Rozdział XXI

Wiem, że jak zwykle nawaliłam...Rozdziały są tak rzadko i praktycznie już wszyscy nie pamiętacie o co chodzi w tym opowiadaniu. Niestety nie daję rady publikować częściej. W dodatku nawet komputer jest przeciwko mnie, bo musiałam załatwić zastępczego laptopa :/ No i coś w nocy z siebie wycisnęłam.
Fanom "Kimi Dake Wo" obiecuję, że tamto opowiadanie też zostanie skończone. Po tym rozdziale biorę się za tamtą historię. Zatem Chou, jej bracia, Fumiko i reszta brygady wrócą na pewno ;) :*

  Za oknami padały ciężkie płatki śniegu, ale po zetknięciu z ziemią wtapiały się w wilgotny grunt. Na zewnątrz nie było przymrozku, dlatego warstwy białego puchu leżącego na ulicach zamieniały się w brudne kałuże. Brukowane chodniki pokryły się błotem, utrudniając przechodniom przejście w ten i tak niełatwy zimowy dzień. Natomiast dla braci Kou nie pogoda stanowiła problem, lecz nadal nie rozwiązane sprawy w ich prywatnym życiu. Taiki w napięciu wyczekiwał na sprawę w sądzie, a w nocy miewał już koszmary, budząc się za każdym razem przed odczytaniem wyroku. Później sprawdzał, czy Emi na pewno śpi w swoim pokoju, a po upewnieniu się oddychał z ulgą. Z kolei Seiya zamartwiał się, że wyprowadzka Ikuko bardziej zaostrzy konflikt w domu. W dodatku teściowa wcale nie zamierzała wracać do Stanów, w takim razie liczyła na przeprosiny. Tylko w tym miejscu pojawiało się malutkie „ale” - z jakiej racji on miał przepraszać?! Sama ubliżyła wszystkim po kolei, a finał był przewidywalny.

  Yaten teoretycznie nie miał aż tak trudnych rozterek, jednak niezawodna dotąd intuicja podpowiadała mu, iż coś złego może się wydarzyć. Nie mylił się co do Rei i gdyby pozostali go posłuchali, to uniknęliby wielu błędów. Teraz na jego celowniku znalazła się Akane i za nic nie dał się zwieść, że dziewczyna jest nieśmiałą nastolatką, która dzięki zespołowi wkracza do świata show biznesu.

  W studiu Three Lights panowała nazbyt idealna cisza, jak na zwykły dzień pracy. Chociaż tym razem bracia czekali na przybycie pani mecenas, by porozmawiać dzień przed rozprawą. Seiya całkowicie wyłączył odbiornik radiowy, wyglądając w skupieniu przez okno. Taiki co minutę sprawdzał godzinę, a zniecierpliwiony Yaten wlepił zielone tęczówki w sufit, wyobrażając sobie co zrobi z prawniczką, jeśli ta spóźni się choćby parę minut.

  Nagle ochroniarz zapukał w uchylone drzwi, wpuszczając ubraną w kożuszek blondynkę, a wraz z nią do środka wpadło chłodne powietrze.

- Konnichiwa – przywitała się, zdejmując mokre od śniegu odzienie.

Położyła czarną aktówkę na stoliku, zajmując wolne miejsce.

- Panowie – splotła obie dłonie. - Będzie krótko i na temat.

- To pierwsze interesuje mnie najbardziej – srebrnowłosy powiedział aroganckim tonem, uśmiechając się złośliwie.

- Jeżeli to nie jest pana klimat i nie chce pan pomóc, to droga wolna. Nie trzymam tu nikogo siłą. Zresztą, spotkanie jest na prośbę pana brata, więc nie rozumiem o co chodzi? - pokręciła głową, patrząc mu głęboko w oczy.

Najmłodszy Kou nie wytrzymał spojrzenia i zmrużył powieki, zagryzając wargi. Nawet Taiki spiorunował go wściekłym wzrokiem, bo przynajmniej raz chciał liczyć na obu braci, tylko jeden tradycyjnie nie umiał odmówić sobie „pyskówki” z kobietą.

- Ok...Jutro jest ważny dzień i zanim wejdziecie na salę, to dziesięć razy przemyślcie swoje zeznania. Nie chciałabym, żeby przeciwna strona coś wykorzystała albo przy okazji wyprowadziła któregoś z was z równowagi.

- Sądzi pani, że Saeko ma szansę odebrać mi córkę? Szatyn zmartwił się, a jego fiołkowe tęczówki przygasły.

„Nie, o ile Usui nie podłoży nam świni. Chyba zacznę się modlić.”

- Na daną chwilę żadnej szansy nie ma, ale...Nie chcę teraz wydać wyroków, bo już na starcie damy się zmiażdżyć psychicznie. Dobrze opiekuje się pan córką i wychowawczyni Emi ma zeznawać. O nią nie musimy się martwić. Zeznania pana braci też powinny pomóc.

- Już ja na pewno powiem, to co myślę – zielonooki uśmiechnął się perfidnie.

- Niech pan nie mówi tego co myśli, tylko to co wie.

- Wyłącznie w sądzie. Teraz mogę mówić, co dusza zapragnie – celowo przeciągnął ostatnie słowa.

- Nie mój problem.

- Owszem, Twój – ściszył głos. - Trzymaj się ode mnie co najmniej na metr wyszczekana sikso!

Ayane zamurowało. Najpierw zbladła, a jej klatka piersiowa zaczęła unosić się coraz szybciej i kiedy już przyswoiła wiadomość, rzuciła się na muzyka.

- A Ty nie wchodź w słowo kobiecie, napuszony prostaku! - zacisnęła krawat wokół jego szyi. - Gdybym nie była tu służbowo, to Twój uśmiech nie świeciłby z okładek kolorowych szmatławców równymi ząbkami. W ogóle byś ich nie miał! - ryknęła, a potem poluzowała uścisk, poprawiając teatralnie jego wygniecioną koszulę.

Poklepała go mocno po ramieniu i wróciła na kanapę, ale już ze znacznie obniżonym ciśnieniem.

- Chcę jej autograf – Seiya wyszeptał na ucho Taikiemu.

- Jesteś żonaty.

- No to co. Odango kocham, a od niej chcę tylko patent na Yatena.

- Musiałbyś być bardziej pyskaty od niego, a niestety jesteś tylko naiwniejszy.

Blondynka odchrząknęła głośno, przerywając braciom wymianę poglądów na temat ich własnych słabości. Obaj wyprostowali się sztywno jak dzieci w pierwszej ławce na lekcji matematyki. Natomiast srebrzystowłosy milczał, wbijając palce w obicie kanapy. Już od dawna nikt nie ugodził jego dumy na tyle, że miał ochotę wybiec na zewnątrz i krzyczeć.

- Widzimy się jutro punktualnie o 12:00 w sądzie. Jakieś pytania? - Chou z nadzieją zerknęła na całą trójką, lecz odpowiedziała jej martwa cisza i resztę już sobie odpuściła.

Trzech facetów weszło w fazę przesilenia, a na to nie było żadnej siły. Sama potrzebowała chwili samotności, aby skoncentrować się nim spojrzy Usui'owi w twarz.

- Zbieram się – stała, podając rękę Seiyi oraz jej klientowi.

- Odprowadzę Cię – szatyn poderwał się, podążając za prawniczką.

W tym czasie Yaten nie próżnował, bo gdy został sam ze starszym bratem na jego ustach zakwitł przebiegły uśmieszek. Otrząsnął się z traumy i przypomniał sobie, iż Akane nie wyszła jeszcze ze studia, ponieważ pozwolili jej zaczekać w drugim pomieszczeniu, żeby nie marzła na przystanku autobusowym. Postanowił „prześwietlić ją po swojemu”, dlatego pobiegł do wieszaka z kurtkami, ściągając szalik dziewczyny. Potem upchnął go za poduszkami kanapy, a brunet patrzył na niego jak na psychicznie chorego. Wtedy nie podejrzewał, że za chwilę zostanie wykorzystany jako narzędzie podstępu.

- Seiya, jesteś mi potrzebny – zielonooki oznajmił władczo, co tamtemu od razu popsuło humor.

- Nie wiem, czy jestem godzien – odburknął.

- Do tego akurat jesteś! - warknął. - Słuchaj uważnie, bo nie lubię się powtarzać. Kiedy smarkula Akane stąd wyjdzie, to pobiegniesz za nią. Musisz się dowiedzieć, czy faktycznie ma chłopaka.

- Imada chyba za mocno Cię uderzyła! Po moim trupie, człowieku. Jednak mam swoją godność i nie będę latał za panienką, która ledwo odrosła od ziemi.

- Jak w liceum łaziłeś za Tsukino, to jakoś jej nie miałeś – dogryzł mu w najgorszy z możliwych sposobów. - Bądź spokojny, bo nie w głowie mi nowa miłość. Sprawdzam coś, jasne?

Wreszcie zjawiła się ta, o którą toczyła się dyskusja i najmłodszy Kou przybrał maskę zimnego typa. Tradycyjnie udawał, że ją ignoruje.

- Dziękuję za dziś, Jadę do domu – zielonowłosa zapięła długą kurtkę, przewieszają torbę przez ramię.

Gdy drzwi się za nią zamknęły, granatowooki odczekał kilka sekund i szybko chwycił za szalik w kremowo-turkusowe paski, który wcisnął mu brat, wybiegając na dwór.

- Akane-chan! - zamachał w górze jej własnością. - Zapomniałaś.

- Arigatou, Seiya-san. Roztrzepana jetem ostatnio. Tak mi zależy na płycie, że nie myślę o niczym innym.

- W porządku, to się zdarza każdemu – muzyk przekonał się, iż aktorem byłby marnym, gdyż z trudem przychodziło mu kłamanie. - Nie będę Cię zatrzymywał. Na pewno popołudnie chcesz spędzić z chłopakiem.

Niespodziewanie nastolatka wybuchnęła perlistym śmiechem, co zbiło go z tropu.

- Seiya-san, ja nie mam chłopaka. Nie potrzebuję większych problemów. Istnieją przecież ważniejsze rzeczy, niż spacerowanie z kimś za rączkę.

- Taaak...- mężczyzna podrapał się po głowie. - No to...Do jutra – pożegnał się i ulżyło mu.

Zawrócił do studia, mając ochotę rozszarpać młodszego brata, lecz zostawił zemstę na później. Miło było mieć jakiegoś haka na Yatena.

- Z nikim się nie spotyka, zadowolony?

- I to jak! - ten poczuł, że wpadł na właściwy trop.

Jego plan musiał przejść do drugiego etapu, ale to już była jego słodka tajemnica.

- Napij się Seiyuś kawusi, bo chyba zmarzłeś – włączył czajnik, gwiżdżąc pod nosem.

****

  Chou zmęczona po bezsensownej wymianie zdań z Berthier, z obawą zawitała w „skromne” progi Diamanda. Na dworze panował ostry mróz i nie mogła się przyzwyczaić, że po paskudnej chlapie przychodziły temperatury poniżej zera, które gwarantowały ślizgawkę na każdym kawałku powierzchni. Chociaż teraz zmierzała prosto do paszczy lwa, to chciała ja najprędzej dostać się do cieplutkiego salonu. O dziwo właściciel posesji nie otwierał, mimo iż dzwoniła oraz pukała kilka razy. Ponownie nacisnęła na przycisk dzwonka, tupiąc w przymarzniętą do schodów wycieraczkę. Próbowała coś dojrzeć przez wąską oszronioną szybkę, lecz nic nie było widać. W końcu szarpnęła za klamkę i wpuściła się sama. Nienawidziła, gdy ktoś się z nią umawiał, a potem spóźniał lub lekceważył. Zamierzała wypomnieć mu, że jak na dorosłego mężczyznę był niesłowny. A może to po prostu była cecha każdego faceta?

  Zdjęła wełniane rękawiczki z rąk, słysząc z oddali dźwięk skrzypiec. Przynajmniej tak się jej zdawało. Może i nie należała do zbyt muzykalnych osób, ale brzmienie poszczególnych instrumentów potrafiła odróżnić. Po chwili przekonała się, iż się nie myliła, gdyż w pokoju naprzeciw salonu Thea zapomniała o całym świecie i grała właśnie na skrzypcach. Ayane oparła się o ścianę tak, by rudowłosa nie mogła jej zauważyć, po czym wsłuchała się w prywatny „koncert”. Jak dla niej dziewczyna marnowała się, dając popis swoich umiejętności w czterech ścianach.

  Czas przestał istnieć dla jasnowłosej, a tym bardziej przestała zdawać sobie sprawę, iż nie jest u siebie. Westchnęła, gdy nieoczekiwanie poczuła ciepły oddech na szyi. Odskoczyła jak oparzona, robiąc przy tym sporo hałasu i przylgnęła plecami do ściany. Była w szoku, kiedy ujrzała wysokiego bruneta, który uśmiechał się cwaniaczkowato. No i tym sposobem zdążył sobie nagrabić minimum na 10 lat.

- Coś Ty za jeden? - spięła się.

- To ja powinienem zapytać z kim mam przyjemność – Akira skrzyżował ręce na torsie. - Będę Ci się śnił przez następne miesiące.

Imada parsknęła pod nosem, znacznie mniej obawiając się nieznajomego. Zrozumiała, że znowu spotkała mężczyznę o rozbuchanym ego.

- Uważaj, żeby Ci się nie przyśniła rodzona matka wraz z Matką Boską równocześnie – szybko odzyskała pewność siebie.

Chciała odepchnąć zielonookiego, ale nad jego głową pojawiło się coś na kształt dużej łyżki do zupy.

- Ałaaa!!! - złapał się za bolące miejsce, podskakując dziko.

- No co? Mucha – zadowolona Thea udawała niewiniątko.

Spodziewała się, że jej braciszek nie przepuści okazji, by poflirtować z dziewczyną i wystarczyło na moment spuścić go z oczu.

- Mucha?! Kobieto, w grudniu?!

- No popatrz jaka zaraza. Nie do wytępienia.

- Widzę, że ktoś nie zrozumiał, co powiedziałem – Diamand zaskoczył całą trójkę i nawet jego beztroski kuzyn pobladł. - Cóż, rodziny się nie wybiera – chwycił prawniczkę za ramię, przyciągając do swojego boku. - Możecie nam nie przeszkadzać? Zamierzamy pracować.

Bursztynowłosa posłała mu gniewne spojrzenie, odwracając się do niego plecami.

- Jasne, jakoś powstrzymam się od fałszowania.

- Ale to było dobre! - Chou wymsknęło się i poczerwieniała.

Aider spojrzała na nią z niedowierzaniem, ale znowu wykręciła się na pięcie.

- Dzięki – odburknęła, odchodząc.

Jej brat również się ulotnił, chcąc zaoszczędzić sobie problemów. Wówczas Yamato zaprowadził swojego gościa do gabinetu, lecz fioletowooka czuła się coraz mniej bezpiecznie i nie mogła uspokoić szalonego rytmu serca. Była skazana na towarzystwo mężczyzny przez którego dostała gęsiej skórki, co najmniej na kilka godzin.

- Masz ochotę na coś do picia? - zapytał nagle, aż podskoczyła.

- Tak...Może być kawa – odparła nieprzytomnym głosem, a gdy wreszcie została sama, opadła na krzesło przy biurku, jakby nie strach, lecz zmęczenie dopadło wszystkie jej mięśnie.

Miała wrażenie, iż ktoś ją obserwuje, chociaż to było nierealne. Dla dodania sobie otuchy sięgnęła po kalendarz z motywami starych aut i zaczęła przerzucać poszczególne kartki. Rozluźniła się odrobinę, a kiedy odłożyła kalendarz, to jej uwagę przykuło zdjęcie w srebrnej ramce. Ciekawość zawsze brała nad nią górę, toteż bez głębszego namysłu wzięła fotografię w ręce i wtedy wstrzymała oddech. Niemożliwe, by wyobraźnia zechciała zażartować sobie z niej. Zamrugała powiekami, lecz obraz nie zmieniał się. Patrzyła na kobietę, która fizycznie wyglądała dokładnie jak ona! Kim była nieznajoma, którą można było uznać za jej siostrę bliźniaczkę?

- O.Ja.Cię.Pierdzielę...

- Pewnie oczekujesz wyjaśnień – białowłosy powiedział zmysłowym tonem.

- Łaaa!!!

- Spokojnie.

- Gdzie tu jest wyjście?! - Imada niczym desperatka doskoczyła do balkonu i zahamowała tuż przed pokrytą lodem barierką

Pod wpływem jej szarpnięcia sople spadły w dół, rozbijając się na milion kryształków, a ją oświeciło, że znajduje się na drugim piętrze i miałaby skróconą lekcję latania.

- Tamtędy nie radzę, trochę wysoko.

Syknęła rozwścieczona, ale wbiegła z powrotem do gabinetu. Odgarnęła z czoła potargane od mroźnego wiatru włosy, próbując wydostać się na korytarz, lecz Diamand zamknął drzwi na klucz.

- Otwieraj!!!

- Najpierw się uspokoisz i pozwolisz, że wszystko Ci wytłumaczę.

- Jaja sobie robisz?! Kim ona jest?! Ta...Ta na zdjęciu! - wskazała palcem, drugą ręką wciąż trzymając klamkę.

- Moja żona. Mówiłem Ci przecież, że jestem wdowcem.

- Oczywiście przyczepiłeś się do mnie, bo mam ładne perfumy, a nie dlatego, że wyglądam jak ona. Jesteś nienormalny! Wypisuję się z tego! Otwieraj natychmiast!

- Nie.

- Nie?!

- Widzę, że tracisz słuch od własnego krzyku. Jak będziesz chciała pogadać, to daj znać – puścił do niej oczko.

Otworzyła szeroko usta, ale zaraz zmarszczyła groźnie brwi.

- Myślisz, że nie wiem o co Ci chodzi?!

- Naturalnie zamorduję Cię i poćwiartuję – zakpił. - Mam wszechstronne zainteresowania. Poza tym, handluję też ludzkimi organami. Świetnie prosperujący rynek, nie wiedziałaś? - uśmiechnął się i usiadł, wyciągając z szafki biurka grube teczki.

Ayane kopnęła w drzwi z całej siły i wycofała się w kąt, gdzie przycupnęła, podkulając nogi pod brodę. Stamtąd mierzyła Diamanda wrogim spojrzeniem, jakby dzięki niemu miał zamienić się w kamień. W końcu oszukał ją i zwabił pod pretekstem pracy, więc zasłużył na najgorsze.

- Nie przyszło Ci do głowy, że jak będę chciał, to po prostu wstanę i podejdę do Ciebie? - zapytał, znudzony jej dziecinnym zachowaniem.

- Phi!

- Kawa Ci wystygnie.

Wzruszyła ramionami, a on westchnął, delektując się ulubioną dawką kofeiny.

- Możesz zacząć pracować? Nie zapłacę Ci za siedzenie na podłodze, a czas leci.

- Super! Za to Kunzite niech zapłaci za mój pochówek!

- Imada, usiądź i wysłuchaj mnie. Odpowiem na każde Twoje pytanie.

- A, jak przesłuchanie to ja postoję. Zobaczenie zawodowe – podniosła się, prostując się dumnie.

- Nie przesłuchanie, tylko rozmowa. Nalegam.

Usiadła niepewnie na brzegu krzesła, mając wzrok przerażonego zwierzątka.

- Głównie, to chciałabym wiedzieć dlaczego...No dlaczego...Jesteśmy identyczne – wydukała.

- Sam chciałbym poznać odpowiedź. Poznaliśmy się przypadkiem i nie mogłem uwierzyć na początku w to, co zobaczyłem. Przyznaję, że za pierwszym razem Twój awanturniczy charakterek wziął górę nad wszystkim, ale potem dotarło do mnie, że przypominasz najważniejszą kobietę w moim życiu. Nie jestem wariatem, ani nie wierzę w duchy. Masami zginęła w wypadku kilka lat temu i zdążyłem przywyknąć do życia w samotności. Owszem, chciałem Cię bliżej poznać, ale to nie przestępstwo. Nie zamierzam Cię prześladować, czy nachodzić w pracy. Skoro już znasz prawdę, to zdecyduj co dalej. Jeśli chce wyjść, to otworzę drzwi.

Chou skuliła się, onieśmielona jego szczerym wyznaniem. Zawsze miała tendencję do wyolbrzymiania i chyba teraz przesadziła.

- Może...Zaczniemy od początku? - wyszeptała, głośno przełykając ślinę.

- Nareszcie mówisz całkiem do rzeczy – Yamato rozpogodził się.

- No dobra, jak już jesteśmy na tym etapie, to następny zestaw pytań – otworzyła notes, biorąc długopis w dłoń. - Rozmiar piżamy?

- Słucham?!

- A nic, lubię za duże koszule. Pomyślałam, że jak kupię w Twoim rozmiarze, to będzie w sam raz.

- Uznam, że tego pytania nie było.

- Szkoda. PIN do karty?

- ???

- No wspominałeś wcześniej, że nie przywiązujesz uwagi do pieniędzy.

Fioletowooki zaczął się głośno śmiać i pochylił się nad długowłosą, aż ich nosy prawie się stykały.

- Uważaj, bo Ci zaraz powiem do czego przywiązuję uwagę.