Rozdział XI

Ech...Wiem, że bardzo długo mnie nie było, ale starałam się, żeby rozdział stanowił jakąś rekompensatę. Krótki na pewno nie jest :)
No takie małe pytanko na rozgrzewkę. Jak myślicie, kim może być dziewczyna, która tak uroczo rozmawiała z Diamandem? Yuu i Minaa cicho, bo wy naturalnie wiecie :D ;) Ale niektóre z Was mogą zauważyć pewne szczegóły;) Miłego czytania i do kolejnego rozdziału :*

  Zielona kontrolka prawego kierunkowskazu migała na tablicy rozdzielczej, a czarny Cruiser zjechał z ronda. Diamand wyłączył radio, ponieważ w skrócie wiadomości znowu mówili o aferze korupcyjnej. Ostatnio zrobiło się o tym głośno na każdym kanale informacyjnym. Wszelkich awantur oraz sporów miał aż za dużo i jeszcze nie ochłonął po wymianie zdań z Theą. Gdyby jakimś cudem nie pohamował się, to jego kuzynka wyniosłaby się do Francji pierwszym samolotem. Nigdy nie załatwiał spraw krzykiem, ale do tej pory nikt nie podnosił na niego głosu. Poza Masami, lecz ona robiła to w żartach lub przeważnie miała rację. Natomiast z bursztynowłosą mógł zgodzić się tylko w jednym przypadku – bez jej wiedzy rozmawiał z Taikim. Nie był żadnym szaleńcem i na pewno nie zamierzał zbawiać świata na siłę. Czy źle się stało, że przerwał milczenie? Uważał, iż nie. Teraz Kou mógł wykazać się, jakim jest człowiekiem. Sam już dawno przechodził przez to, co on. Różnili się tym, że on nie miał dzieci. Jednak życie toczyło się dalej i trzeba było mu sprostać.

  Dla białowłosego Aider bez wątpienia była dobrą matką, ale niepotrzebnie pozbawiła ojca swojej córki możliwości wyboru. Wówczas przekonałaby się, czy warto było przekreślać ich związek przedwcześnie. Jeżeli nie zdecydowałby się na założenie z nią rodziny, to powinna przynajmniej wymagać od niego odpowiedzialności za Mizuki. Zatajając prawdę dała mu jasny sygnał – to był przelotny romans. W każdym bądź razie Yamato miał taki punkt widzenia. Jeśli dziewczyna w której się zakochał zażądałaby rozstania, to raczej nie szukałby z nią kontaktu. Zresztą, każdy mężczyzna ma dumę, którą łatwo zranić.

  Pojawił się też kolejny powód dla którego fioletowooki ściągnął kuzynkę do Tokio. Pamiętał dziwny impuls jaki poczuł, kiedy w porannej prasie przeczytał wiadomość o tragicznej śmierci żony muzyka z Three Lights. Jeszcze większy szok wywołały zdjęcia z miejsca wypadku. Wróciły wspomnienia sprzed 6 lat, bo każdy szczegół tak bardzo przypominał śmierć Masami. Przecież to zdarzyło się dokładnie tam! Dlatego zachował gazetę i przez ponad tydzień zadręczał się, czy ma powiadomić Theę. Nie chodziło mu o wykorzystanie czyjegoś nieszczęścia, ale to musiało coś znaczyć. Nie wierzył w przeznaczenie, bo według niego ludzie sami gotowali sobie dany los. Konieczna była ingerencja innych, aby coś się wydarzyło lub czyjeś drogi połączyły się w jedną. W przypadku Thei i Taikiego porządził się sam, jednak nawet raz nie pomyślał, iż działa w złej wierze.

  Mężczyzna wykupił nową nieruchomość i miał do załatwienia kilka formalności, dlatego bez namysłu zaparkował przed sądem. Akurat tam również czekała na niego sprawa do zamknięcia.

  Zdążył zatrzymać auto i usłyszał rozdzierający sygnał klaksonu. Na początku nie rozumiał, co się dzieje, aż w końcu mozolnie opuścił pojazd.

- Kto Ci bałwanie dał prawo jazdy?!

Odwrócił się, słysząc obraźliwe epitety ewidentnie skierowane do niego. Nie poczuł się urażony, ale zaintrygowany, gdyż przed nim stała młoda dziewczyna, gotowa wydrapać mu oczy. Nie przestraszył się tej filigranowej istoty, lecz czekał, co jeszcze wykrzyczy.

- Na co się gapisz?! - nieznajoma potrząsnęła głową i jej długie, jasnobrązowe włosy opadły kaskadami na plecy.

Ubrana oficjalnie w czarny, damski garnitur oraz szpilki pod kolor, miażdżyła Diamanda spojrzeniem fiołkowych oczu.

- Mogę wiedzieć o co jestem oskarżony? - zapytał lekko rozbawionym tonem.

- Oczywiście udajemy niewiniątko – syknęła. - Wam zawsze się wydaje, że jak jeździcie furą za kilka tysięcy, to możecie zmieść każdego z powierzchni ziemi. To takie typowe dla was.

- Czyli?

- Teraz to jesteś bezczelny, człowieku! Nie rozpoznałeś definicji współczesnego faceta?! Z wami to naprawdę prosta sprawa. Krótka piłka i po meczu. Byłam tu pierwsza! - wskazała na miejsce, gdzie stał samochód mężczyzny. - Puściłam kierunek, a Ty olałeś to i wpakowałeś się za mnie!

Białowłosy pokierował wzrok dalej i dopiero wtedy zauważył starego, czerwonego golfa. Parsknął pod nosem, podchodząc do rozwścieczonej dziewczyny.

-Radziłbym dostosować umiejętności do ciętego języka i nie będzie problemów – powiedział wprost do jej ucha. - Ładne perfumy – schował ręce do kieszeni, omijając zaskoczoną blondynkę.

Powolnym krokiem obszedł pas zieleni i chodnikiem z czerwono-żółtej kostki trafił przed gmach sądu. Położył dłoń na metalowej barierce, wspinając się po stopniach. Kiedy dobiegł do niego dźwięk stukających obcasów, obejrzał się za siebie. Dziewczyna z którą pokłócił się kilka minut temu, pędziła na złamanie karku, dysząc jak smok. Z ledwością zatrzymała się przed drzwiami, podtrzymując się klamki, ponieważ prawie wpadła na fioletowookiego.

- O nie – jęknęła boleśnie, gdy zorientowała się z kim ma znów do czynienia.

- Ależ proszę – Diamand chciał ją przepuścić.

- Dziękuję – uniosła się honorem.

- Kobiety mają pierwszeństwo.

- A ja preferuję równouprawnienie.

- A ja stosuję się do ogólnych zasad dobrego wychowania.

- Szkoda, że tak późno – fiołkowooka odparła z przekąsem i zdeterminowana ruszyła przed siebie.

Yamato stał, obserwując energicznie maszerującą postać. Ocknął się, kiedy zniknęła w sekretariacie.

„Może to wcale nie jest najgorszy dzień.” - uśmiechnął się szeroko.

****

  Srebrnowłosy tupał rytmicznie nogą, mając na uszach ogromne słuchawki. Pogrążony w krystalicznych dźwiękach nie zwracał uwagi na otaczającą go rzeczywistość. Seiya dał sygnał Akane, aby jak najszybciej opuściła studio. Skoro jej mentor był na tyle zasłuchany, to należało korzystać póki jeszcze była możliwość. Nim zachciałoby mu się robić milion niepotrzebnych poprawek.

  Nastolatka pokręciła z niezadowolenia ciemnozieloną czupryną i posłuchała rady mężczyzny. W wejściu minęła się z Ichiro, a dla żartu szturchnęła go w ramię.

- Ja ne, Ichi-chan!

Chłopiec odmachał jej na pożegnanie, ściągając ciężki plecak. W tym samym czasie Yaten skończył przesłuchiwać nowy utwór i z ulgą stwierdził, że Hattori sobie poszła.

- Muszę Cię tata o coś zapytać – mały Kou stanął na wprost Seiyi ze śmiertelnie poważnym wyrazem twarzy.

„Już się boję.” - brunetowi skoczyło ciśnienie.

Tego typu pytania przeważnie oznaczały cios poniżej pasa.

- No dobrze...Słucham – zająknął się.

- Kiedy wiedziałeś, że mama...To będzie mama?

Lider Three Lights poczuł jak rośnie mu gula w gardle. Historia o Gwiezdnych Czarodziejkach i walce z Galaxią nie brzmiała zbyt rzeczywiście. Dlatego postanowił obrócić to w żart.

- Bo widzisz...Twoja mama mnie zaczarowała.

Zielonooki położył się na sofie, wykręcając się do oparcia i ze śmiechu uderzał w nie pięścią.

- Nie rozumiem – blondynek zmarszczył czoło.

- Po prostu kobiety mają w sobie moc, której czasem ciężko się oprzeć.

- Skrzydła też mają – Yaten zamachnął dłońmi w górze i zarechotał jak opętany.

- Nie słuchaj go – granatowooki rzucił w brata plakatem.

Ten zwinął kartkę w rulon, wstając teatralnie.

- Berło mocy! - znowu się nabijał.

- Ech...Ale ściema – Ichi poddał się. - Idę coś zjeść.

Czarnowłosy chciał zatrzymać syna, lecz najmłodszy Kou przeszkodził mu.

- Powinieneś zmienić zawód. Bajkopisarz byłby z Ciebie idealny. No i co małego tak nagle wzięło? Może się zakochał? Hiro na szczęście traktuje dziewczyny jak powietrze.

- Ty aż do pełnoletności twierdziłeś, że dziewczyny to samo zło. Mamy kolejny dowód, że Mina niestety zbłądziła i to Twój syn. - Seiya „odwdzięczył się” za wcześniejsze upokorzenie.

- Ja przynajmniej nie niańczę cudzych dzieci! Do kogo ta różowa jest podobna? Do mamusi, czy tatusia?

- Litości! - Taiki zjawił się w samą porę. - W liceum jesteście, czy co?! - uderzył braci w plecy, rozdzielając ich równocześnie. - Ty siadaj! - popchnął bruneta. - A Ty przynieś mi kawę.

- A od kiedy jestem Twoją służącą?

- Na urodziny kupię Ci fartuch.

Urażony Yaten poszedł do socjalnego, a szatyn zniżył głos. Wolał, żeby nikt nie robił sensacji z tego, iż ma drugą córkę.

- Znam już prawdę – ukucnął. - Moje przypuszczenia potwierdziły się. Tylko, że...Nie wiem jak się za to zabrać. Tobie udało się z Shoną. Co takiego zrobiłeś?

  Granatowooki nie spodziewał się takiego pytania. Nie był ekspertem w wychowywaniu dzieci, ale doskonale rozumiał Taikiego. Zasadnicza różnica polegała na tym, iż n przez cały czas wiedział, że ma córkę i musi ją odnaleźć za wszelką cenę. Mijały lata, a to utrudniało poszukiwania. Wreszcie jego starania zaowocowały. Jednak trzymanie w ramionach kilkumiesięczne niemowlę, to nie to samo, co patrzenie w oczy w 10-latce. Pomimo, iż strach był i tak nie miał żadnych wątpliwości. Był przygotowany na spotkanie z małą. Shona dorastała w kompletnie innym środowisku, niż Ichiro. Brakowało jej ciepła oraz rodziców. Przede wszystkim myślała, że już ma tatę. Świat małej dziewczynki całkowicie uległ zmianie, gdy trafiła do prawdziwej rodziny. Usagi i Seiya od razu wychwycili prawie każdą nieprawidłowość, a potem stopniowo budowali zaufanie.

- Czy Mizuki w ogóle wie coś o Tobie? - młodszy Kou zaczął od podstaw.

- Thea powiedziała, że nie zrobiła ze mnie potwora.

- Dobre i tyle.

Teraz połowa sukcesu zależała od matki. Mogła wmówić dziecku, co chciała.

- Posłuchaj, Taiki. Dzieci są bystrymi obserwatorami inaczej ich nie oszukasz. Staraj się zachować swobodnie, ale najpierw sprawdź, jaka będzie jej postawa. Czy przypadkiem nie jest negatywnie nastawiona.

Szatyn poczuł się jak student na wykładzie. Lata nauki miał dawno za sobą, a teraz przekonał się, że wciąż bardzo mało wie.

Zbyt głośne kasłanie wprowadziło zamęt i bracia zdali sobie sprawę, iż nie są sami. Yaten zdążył wrócić z filiżanką kawy i najwyraźniej coś wyłapał między słowami, gdyż wyglądał na zmieszanego.

- Możecie mnie oświecić, co ukrywacie?

- Nic...

- W porządku – Taiki przerwał Seiyi. - I tak kiedyś się wyda. Właściwie nie ma co tłumaczyć, bo sprawa jest oczywista. Mam córkę z kobietą, którą poznałem we Francji. Niedawno się dowiedziałem..

Srebrnowłosy oniemiał. Jednym tchem wypił napój przeznaczony dla fiołkowookiego.
- Czekamy na komentarz.
- Po prostu... Zastanawiam się, czy w między czasie jeszcze gdzieś nie wyjeżdżałeś.
No to się doczekali. Najstarszy Kou stracił ochotę na rozmowę i z bezsilności machnął ręką.
- Ale ja mówię poważnie. Rodzina nam się powiększa. Zajebiście! - przyklasnął. - Seiya, Twój syn zjadł już 3 pączki nie zamierza przestać.
Brunet zerwał się jak poparzony, a usatysfakcjonowany Yaten zajął jego miejsce.
- Dobrze, że wypiłem za Ciebie. Przesłodziłem, a Ty podobno takiej nie lubisz.

****

  Nadszedł długo wyczekiwany weekend. Najstarszy Kou na żaden nie czekał w tak ogromny stresie, jak teraz. Jeszcze nie oswoił się z myślą, że Emi nie jest jego jedynym dzieckiem, ale pragnął poznać Mizuki. Chciał się przekonać, co poczuje gdy ją zobaczy. Odetchnął, bo niebieskowłosą znowu zabrała Saeko, inaczej wierciłaby mu dziurę w brzuchu niewygodnymi pytaniami. Pomimo młodego wieku, potrafiła go rozszyfrować i przed tą małą osóbką stawał się bezbronny. Nigdy mu to nie przeszkadzało, ale teraz musiał zachować pozory, aby jak najlepiej przygotować ją na przyjęcie nowiny. Miał nadzieję, że dobrej.

  Szatyn podjechał taksówką pod dom Diamanda i wysiadł, trzymając w ręku niewielką ozdobną torebkę. Wziął kilka głębszych wdechów, a potem zganił się w myślach za własną głupotę. Przecież nie przyszedł na randkę, żeby zachowywać się jak niedoświadczony młokos.

  Thea przywitała muzyka w progu, ale nie umknęło mu, iż nie jest zachwycona. Zawsze była bezpośrednia, lecz tym razem nie obraziłby się. Gdyby odrobinę udawała. Powoli nerwy zjadały go od środka, gdy rozglądał się po salonie. Na próżno, ponieważ bursztynowłosa zostawiła go samego. Nie musiała mówić, że idzie po małą.

  Taiki drgnął niespokojnie, kiedy usłyszał dziecięcy głos oraz słowa, które go poraziły. „Naprawdę przyszedł?” „Nie kłamał.” Patrzył się w stronę schodów, jakby czekał na cud i nareszcie ujrzał dziewczynkę przytulającą się do boku Thei. Burza brązowych loków okalał jej drobną buzię. Natomiast ciemnozielona sukienka podkreślała głębię szmaragdowych oczu, które migotały radośnie. Miał wrażenie, że...Cieszy się na jego widok.

  Mizuki oderwała się od matki i podbiegła śmiało do mężczyzny, przyglądając mu się bez skrępowania.

- Mama powiedziała, że dziś Cię poznam. O ile dotrzymasz obietnicy.

- A dlaczego miałbym was okłamać?

- Bo do tej pory Cię nie było.

Kou poczuł jak ściska go w żołądku. Wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju.

- Przepraszam...To dla Ciebie – podał 12-latce prezent.

- Mizuki-chan, później otworzysz – Aider zabrała córce pakunek.

- Denerwujesz się? - brązowowłosa nie zważała na złe samopoczucie mamy, pociągając fiołkowookiego za rękaw, by usiadł.

Zachichotała, gdy na jego twarzy pojawiła się otępiała mina.

- Wujek Akira lubi się śmiać i żartować. Cały czas wygłupia się. Ty przypominasz wujka Diamanda, bo on też jest trochę sztywny.

- Mizuki! - zielonooka spąsowiała na twarzy.

- No właśnie, mama tłumaczy, że jest po prostu poważny.

- Bo to kwestia odpowiedniego doboru słownictwa, moja panno – białowłosy akurat wrócił z pracy.

Przywitał się z gościem, a potem wyprowadził kuzynkę do kuchni.

- Zwariowałeś?! Muszę tam wracać! - Thea wyszarpała się, lecz Yamato znowu złapał ją za ramię.

- To nie spotkanie w celi. Brakuje Ci tylko broni i pewnie zastrzeliłabyś faceta. Zresztą, Twoja córka świetnie sobie radzi.

Kobieta przyjrzała się sytuacji z boku i rzeczywiście dziewczynka zdominowała dorosłego mężczyznę. Z kolei on wyglądał na zagubionego, ale pomimo tego, wcale nie chciał stamtąd wychodzić...

****

  Dwie drużyny składające się z licealistek grały na sali gimnastycznej w koszykówkę. Akane, która już po raz trzeci w jednym tygodniu dostarczyła zwolnienie lekarskie, skuliła się leniwie na trybunach, obserwując spod za długiej grzywki mecz. Tak naprawdę drzemała z otwartymi oczami, czekając na wybawienie pod postacią dzwonka na przerwę.

  Nagle poczuła uszczypnięcie w biodro, a ognista czupryna mignęła korytarzem, prowadzącym do wyjścia ewakuacyjnego. Dziewczyna ożywiła się i pobiegła za chłopakiem, ale za bardzo się rozpędziła, ponieważ chwyciła za koniec jej marynarkę i wyciągnął na zewnątrz. Oparł się o ścianę, uśmiechając prowokująco oraz wyjął z kieszeni papierosy.

- No i co? - zielonowłosa nie wytrzymała.

- A no nic – jej kolega zaciągnął się. - A u Ciebie?

- Ech...Wkurza mnie ten buc. Dużo się nauczyłam, ale wiesz czego chcę.

- Mam inny plan.

- Jaki?

- Kwiaty dla pani profesor. To zawsze działa.