w dół, kreśląc rozmazany szlak, a Mizuno nie zobaczyła w swoich oczach krystalicznej szczerości, tylko zagubienie oraz zwątpienie...

****

Minako kroczyła późnym wieczorem uliczkami Tokio, a światło latarń oraz rażących neonów odbijały się od szyb galerii handlowych. Zielone światło zapaliło się na sygnalizatorze i auto, którego marki nie zdążyła zauważyć, odjechało z piskiem opon. Zasunęła pod szyję czarną, dresową bluzę, kuląc ramiona z zimna. Mijała przechodniów wracających z późnych zakupów, starając się nie patrzeć na ich twarze. Skręciła w następną przecznicę, gdy przeraźliwy rechot zmroził krew w jej żyłach, a kiedy okazało się, że zatrzymała się tuż koło salonu gier, skąd dobiegała szalona muzyka, odetchnęła. Rzuciła ostatnie spojrzenie na migające wszystkimi kolorami tęczy automaty i przyspieszyła kroku. Wolałaby teraz trzymać za rękę Yatena, ale wiedziała, iż musiał zostać w domu. W przeciwnym razie starłby Alana na proch, przez co nie odzyskaliby gwiazdy do transformacji. Teraz nic nie ryzykowali, chociaż nie mogła być tego do końca pewna.

Wenus przystanęła przed wejściem do wieżowca, a pozłacane tabliczki z nazwiskami firm mieniły się w blasku księżyca. Do samego końca liczyła, że drzwi będą zamknięte, lecz Alan musiał dogadać się z portierem. 

Weszła do środka i słyszała wyłącznie dźwięk własnych kroków, a spowita mrokiem recepcja straszyła pustkami. Dlatego dziewczyna czym prędzej wbiegła na schody i jej trampki wydała charakterystyczny piszczący dźwięk. Drzwi do biura managera Three Lights były uchylone, toteż przemknęła na paluszkach obok biurka sekretarki. Stanęła w progu, próbując dostrzec w ciemnościach jakikolwiek zarys postaci. Jej wyobraźnia zaczęła wariować, gdyż miała wrażenie, że ktoś za nią stoi i poczuła nieprzyjemny oddech na karku. Zimny pot zrosił czoło błękitnookiej, a gdy odwróciła się za siebie, w gabinecie rozbłysnęło światło i musiała na moment zasłonić oczy.

- Witaj kochanie. Jak widzisz, cały czas czekam tu na Ciebie. Tylko spodziewałem się Ciebie w trochę innym wdzianku – Colins opadł swobodnie na oparcie fotela z miną triumfatora.

Blondynka stała drętwo w przejściu i nie wiedziała, czy ruszyć się, czy też wdawać się z nim w dyskusję.

- Mina-chan, zapomniałaś, że masz język? A może Twój kochaś Ci odgryzł?

- Daruj sobie, jasne?! - Mina odzyskała odwagę. - Chciałeś, to przyszłam! Zadowolony?!

- No, nie do końca – niebieskowłosy zmienił pozycję na wygodniejszą. - Miałaś zmienić się w czarodziejkę, czyż nie? Przyszłaś w jakiś łachach jak nastolatka na zajęcia sportowe i mam być zadowolony? Chcę mieć konkretny dowód, więc zmień się natychmiast!

Aino przełknęła głośno ślinę i teraz już na pewno nie zamierzała usiąść naprzeciw Alana. Wolała postać w bezpiecznej odległości, tylko pojawił się problem. Jak miała postawić mu warunek, skoro jej odwaga zniknęła równie szybko, co się pojawiła.

- Mam dla Ciebie propozycję – wyjąkała jakimś cudem.

- Ty? - niebieskooki zaśmiał się arogancko. - Chyba Ci się role pomyliły skarbie. No na co czekasz? Przemień się!

- Nie wzięłam pałeczki do transformacji!

- Słucham? - Colins zapytał stłumionym głosem. - Robisz ze mnie idiotę? Nie tak się umawialiśmy! - podniósł się z miejsca i jednym susem doskoczył do jasnowłosej, przyciskając ją do ściany. - Nie obchodzi Cię, co się później z Tobą stanie?! Sądziłem, że jesteś mądrzejsza. A to? - zamachał dziewczynie przed nosem gwiazdą Yatena. - Jeśli nie będziesz współpracować, to wykorzystam zabawkę tego kretyna! Co Ci mówi nazwa Kinmoku?

Wenus otworzyła szeroko oczy.

- Świetnie! - mężczyzna przyklasnął. - Teraz już wiesz, że masz dużo do stracenia. Jeżeli będziesz niegrzeczna, to dokładnie sprawdzę naszych gwiazdorów. Ludzie nie lubią odszczepieńców, a wręcz boją się ich. Radzę Ci mnie słuchać, bo marnie skończysz – puścił jej bluzę i odsunął się.

Poprawił marynarkę, a potem uśmiechnął się jakby nic wcześniej się nie stało.

Minako zdawało się, iż ma do czynienia z dwoma różnymi osobami. Nie dziwiło ją wcale, że tak łatwo owijał innych wokół palca.

- Przez wzgląd na naszą starą znajomość, dam Ci taryfę ulgową. Zjawisz się tu jutro, o tej samej porze. Tylko jako Sailor Venus, jasne?

- Alan, posłuchaj...

- Co Ty chcesz jeszcze ugrać, Mina-chan? - podszedł do niej, chwytając za podbródek. - Taka ładna, a taka głupiutka. Wiesz, zawsze możemy odnowić naszą znajomość sposób, jaki kiedyś Ci się marzył. Przecież Ci się podobałem.

- Śnij dalej! - w Minie obudziła się wola walki i odepchnęła Alana, wymierzając mu siarczysty policzek. - Jesteś obrzydliwy, a głupia to byłam, ale kilka lat temu! Jutro spełnię moją obietnicę, a teraz chrzań się! - wyszła, kopiąc w drzwi z całej siły.

Niebieskowłosy pomasował uderzone miejsce, wyraźnie rozbawiony zachowaniem dziewczyny...

Yaten w napięciu czekał na powrót ukochanej. Nerwy nosiły go po mieszkaniu, dlatego wymienił Taikim kilka niemiłych epitetów i z powrotem usiadł na czterech literach w kuchni. Pierwszy stał na baczność przed drzwiami, gdy tylko klamka uniosła się do góry. Minako uwiesiła się mu na szyi, a twarz ukryła w ramionach, więc przytulił ją nie pytając o nic.

- No i ? - najstarszy Kou przerwał parze, ciekawy rezultatów.

- Wynik negatywny, ojcem nie będziesz! Zjeżdżaj! - srebrnowłosy najchętniej wdeptałby starszego brata w ziemię, ale ten przerzucił oczami na nieudany dowcip.

- Pytałem Aino-san.

- Nie udało się – zmęczona blondynka wymamrotała do torsu Yatena. - Jutro znowu do niego idę.

- Wiedziałem, że tak zakończa się Twoje mądrości – zielonooki zwrócił się z pretensjami do Taikiego. - Przechodzimy na mają strategię.

- A w ogóle masz jakąś?

- Lepsza moja improwizacja, niż Twoje encyklopedyczne definicje. Wybieram się do pana Colinsa i idziecie ze mną albo pójdę sam. Skoro jedno żelazko wystarczy, żeby wyprasować garnitur, to ja dam sobie radę i sprasuję mu facjatę.

- Ty tylko o biciu.

- No przecież nie idę do kina!

Aino westchnęła, zaciskając dłonie na koszuli ukochanego, dając mu do zrozumienia, żeby lepiej już nic nie mówił...

****

Następnego dnia

Usagi szła uczepiona ramienia Seiyi z miną kapryśnej dziewczynki, której dopiero co zabrano upragnioną zabawkę. Odkąd przyznała się do własnych uczuć, to stała się także zazdrosna o chłopaka. Pomysł na wywiad z atrakcyjną panną Konoe bardzo nie spodobał się złotowłosej. Najpierw zarzekała się, że za nic w świecie nie będzie mu towarzyszyć. Jednak zmieniła zdanie, gdyż wolała go mieć na oku.

Kou zorientował się nagle, iż nie czuje uścisku wokół ręki, toteż odwrócił się i ujrzał Usę opartą o witrynę sklepu. Zawrócił oraz przystanął obok niej, badając sytuację, czy istnieje szansa, aby jakąś ją przebłagać.

- Odango, nadal się gniewasz.

- Ależ skąd – odpowiedziała naburmuszona. - Po co się z nią umówiłeś?! - naskoczyła na bruneta.

- Tłumaczyłem Ci, że to nie randka. Odpowiem na kilka pytań i pożegnamy się. Przecież doskonale wiesz dla kogo tu wróciłem. Gdyby nie Ty, wymazałbym z pamięci nazwę „Ziemia”.

Dziewczyna zarumieniła się, lecz wciąż była urażona.

- Kocham Cię – wypowiedział magiczne słowo, które chciała usłyszeć z jego ust.

- Mamoru też tak mówił.

- Ale ja nie jestem Mamoru.

- Wiem – rozpogodziła się wreszcie. - Dlatego Ci wierzę.

- Odango, spójrz do tyłu.

Blondynka zrobiła to, o co muzyk prosił i jej oczy zamigotały niczym gwiazdy na nocnym niebie. Kto jak kto, ale ona zawsze posiadała szósty zmysł, który przyciągał ją w stronę słodyczy. Tym razem nieświadomie usiadła na parapecie cukierni, gdzie akurat sprzedawczyni podawała dziecku porcję lodów w rożku.

- Uwinę się szybko i w drodze powrotnej kupię Ci, co tylko wskażesz.

- Tak!!! - podskoczyła do góry i ściągnęła mu okulary, a potem sama je założyła. - No dalej, bo się spóźnisz!

Pogodzona para złączyła swoje dłonie, ruszając przed siebie.

- Ohayou, gołąbeczki! - Akira dogonił ich i klepnął Usę w pośladek.

- Hentai! - uderzyła go pięścią w ramię.- Nigdy więcej tak nie rób!

- Oj, każda tak gada...- chłopak nie dokończył, ponieważ

granatowe spojrzenie Seiyi sypało morderczymi iskrami, toteż odpuścił swoje „złote myśli” na temat kobiet.

- Widzieliśmy Cię z Ami – Tsukino postanowiła podpytać zielonookiego.

- Domyśliłem się. Mam Ci streścić wspólną noc? - zapytał ironicznie.

- Nie.

- To dobrze, bo spiłem się za wszystkie czasy – Aider odparł z rozbrajającą szczerością. - Swoją drogą, żal mi jej. Musiała dostać porządnie w kość od doktorka.

- Ma swój rozum – błękitnooka mruknęła chłodno.

W końcu cała trójka dotarła do kawiarni, gdzie na szybach widniał napis „Sweet Cafe”, złożony z fantazyjnych liter.

Usagi wraz Akirą zajęła stolik tuż przy żywopłocie, który oddzielał obszar dla gości od

wzroku przechodniów. Natomiast Kou usiadł bliżej wejścia.

- Usa-chan, zamówić Ci coś? - Aider zapytał z grzeczności.

Dziewczyna od razu przekalkulowała sobie, że wracając skonsumuje lody, to teraz skorzysta i skosztuje słodkości w najlepszym lokalu w mieście. Z kolei chłopakowi mina zrzedła, kiedy musiał postawić swojej koleżance największą wuzetkę jaka była. 

Zirytowany nadszarpniętym budżetem, przerzucił zainteresowanie na stolik Seiyi i znieruchomiał. Z obłędem w oczach obserwował, jak piękność o długich do samego pasa, fioletowych włosach wyjmuje z pasiastej torebki dyktafon. Wyprostował się sztywno, gdy dostrzegł znajome, mieniące się srebrem tęczówki.

- To ona!!! - wrzasnął, jakby wygrał na loterii

Tsukino, która akurat miała zanurzyć usta w kremie, przestraszyła się i wypuściła zawartość łyżeczki na dekolt.

- Ogarnij się człowieku! - zdegustowana rozmazała sodką paćkę na bluzce. - Jaka ona?

- Moja miłość!

- Znowu?

- Nie kpij Tsukino -san! Patrz i podziwiaj – wskazał palcem kierunek.

Złotowłosa nadęła policzki ze złości, kiedy ujrzała drugą połówkę Akiry. Nawet straciła apetyt, co w jej przypadku było prawie niemożliwe.

- Czemu ona?

- A znasz ją?- chłopak był podekscytowany

- Tak jakby.

- Mogłabyś iść i powiedzieć, że chciałbym ją pocałować? To znaczy poznać! - poprawił się szybko.

- Zapomnij, kolego.

- To chociaż zapytaj o numer telefonu – zrobił maślane oczy. - Najlepiej o numer wszystkiego!

- O numer stanika nie zapytam, więc spadaj!

- Nie trzeba, to załatwię sam – uśmiechnął się uwodzicielsko, odruchowo przeczesując palcami włosy. - Jak wyglądam?

- Jak napalony ogier – wściekła Usa robiła łyżką dziury w ciastku.

Natomiast brunet stanowczym krokiem zmierzał do stolika wybranki swojego serca, ale nie upłynęło nawet 10 sekund, a dźwięk klaśnięcia rozszedł się w promieniu kilku metrów. Romeo wrócił z czerwonym stemplem na policzku, lecz szybko otrząsnął się i przystąpił do kolejnego ataku.

- Co to za akcja?! - spłoszony Seiya uciekł do ukochanej.

- Szkoda gadać, zbieramy się!- złotowłosa siłą wyprowadziła chłopaka do wyjścia.

- Nie możemy tak po prostu...

- Możemy! Akira udzieli jej obszernego wywiadu!

Tymczasem zdenerwowana Yuumei zgarnęła do torby zeszyt wielkości A4 i przerzuciwszy włosy na prawe ramię, również opuściła kawiarnię. Udawała, że nie widzi paplającego nad jej głową bruneta, ale potok niezrozumiałych słów podnosił dziewczynie ciśnienie. Doszła do przystanku autobusowego, gdzie wmieszała się w tłum pasażerów, a potem wsiadła do pierwszego autobusu, który nadjechał. Skasowała bilet i wybrała miejsce siedzenie przy oknie, gdy ktoś szturchnął ją w plecy. Odwróciła się zwijając usta w dzióbek, ponieważ Aider machał do niej . Tego było już za wiele! Uczepił się jak rzep psiego ogona i nie wiedział, co znaczy NIE!

Konoe wysiadła wysiadła, ale czuła, że jest śledzona. Nigdy nie narzekała na powodzenie, jednak namolnych typów odstawiła do odstrzału. 

Nagle wykręciła się z impetem, a zielonooki zderzył się z nią i ratując przed upadkiem, objął w pasie.

- Puszczaj zboczeńcu! Jesteś opętany, czy co?! Nie próbuj mnie więcej dotykać!- machała rękoma w górze.

- Daj mi 10 minut i wszystko wytłumaczę.

- Nie!

- No to 5.

- W żadnym wypadku! - srebrnooka weszła na pierwszy stopień schodów, chcąc dostać się do kamienicy.

- Mieszkasz tu?

- Nie, sprzątam!

- Pomóc Ci?

Yuu warknęła na ciemnowłosego i wbiegła na pierwsze piętro, zatrzaskując mu drzwi przed samym nosem. Wypiła szklankę zimnej wody i teraz sytuacja z dziwnym prześladowcą wydawała się zabawna. Dlatego cofnęła się do drzwi, wiedziona tajemniczym przeczuciem i wyjrzała przez wizjer. Jej serce zmiękło na widok Akiry siedzącego na wycieraczce, więc ustąpiła.

- W porządku – skrzyżowała ręce na piersiach. - Wysłucham Cię.

- Naprawdę?! - Chłopak wyprostował się jak żołnierz. - A jak masz na imię?

- Yuumei.

- A jak to się zdrabnia?

- Jeśli mnie znowu wkurzysz, to sprzedam Ci takiego kopa...

- Ok! Nie muszę zdrabniać.

****

Ciemnogranatowe barwy osnuły obłoki na niebie i cztery postacie ubrane na czarno wysiadły z taksówki. Pod osłoną mroku przedostały się do budynku, gdzie mieściło się biuro Alana Colinsa i pokonując tę samą drogę, którą dzień wcześniej szła Minako, dotarły do celu. Yaten został na korytarzu, ponieważ Taiki uznał, że tylko spali zasadzkę. Mina musiała zadowolić się towarzystwem dwóch braci, a kiedy znowu zastała uchylone drzwi, przypomniała sobie o sztuczce ze światłem. Spodziewała się, że mężczyzna czeka na nią dokładnie tak, jak wczoraj.

- Coś tu jest nie tak – wyszeptał Seiya.

Wenus cicho zgodziła się z nim, a kiedy zrobiła krok do przodu, jakaś siła pociągnęła ją do tyłu i poczuła coś zimnego przy skroni.

- Masz kiepskich ochroniarzy, kochanie – Alan zaśmiał się szyderczo.

- Puść ją! To nie dotyczy jej! - granatowooki chciał ratować dziewczynę, ale jego były manager wzmocnił uścisk wokół jej szyi, aż jęknęła.

- Załatwmy to inaczej. Masz coś, co należy do nas – szatyn usiłował grać na zwłokę.

- Przykro mi, ale spieszymy się. Prawda, Mina-chan? - niebieskowłosy śmiał się dalej. - Panowie zaczekają w moim gabinecie.

Bracia spojrzeli na siebie z niedowierzaniem.

- Jazda, bo nie będę powtarzał! Chyba, że nie lubicie koleżanki.

Seiya i Taiki wykonali posłusznie polecenie, a Colins natychmiast trzasnął drzwiami, przekręcając klucz w zamku. Aino próbowała się wyszarpać, ale mężczyzna pochwycił ją w pasie i rozpaczliwie machała nogami w powietrzu.

Yaten słyszał krzyki, jednak zbyt późno zauważył dwie sylwetki podążające w przeciwnym kierunku i rozpoznał głos Minako. Ruszył w pogoń za nimi, lecz jego przeciwnik wepchnął blondynkę do windy, a potem wycelował w srebrnowłosego. Ten w ostatniej chwili uniknął pocisku, który odbił się od ściany.

- Ku*wa! - zaklął, kiedy cyfry wskazujące piętro rosły w górę. - Zabiera ją na dach! - popędził na schody.

Zanim pokonał kilka pięter, para była już na dachu, a przerażona Wenus piszczała wniebogłosy, kiedy zobaczyła, że zbliżają się do krawędzi dachu. Kurczowo uczepiła się ramion niebieskowłosego, gdy szarpnął nią jak szmacianą lalką i kazał spojrzeć w dół. Łzy cisnęły się do jej oczu, ponieważ czarna otchłań zdawała się nie mieć końca. Tylko zimy wiatr huczał donośnie, a ona zapierała się stopami, by tylko czuć pod nimi grunt.

- Przecież Ty niczego się nie boisz – Alan wysyczał wprost do ucha Miny. - A może jakieś przyjaciółki przybędą Ci z pomocą! - krzyknął prowokująco.

- Oszalałeś! Zrobię co zechcesz, tylko cofnij się!

- Za późno – odpowiedział rozbawionym głosem, w którym mieszała nuta obłędu. - Czas na widowisko. Zobaczymy, czy jest was więcej – wziął ją na ręce, lecz zdyszany Yaten zjawił się w porę.

- Zmierz się z kimś, kto ma z Tobą równe szanse!

Colins postawił dziewczynę, blokując jej drogę ucieczki i wyjął z kieszeni broń.

- Jesteś pewny, że masz ze mną równe szanse?

- Pieprzony tchórz! - zielonooki warknął.

Wówczas Aino wykorzystała nieuwagę mężczyzny i ugryzła go w rękę, uwalniając się z żelaznego uścisku. Niestety podciął ją i upadła na brzuch, ale Kou nie czekał na kolejną okazję. Rzucił się na wroga z pięściami, po czym obaj przewrócili się na ziemię, szamocząc się. Srebrnowłosy złapał za dłoń w której tamten trzymał pistolet i wytrącił go, uderzając Alana pięścią w brzuch.

- Minako, zostaw! - krzyknął, kiedy zobaczył, że blondynka czołga się w stronę broni.

Podniósł się, ale Colins pociągnął za jego koszulę, więc znowu zaczęli się szarpać. Muzyk dostał w głowę i zwinął się z bólu. Wedy niebieskowłosy poderwał się do biegu, w ułamku sekundy doskakując do Wenus. Wymierzył jej policzek, odbierając swoją własność.

- No to kończymy! - wycelował w najmłodszego Kou.

Nagle oślepiły go różowe drobinki światła, których blask nasilał się z każdą minutą. Ogromna kula energii wystrzeliła w górę, a on upadł na kolana, patrząc na czerwonowłosą kobietę. Coś nie pozwoliło mu oderwać od niej wzroku. Nie widział nic poza jej czerwonymi tęczówkami. Poczuł pulsujący ból, który rozsadzał mu czaszkę i stracił przytomność...

****

W apartamencie Trzech Gwiazd panowała grobowa cisza. Minako spała w pokoju Yatena, podczas gdy on oraz jego bracia stali przed obliczem swojej władczyni. Na twarzy Kakyuu malował się spokój, chociaż to tak naprawdę nic nie znaczyło. Księżniczka potrafiła świetnie ukrywać emocje. W dodatku jej interwencja nie była przypadkowa i teraz bracia spodziewali się kary.

- Obserwowałam was cały czas – westchnęła. - Wasze postępowanie zaskoczyło mnie bardzo.

- Ale nie wyczuwałem Twojej obecności, pani – Taiki wstydził się chyba najbardziej.

- Nie przerywaj mi, Maker. Pozwoliłam wam wrócić na Ziemię, bo chciałam sprawdzić, czy naprawdę staliście się częścią tej planety. Nie mam prawa trzymać was na siłę, ale wam nie wolno kłamać! Fighter – zwróciła się do zmieszanego Seiyi. - Związek Czarodziejki z Księżyca rozpadł się. Cieszę się tylko, że to nie przez Ciebie. Nie chciałabym, żebyś miał tyle na sumieniu. Healer – uśmiechnęła się do srebrnowłosego, widząc jego zaciętą minę. - Odnalazłeś to, czego szukałeś?

- A gdybym powiedział, że tak?

Seiya i Taiki szturchnęli go, słysząc jakim tonem zwraca się do czerwonowłosej.

- Niczego nie żałuję – mówił dalej. - Nie miałem pojęcia, co mnie tu czeka i na początku wcale nie chciałem wracać. Jednak przyznaję, że to najlepsze, co mogło mi się przytrafić. Przynajmniej wiem na czym polega życie, a to nie tylko służba wojskowa.

Kakyuu kiwnęła głową i podniosła się, a jej suknia zaszeleściła, ocierając się o krzesło.

- Wiem, co się dzieje z Wenus – starała się odpowiednio dobierać słowa. - Nasi lekarze są w stanie jej pomóc, tylko...

- Tylko? - szatyn nie wytrzymał.

- Przed waszą podróżą ostrzegałam, iż nie wolno używać wam mocy. Zaznaczyłam także, że albo wrócicie wszyscy, albo żaden.

Dla braci stało się jasne, że każda decyzja nie będzie odpowiednia. Jeżeli wybiorą Kinmoku, to Seiya opuści Usagi, a Taiki Theę. Natomiast jeśli zostaną na Ziemi, to skażą Minako na śmierć.

- Gwarantujesz mi, że Mina przeżyje? - Yaten zapytał pozbawionym uczuć głosem.

- Tak – władczyni Planety Pachnących Oliwek odrzekła stanowczo.

Na taką odpowiedź liczył. Poszedł do swojej sypialni i usiadł obok śpiącej dziewczyny. Dotknął jej jasnych włosów, a potem ścisnął dłoń. Nigdy niczego od niego nie żądała, ale zawsze chciał jej podarować coś najważniejszego – życie.

- Znienawidzisz mnie za to – pocałował ją ostatni raz.

Dołączył do Kakyuu i chociaż cierpiał, postępował słusznie.

- My zostajemy. Proszę tylko, żeby się nią opiekowała - zabrał kurtkę ze sobą i wyszedł, nie zamykając drzwi.

- Yaten! - Seiya chciał gonić młodszego brata, lecz brązowowłosy powstrzymał go.

Nic by nie wskórał, gdyż zielonooki stał przed blokiem w strugach deszczu, obserwując okno swojego mieszkania. Krople deszczu spływały po jego twarzy, ale na pewno nie zmieniłby zdania...