Epilog: Postaw Vabank

Uwinęłam się szybciej, bo skorzystałam z okazji, że mam dostęp do komputera. Teraz będzie mi brakowało tych postaci, ale nic nie może trwać wiecznie. Później wracam z rozdziałem do BZP, gdzie M/Y będą na pewno, więc to takie pocieszenie dla mnie. Zresztą, rozpisałam sobie już kolejne opoko z nimi, ale najpierw muszę dokończyć BZP. Poza tym, mam jeszcze KDW, które piszę z Miną, więc trochę jeszcze do napisania mam :) Trochę osób tu zagląda, więc może nie będą się nudzić.
Jeśli macie ochotę, to czytajcie słuchając tego : http://w527.wrzuta.pl/audio/4y50hLIwSxg/sailorstars_music_collection_2_02_bokutachi_no_uta_wo_kite
Gdyby ktoś miał ochotę, to na "Kimi Dake Wo" też pojawił się rozdział ;)
http://theemeraldworld.wordpress.com/2013/07/13/rozdzial-xi/

Rok później

Szron na drzewach iskrzył się tysiącem srebrzystych drobinek, a biała kołderka śniegu pokryła dachy w całym mieście. Pojedyncze, puszyste płatki leciały z nieba, opadając na ramiona przechodniów, którzy spieszyli z  przygotowaniami do świąt. Kolorowe światełka zdobiące wystawy sklepów, mieniły się w soplach lodu wiszących nad oknami. Magiczna atmosfera zawładnęła mieszkańcami Tokio, dlatego tłumy zalewały galerie handlowe, opuszczając ze stosem mniejszych lub większych paczek. Jedynie na Yatena nie zadziałał czar świąt i nie dał się porwać szaleństwu zakupów. Ubrany w długi, szary płaszcz, krążył między sklepami z obojętną miną. Czarny, wełniany szalik otulał jego szyję, a starannie związany rzemykiem kucyk, powiewał na mroźnym wietrze.

Nic nie było takie jak dawniej. Wszystko wydawało się obce i pomimo kiczowatego wystroju, wyprane z barw budzących w człowieku nadzieję. Srebrnowłosy miał dość wesołych melodii, kojarzących się wyłącznie ze szczęściem, beztroską oraz niekończącą się sielanką. Kolorowe tasiemki wokół pudełek i armia sztucznych bałwanków doprowadzały go do szału. Prawie przy każdym sklepie napotykał na Mikołaja z cholernym dzwoneczkiem w ręku i gdyby tylko mógł, wepchnąłby mu tę przeklętą „grzechotkę” do gardła. Może wtedy byłby atrakcyjniejszy dla dzieciaków, które koniecznie chciały zobaczyć pana rozdającego prezenty.

Dla najmłodszego Kou fenomen świąt był przereklamowany. Nie działy się żadne cuda, a większość osób napełniała brzuch do syta i oglądała telewizję do bladego świtu.

„I to ma być czas przemian?”- chłopak prychnął ironicznie, chowając ręce do kieszeni.

Czym prędzej uciekł od zgiełku, opuszczając zaludnione centrum. Jego myśli pognały w stronę Planety Pachnących Oliwek i zastanawiał się, co teraz by robił, gdyby podjął inną decyzję. Wybrał rozwiązanie, które z jednej strony zdawało się najrozsądniejszą alternatywą. Jednak to nie oznaczało, że codziennie nie myślał o Minako. Każdy przeklęty dzień przypominał mu, iż nawet się z nią nie pożegnał. Co zrobiła, kiedy obudziła się już na obcej planecie? Miała mu za złe, że nie był przy niej? Czy w ogóle dobrze czuła się na Kinmoku?

Zielonooki westchnął, idąc wolnym krokiem przez park, a para ciepłego powietrza rozpłynęła się niczym mgła. Nie było mu na rękę wracać do mieszkania, gdzie Seiya ciągle obściskiwał się z Usagi. Często odwracał głowę, kiedy widział ich razem, bo mdliło go od przesłodzonych czułości. Zazdrość? Pewnie też. Chociaż o wiele bardziej przejmowało go uczucie, że jest sam jak palec na Ziemi, która stała się jego domem, a później więzieniem.

„Sam sobie zgotowałem ten los” - mruknął posępnie, gdy nagle poczuł ból w plecach.

Odwrócił się i strzepał śnieg z kurtki, ale nikogo nie zauważył. Zresztą, o tej porze roku ukrywanie się za drzewem było prawie niemożliwe. Dlatego kontynuował swój spacer, lecz znowu ktoś rzucił w niego śnieżką. Tym razem postanowił, że nie daruje dowcipnisiowi i gdy w oddali ujrzał zakapturzoną postać w białym płaszczyku, który łatwo zlewał się krajobrazem, krew w nim zawrzała.

- Popamięta mnie smarkacz. Stój! - wrzasnął.

Nieznajoma postać zaczęła uciekać, ale chciał dać jej nauczkę. Zawsze szybko biegał, więc bez problemu dogonił uciekiniera. Z krzykiem złapał go w pasie i oboje przewrócili się w zaspę. Odwrócił szamoczącego się małolata w swoją stronę, ale momentalnie coś w nim pękło, kiedy zobaczył parę błękitnych jak niebo tęczówek. Ściągnął nieznajomej kaptur, a jego dłonie zastygły na materiale, gdy krótkie, złote włosy rozsypały się na śniegu.

- Boże...Aino-san! - wydukał, nadal sparaliżowany.

Minako uśmiechnęła się zadziornie i nabrała w garść śniegu, a potem rozsmarowała go na twarzy chłopaka.

- Sztywniak! - znowu dostał w twarz i dopiero poczuł szczypiący w policzki mróz.. - To za to, że zdecydowałeś za mnie! - A to – dziewczyna usiadła, całując go w zaróżowiony policzek.

- A to za co? - srebrnowłosy zapytał nieprzytomnym głodem.

Bał się, iż z tęsknoty wyobraził sobie ukochaną i wyobraźnia płatała mu figla.

- Bo dzięki Tobie znowu tu jestem.

- Minako... - w końcu odważył się przytulić Wenus i przekonał się, że jest prawdziwa. - Nie będę ryczał jak baba. Chociaż mam ochotę – wymamrotał w jej ramię.

Po chwili oderwał się od niej i zanurzył palce w jasnych włosach.

- Krótkie, jak wtedy – wyszeptał.

- Odrosły po operacji, ale nie chcę ich zapuszczać.

- A czy...Już w porządku? - zapytał niepewnie.

- Tak, Kakyuu miała rację. Tu postawili na mnie krzyżyk, a na Kinmoku zajęli się mną odpowiednio. Będę im dozgonnie wdzięczna. Wasza planeta jest piękna i cieszę się, że mogłam poznać miejsce, gdzie dorastałeś, ale w pokoju masz straszny burdel.

- Co?! Księżniczka wpuściła Cię do mojego pokoju?!

- Nawet w nim mieszkałam – blondynka uniosła kokieteryjnie brwi.

- Rozumiem, że chciała mnie skompromitować za karę. Tylko coś mi tu nie pasuje... Co przeskrobałaś, że pozwoliła Ci wrócić?

- Kakyuu obawiała się, że poślesz Świętego Mikołaja i jego elfy 2 metry pod ziemię.

Chłopak skrzywił się.

- Oj, naprawdę sądziłeś, że będzie mnie tam więzić na wieki? Była z Ciebie dumna, ponieważ stanąłeś na wysokości zadania i nie myślałeś o sobie, tylko o innych. Poza tym, chciała mieć pewność, że mojemu zdrowiu już nic nie grozi.

Muzyk zaniemówił. Zbyt wiele radosnych nowin spadło na niego naraz. Czuł się tak, jakby narodził się na nowo.

- Kou, wiesz co?

- Co?

- Ech, gapisz się na mnie jak sroka w gnat! A ja siedzę na śniegu i tyłek mi odmarza!

****

Apetyczny zapach gorącej czekolady unosił się w całym mieszkaniu. Usagi siedziała na fotelu z podkulonymi nogami i popijała słodki napar. Popadła w nastrój zadumy, ponieważ jej bracia wyznali prawdę, gdzie naprawdę jest Minako. W przeciwieństwie do niej, Thea żyła w przekonaniu, iż Aino wyjechała bez słowa. Nie było to do końca uczciwe, ale nikt nie chciał potraktować jej tak, jak Alana i od razu wymazywać wspomnienia. Skoro Trzy Gwiazdy nie miały już wstępu na swoją macierzystą planetę, to musiały zacząć wszystko od początku, a spowiadanie się z prawdziwej przeszłości nie było do tego konieczne.

Tsukino do dziś pamiętała, jak Seiya opowiedział całą historię o chorobie Miny, a potem wyjaśnił problemy z byłym managerem. Początkowo była rozżalona, ponieważ sumienie nie dawało jej spokoju, iż nie wspierała przyjaciółki. Później wiele razy dziękowała Yatenowi, gdyż jemu zawdzięczała obecność ukochanego.

Złotowłosa otrząsnęła się z rozpamiętywania, bo usłyszała śmiech dobiegający z drugiego pokoju. Akira często wpadał do nich, odkąd jego siostra zamieszkała z Taikim.

- Thea, ta? - brunet marudził już od godziny, ponieważ nie wiedział, w co się ubrać na randkę.

- Człowieku, od kiedy nie potrafisz się ubrać sam? Do niedawna twierdziłeś, że we wszystkim Ci dobrze.

- Dalej tak uważam, ale nie wiem, co na to Yuu.

- A skąd w ogóle ubzdurałeś sobie, że jej to przeszkadza?

- Bo nie poleciałaby na byle co.

- Przecież umówiła się z Tobą – bursztynowłosa parsknęła ze śmiechu.

Nawet szatyn, który do tej pory siedział na sofie i czytał książkę, uśmiechnął się. Seiya tylko pokręcił głową, a potem wrócił do Usy z miseczka wypełnioną pachnącymi cynamonem piernikami.

- Co się dzieje? - błękitnooka oparła głowę na jego ramieniu.

- Akira umówił się z Yuu-chan.

- Z kim?!

Czarnowłosy przekonał się, że kochana Odango ma ostry charakterek. Na punkcie fioletowowłosej była wyjątkowo przewrażliwiona.

- Z Konoe-san! - Kou zająknął się.

Jeszcze trochę i pewnie mówiłby wyższą tonacją, lecz odgłos tupania w podłogę zwołał wszystkich domowników. Spodziewali się wkurzonego Yatena, bo tylko on mógł narobić hałasu z byle powodu. Jednak towarzysząca mu dziewczyna wywołała u nich niemały szok.

- Mina-chan! - Tsukino ruszyła w samych skarpetkach w stronę przyjaciółki, lecz poślizgnęła się i upadła tuż przed jej nogami.

Aider wyminęła ją i pierwsza uścisnęła blondynkę. Najmłodszy Kou musiał je rozdzielać, ale w końcu poddał się.

- Zostaw – Taiki poklepał go po plecach. - Pewnie będą plotkować całą noc.

- Blondi seksownie wygląda – Akira naturalnie zwrócił uwagę na inne walory.

- Chcesz dożyć randki?! - zielonooki poczerwieniał z zazdrości. - To won!!!

Student medycyny ulotnił się w tempie błyskawicy, żeby desperat naprawdę nie spełnił swojej groźby.

****

Po świętach zespół Three Lights ruszył w trasę koncertową do Stanów Zjednoczonych. Thea jako nowy manager okazał się świetnym organizatorem. Jej ognisty temperament dobrze sprawdził się w tej branży. Koleje losu zaczynały biec właściwym torem...

Tłumy piszczały w blasku fleszy i reflektorów, domagając się bisu. Bursztynowłosa kończyła grać partię na skrzypcach, a bracia zaśpiewali jeszcze refren utworu, który Yaten stworzył wspólnie z Minako. Koncert zakończył się w późnych godzinach nocnych i grupa wróciła do hotelu, pod którym czekał tłum dziennikarzy. Z pomocą ochroniarzy przedostali się do środka, by sukces świętować z dala od kamer.

Dochodziła 2:00 w nocy, kiedy Thea usnęła na kolanach szatyna, a Usagi majaczyła coś nadmiaru bąbelków. Podczas gdy Seiya udawał, że umie wróżyć z kart. Wenus machnęła na nich ręką i ubrana w skąpe, czarne bikini zeszła na dół. Yatren czekał na nią przy basenie i podał jej drinka. Upiła tylko łyk, a potem wskoczyła do wody.

- Minako – srebrnowłosy ukucnął przy krawędzi.

- Tak?

- Zadam Ci głupie pytanie.

- Dawaj.

- Chciałabyś, żebym Ci się oświadczył? Kupił gdzieś w górach domek z ogródkiem i codziennie rano przynosił śniadanie do łóżka?

- To było kilka głupich pytań – Aino pociągnęła za rozpiętą koszulę i Kou wpadł do basenu.

Podpłynęła do niego, oplatając szyję dłońmi.

- Po pierwsze, nie stać Cię jeszcze na pierścionek, który sobie wymarzyłam. Górskie powietrze mi nie służy, a kwiaty lubię tylko w wazonie i ogródek mi nie potrzebny. No i beznadziejny z Ciebie kucharz, więc nie próbuj gotować.

- W takim razie, co z przyszłością? - muzyk śmiał się, chociaż jego kocie oczy przepełnione były powagą.

- Chrzanić to! Lepiej rozejrzyj się, co masz teraz.

- To w takim razie, postawmy wszystko na jedną kartę – celowo sprowokował ukochaną. - Chcesz gnieździć się z tymi na górze?

- A zespół?

- Zawsze mogą grać z playbacku – zażartował. - To jak?

- Wynośmy się stąd!

Jeśli nie zaryzykujesz, to nigdy nie dowiesz się, czy rzeczywiście było warto.