ONE-SIDED LOVE Part 2.

 Poddaję się, jednak będą 3 części :-D Marta, pozdrawiam Cię serdecznie. Czasem naprawdę ciężko zmieścić wszystko, co by się chciało napisać w jednym rozdziale.

Przypominam tylko, że czytając, zostawcie to, co było w anime za sobą. Tu jest zupełnie inny świat ;) 

      Seiya wbiegł do mieszkania, które dzielił razem z dwójką braci, krzycząc radośnie oraz rozrzucając swoje rzeczy gdzie popadnie. Szczęście wreszcie się do niego uśmiechnęło i nie zamierzał go wypuszczać.
   Chłopak energicznie otworzył drzwi przesuwanej szafy, żarliwie przeszukując wszystkie półki. Podczas gdy on usiłował dobrać odpowiednią stylizację, Yaten bezszelestnie wkradł się do pokoju brata, obserwując jego poczynania.
- Robisz black friday, czy co? - zapytał znudzonym tonem, oparty o ścianę przy drzwiach.
- Możesz sobie kpić, ale nic nie zepsuje mi tego dnia - brunet zapiął guziki aksamitnej, białej koszuli.
- Co to za sensacja? - zielonooki skrzyżował ręce na torsie. - Wygrałeś coś? A może okrzyknęli Cię lizusem roku?
- Odango została moją dziewczyną - zakomunikował dumnie.
     Uśmiech na twarzy srebrnowłosego zgasł momentalnie, a zamiast tego zakwitł grymas obrzydzenia.
- Uderzyłeś się za mocno w głowę?! Ile razy Cię ostrzegałem?! Ta dziewczyna zmienia zdanie częściej, niż te śmieszne sukienki, które zakłada na kolejne randki!
- Jesteś zwyczajnie uprzedzony - granatowooki stwierdził obojętnie.
- Uprzedzony?! - młodszy Kou z impetem szarpnął klamkę, otwierając drzwi, aby również Taiki mógł usłyszeć awanturę. - Przez ile lat udawała, że Cię nie widzi?! Teraz jesteś fajny, bo zostałeś kapitanem drużyny piłki nożnej i można się Tobą pochwalić? Świetnie! A za tydzień będziesz tu skamlał w depresji i nie chcę na to patrzeć.
- Nikt Ci nie każe - Seiya dalej nie dał się ugiąć.
- Ty ośle... - Yaten wymamrotał, po czym stanął w progu. - Taiki! Nasz brat usiłuje popełnić samobójstwo! Powiedz mu, żeby się nie wygłupiał i dla dobra nas wszystkich rozstał z Tsukino, zanim ona to zrobi.
- Seiya, nie wygłupiaj się i dla dobra nas wszystkich rozstań się z Tsukino - szatyn wyrecytował bez zająknięcia, nie odrywając wzroku od podręcznika fizyki kwantowej.
      Yaten przerzucił swoimi kocimi oczami, ponieważ nie na takie wsparcie liczył. Natomiast nasz zakochany po uszy amant poprawił fryzurę i ruszył do wyjścia.
- Nie czekajcie na mnie - rzucił na pożegnanie, a jego młodszy brat niemalże zbierał szczękę z podłogi.
- Dlaczego nic nie zrobiłeś?! - miał pretensje do fiołkowookiego.
- Miałem go związać, czy przewinąć przez kolano? - ten podniósł ręce do góry, przeciągając się, a potem oparł się o poręcz krzesła. - Sparzy się, to nabierze rozumu - skwitował.

 

****

    Diamand nerwowo przechadzał się po swoim gabinecie, przeplatając między palcami pozłacane pióro. Przez oszkloną ścianę miał widok na stolicę Japonii, w samo południe skąpanej promieniami słońca, ale jego nienawistny wzrok skupiał się na najdalej odległym budynku szpitala w którym pracował mąż Ayane. Sama myśl o blondwłosym lekarzu przywoływała wspomnienia do których nie chciał wracać, lecz one same narzucały się, niczym najgorszy koszmar.
    Odkąd Usui Takumi zmienił liceum i zrządzeniem przewrotnego losu wybrał akurat to, do którego chodził Diamand oraz Chou, można powiedzieć, iż wkroczył zarazem w ich życie jak rozpędzone tornado. Od tamtej pory już nic nie było takie samo, przynajmniej dla białowłosego. Wycieczki, wakacje, wypady do kina, wolny czas po szkole - zawsze był tym drugim. Kiedy jemu marzyło się, że w końcu z pozycji przyjaciela awansuje na tego jedynego, przyszła prawniczka wyznała mu, że się zakochała. Niestety nie w nim. Bańka pękła, przebita nazwiskiem, które po dzień dzisiejszy go prześladowało. Czemu tamten musiał wybrać dziewczynę na której jemu też zależało? Przecież mógł mieć każdą inną. Co takiego miał w sobie, że Chou wybrała jego? Przecież białowłosy również był przystojny, ale widać Takumi bardziej. Był bezpośredni, ale to nie wystarczyło. Był szarmancki, ale chyba za mało. Na pewno był godny zaufania, skoro powierzała mu swoje tajemnice, tylko tamtemu zaufała bardziej...
      Nieustanne analizowanie, kalkulowanie, co wtedy trzeba było zrobić albo zmienić, żeby obieg wydarzeń potoczył się na korzyść Diamanda sprawiło, iż sam nakręcał spiralę rosnącego w nim poczucia niesprawiedliwości. Tym bardziej, że kobieta, którą kochał, cały czas była blisko niego i przez to nie mógł się z niej wyleczyć. Przede wszystkim nie chciał, a teraz zamierzał zawalczyć, stawiając wszystko na jedną kartę.
     Po twarzy mężczyzny przebiegł chytry cień, a kąciki wąskich ust uniosły się nieznacznie do góry, gdyż wymyślił idealne rozwiązanie swoich cierpień. Podszedł do biurka, naciskając na magiczny przycisk telefonu.
- Połącz mnie proszę z dyrektorem szpitala centralnego. Powiedz, że dzwoni Diamand Yamato, jego dobry znajomy - wydał polecenie swojej asystentce.
Upłynęło kilka minut i zadowolony podniósł słuchawkę, słysząc po drugiej stronie swojego dawnego kolegę.
- Tyle czasu minęło, co u Ciebie? - zagadnął.
-....
- Wspaniałe. Słyszałem, że masz w swoim zespole doskonałego specjalistę - obrócił się na fotelu.
-...
- Wiesz, bo pomyślałem....

Kilka godzin później

     Ayane Usui słonecznym popołudniem opuściła swoją kancelarię, udając się do zaprzyjaźnionego butiku, aby wybrać suknię na uroczystą galę fundacji, którą prowadził wujek jej męża. Zaparkowała auto, a gdy szukając czegoś w torebce odwróciła się, wpadła wprost na Diamanda.
- Oj - zaskoczona zamrugała powiekami. - Di... Co tu robisz?
- Byłem u Ciebie w pracy, bo chciałem zaprosić Cię na obiad, ale Twoja asystentka zdradziła mi, gdzie poszłaś - puścił do niej oczko, uśmiechając się czarująco.
- Na wszystkie kobiety tak działasz? - skrzyżowała ręce na piersiach.
"Niestety nie na wszystkie, ale już niedługo" - pomyślał.
- Powiedzmy - odchrząknął.
     Następnie otworzył drzwi przed jak zawsze nieświadomą jego prawdziwych intencji Chou. Mimo to, szybko doszedł do wniosku, iż sklep z damskimi ubraniami, choćby nie wiadomo jak luksusowy, to nie miejsce dla takiego faceta jak on.
- Aya-chan, czekałem na Ciebie - na samym wejściu powitał ich młodzieniec o szafirowych oczach, oraz bujnej, ciemnogranatowej czuprynie. - Wszystko przygotowałem - cmoknął fiołkowooką w policzek i poprawił aksamitną, wzorzystą apaszkę.
- Aoi-chan - prawniczka ścisnęła go za rękę. - Perfekcyjny jak zawsze.
- Moja droga, przygotowany jestem na każdą okoliczność - przechwalał się dalej. - Ale... Cóż my tu mamy - spojrzawszy przez jej ramię, dostrzegł siedzącego na kanapie Diamanda. - Przyprowadziłaś towarzystwo.
- Wybacz, niezdara ze mnie. Już was przedstawiam. To Diamand Yamato, mój znajomy. Diamandzie, poznaj Aoi Hyoudou. Właściciel tego atelier oraz najlepszy projektant jakiego znam.
     Panowie mierzyli się przez moment wzrokiem, a potem skinęli głową, lecz nie podali sobie ręki.
- Chodź, Aya-chan - chłopak objął ramieniem brązowowłosą. - Musimy się zająć Tobą.
      Z kolei znudzony mężczyzna wyjął z kieszeni paczkę papierosów.
- Tu. Się. Nie. Pali - Aoi dosadnie zaakcentował każde słowo, słysząc dźwięk zapalniczki.
      Fioletowookiemu nie pozostało już nic, więc zawiesił głowę na oparciu siedziska.
     Tym czasem Chou została zaprowadzona do przebieralni, gdzie młody projektant przedstawił jej kilka swoich wizji, a najlepszą zostawił na koniec.
- Szmaragdowa - zachwycił się. - Dotknij materiału. No i Twój mąż będzie zachwycony - uśmiechnął się zadziornie. - Załóż, a ja pójdę po biżuterię.
      Ayane przebrała się sprawnie, układając dół sukni. Poprawiła ramiączka, a potem próbowała dosięgnąć do zamka, lecz ktoś uprzedził ją i zasunął suwak, delikatnie przesuwając palcami po jej plecach. Poczuła ciepły oddech na szyi, co sparaliżowało jej ciało.
- Nie dotyka mojej pracy! Ta suknia to arcydzieło! - Aoi wrócił na czas, przepędzając pana Yamato, a zakłopotana kobieta nie wiedziała, co myśleć o tym wybryku.
      Tylko, czy to wystarczyło, aby ostrożniej podchodziła do relacji ze szkolnym przyjacielem.
- Naiwna istoto, pozwoliłaś żeby tu wszedł?
- Ja... To znaczy... Na pewno nie...
- Nie ważne - Hyoudou machnął ręką. - Chodź, przejrzysz się w lustrze i przymierzysz buty. Wybierzesz wygodniejsze.
      W tym samym momencie Usagi spacerowała u boku Seiyi, chociaż ponownie była zainteresowana wszystkim, tylko nie swoim wybrankiem. Puściła jego dłoń i podeszła witryny z sukniami wieczorowymi, a los chciał, iż zobaczyła kuzynkę bruneta oraz przystojnego businessmana. Takiej okazji nie mogła przegapić.
- Seiyaaa! Spójrz! - niczym małe dziecko wskazała palcem. - Czy to aby nie Twoja kuzynka?
- O, masz rację - chłopak potwierdził.
- Chodź, przywitamy się - pociągnęła go za ramię.
- Nie wiem, czy to dobry pomysł - brunet bronił się przed wejściem do środka. - Może będziemy przeszkadzać.
- No coś Ty!
- Odango, naprawdę...
- Nie zrobisz tego dla mnie? - wzięła ręce pod boki.
- No dobrze - westchnął ciężko. - Tylko na chwilę - zaznaczył.
- Taaak! - blondynka pocałowała go w policzek, za który od razu się złapał, uśmiechając ciepło.
       Niemalże na jednej nodze wbiegła do środka, podekscytowana, iż postawiła na swoim.
- Ohayou! - krzyknęła trochę zbyt głośno, gestykulując przy tym za dużo.
- Usagi, Seiya, co za niespodzianka - Chou ucieszyła się na ich widok.
- Przechodziliśmy przypadkiem - Tsukino Uśmiechnęła się zalotnie, świdrując wzrokiem Diamanda. - Jaka piękna suknia! Też bym taką chciała. A co to za okazja?
- To na bal charytatywny fundacji, którą prowadzi wuj Takumiego - prawniczka wyjaśniła, przy okazji zdejmując kolczyki, które wcześniej przymierzała. - Swoją drogą, również możecie przyjść, bo wujek chciał poznać Seiyę.
- Naprawdę?! - błękitnooka podskoczyła do góry. - Prawdziwy bal?! Cudownie! Ale zaraz.... Też muszę mieć sukienkę! Mogę sobie tu chociaż popatrzeć? Proooszę - zrobiła maślane oczy.
- No pewnie - Chou zachichotała.
- Na pewno możemy? - Kou nie był już tak zachwycony, jak jego dziewczyna. - Nie wiem, czy powinniśmy iść.
- Na pewno nie jest to tak ciekawe jak piłka nożna, ale to zawsze nowe doświadczenie - białowłosy w końcu się odezwał.
-Może i tak - granatowooki powiedział smutno.
      Nagle z torebki Ayane wydobył się dźwięk telefonu. Poderwała się szybko i odeszła na bok, aby odebrać.
- No cześć kochanie - zaszczebiotała, a Yamato uniósł do góry brwi, nasłuchując uważniej.
-....
- Ale jak to? - momentalnie w tonie jej głosu zabrzmiał zawód.
-...
- No trudno, rozumiem. Wiem, że to nie zależy od Ciebie.
-...
- Też Cię kocham, do zobaczenia - rozłączyła się i przygnębiona wróciła do towarzystwa.
- Coś się stało? - jej przyjaciel udawał zdziwionego.
- Takumi wylatuje do Londynu na sympozjum medyczne. Zwolniło się miejsce. W zasadzie musi kogoś zastąpić. Prawdopodobnie nie będzie na całej gali - wyjaśniła drżącym głosem.  
- Wiesz, że wolałby być z Tobą - Seiya wstawił się za Usui'em. - Jego zawód wymaga wielu poświęceń.
- Wiem... Ja na prawdę wiem - kuzynka zgodziła się z nim.
- Na mnie zawsze możesz liczyć - zadowolony Yamato wstał, sięgając do kieszeni po kluczki od samochodu. - Niestety muszę was opuścić, interesy - ukłonił się. - Trzymaj się Chou, do szybkiego zobaczenia. Hyoudou-san, jestem pod wrażeniem Twojej pracy, Seiya-kun pozdrów też swoją dziewczynę. Chyba ciężko będzie wam stąd wyjść - obrócił się na pięcie i wyszedł, już na zewnątrz śmiejąc cynicznie.
- Punkt dla mnie - trzasnął drzwiami czarnego mercedesa, odjeżdżając z piskiem opon.