Rozdział XX

Długo mnie nie było, to fakt. Co mogę powiedzieć...Raczej nie będę tego tłumaczyć, bo pewnie wyszedłby niezły komediodramat. Zapewne połowa z Was postawiła na moim pisaniu krzyżyk, o ile nie wszyscy, co też mnie nie zdziwi. No cóż, po prostu dłużej zabawię w wirtualnym świecie, ponieważ rozdziały nie będą wstawiane zbyt często. Jeszcze trochę mam do napisania ;)
Zapraszam do czytania i pozdrawiam tych, co tu jeszcze zaglądają :)

   Zapadła nieprzyjemna cisza i rozniosło się echo kilku szybko bijących serc. Zmartwiona Shona objęła w pasie Usagi, przeczuwając nadciągające kłopoty. Nauczyła się rozpoznawać zachowania, a z ich twarzy czytało się jak z otwartej księgi. Napięcie wypełniło pokój po same najciemniejsze zakamarki, szukając ujścia. Granatowe oczy dziewczynki wręcz błagały o chociaż najmniejszy znak, że wszystko będzie dobrze. Jedynie Elza zdawała się być nieprzejęta powagą sytuacji, gdyż kąciki jej kształtnych ust uniosły się lekko ku górze. Jakby propozycję Ikuko uznała za żart lub niedorzeczność. Mimo to, poszła za nią posłusznie, gdy Seiya zgodził się odstąpić im na ten czas gabinet.

  Starsza kobieta wzięła na siebie obowiązek przewodnika, idąc pierwsza. Usiadła w fotelu zięcia, próbując od samego początku zaznaczyć, iż to ona będzie górą. Natomiast jej „przeciwniczka” wyobraziła sobie reakcję pani Tsukino, gdyby ujrzała prawdziwą Galaxię. Dlatego dziewczyna znowu wyglądała na zadowoloną, co matka Usy potraktowała jako objaw arogancji. Nie mogła znieść, że tak młoda osoba nie odnosi się do niej z należytym szacunkiem. Tylko pragnienie wyciągnięcia z blondynki potrzebnych informacji powstrzymywało ją, by nie sprowadzić pewnej siebie Elzy do parteru. 

- Mogę liczyć, że dowiem się od pani prawdy? - zapytała dyplomatycznym tonem, teatralnie przekręcając głowę na bok.

- Naturalnie. Powiem wszystko, co wiem. Nie widzę powodu dla którego miałabym kłamać – brązowooka tryskała optymizmem i to jeszcze bardziej rozdrażniło granatowowłosą.

- Cieszę się – wykrzywiła wargi, co zaprzeczało jej słowom. - Podobno Mamoru Chiba zatrudnił panią w charakterze opiekunki...

- Nie podobno, ale na pewno – Amiyake weszła kobiecie w zdanie, lecz szybko ugryzła się w język. - Przepraszam, proszę kontynuować.

- Dziękuję za pozwolenie. Może nie będę przedłużać i powiem od razu, o co chodzi. Otóż podejrzewam, iż Shona nie jest moją wnuczką. Moją córką mogły kierować niespełnione uczucia i tęsknota za utraconym dzieckiem, więc z łatwością dała się nabrać. Jestem w stanie to zrozumieć. Jednak mała musi być córką Mamoru, skoro otoczył ją troskliwą opieką. Trudno mi uwierzyć...

- Tym razem muszę przerwać, bo nie wiem czy się śmiać, czy płakać. Mogę zagwarantować, że pan Chiba nie był dobrym tatusiem. Nawet przeciętnym nie był. Nie zamierzam opisywać ze szczegółami, co wyprawiał, ponieważ to nie są miłe wspomnienia. Na szczęście mała jest już z prawdziwymi rodzicami.

- Do tego cały czas zmierzam. Skąd taka pewność, jeżeli ja mam wątpliwości?

- Nie wystarczą pani dowody? Proszę mi wybaczyć, lecz nie można rzucać tego typu oskarżeń na podstawie domysłów. Co jest z Shoną nie tak? Analizowała pani coś szczególnego, żeby zwyczajnie odsunąć ją od siebie? Ona ma dopiero 12 lat i wiele wspólnego z biologicznym tatą. Naprawdę ciężko otworzyć wreszcie oczy?

Tsukino zadrżała ze złości, iż ktoś odważył się prawić jej kazania. Rozmowa przybrała zupełnie inny obieg, niż sobie założyła.

- Nie potrzebuję dobrych rad – podniosła głos. - Dziewczyna w Twoim wieku powinna mieć więcej pokory.

- Nie sądzę – jasnowłosa przerzuciła ciężar ciała na lewą stroną. - Po prostu moja szczerość została źle odebrana. Jeśli tak bardzo upiera się pani przy swoim, to w jednym rzeczywiście przeczucia się sprawdziły. Do tej pory faktycznie opiekowała się pani córką Mamoru.

Nastąpiła pauza. Kobieta mrugała tępo powiekami, jakby usłyszała to zdanie w innym języku.

- Powiem jaśniej – w głosie Galaxi pojawiła się lekka ironia. - Chodziło mi o Chibiusę.

- To jakaś kpina! - Ikuko poderwała się z fotela, który aż odbił się od ściany. - Jej matką jest Rei!

- A ojcem Chiba.

To już było ponad siły rodzicielki Usy. W gabinecie został po niej tylko kurz oraz unoszące się pod wpływem wiatru zasłony, bo tak prędko pognała na dół. Gdyby Elza przewidziała gwałtowną reakcję, to przynajmniej spróbowałaby utrzymać na więzi długi język. Obawiała się, iż tamta połamie się na schodach, ale rozrywający uszy krzyk wzrósł o oktawę, więc na razie była w jednym kawałku.

- Usagi! Usagi! Usagi!!! - rozjuszona wpadła do kuchni, gdy błękitnooka akurat kończyła układać naczynia w zmywarce, ponieważ planowała przygotować obiad. 

Liczyła, że w końcu coś się odmieni, jednak przestraszyła się widoku własnej matki.

- Okaa-san... - nie odważyła się powiedzieć więcej.

- Jak śmiałaś mnie okłamać?! - w jej stronę poleciał potężny ryk i gdyby okno było otwarte, to pewnie wyleciałaby przez nie.

Nim zdążyła przemyśleć o co właściwie jest oskarżona, napływ zdań wypełnionych różnymi epitetami w których padło imię różowowłosej, wyjaśnił wszystko.

- Zrobiłaś ze mnie kretynkę! Babcię dla dziecka porywacza! Czy Ty potrafisz myśleć logicznie? Naprawdę jesteś taka głupia?!

- Niech mama nie obraża Usagi, bo są pewne granice – Seiya miał „przyjemność” wcześniej usłyszeć obelgi skierowane do jego żony, aż wreszcie nie wytrzymał.

Stanął u jej boku, obejmując w talii.

- Tobie dziwię się najbardziej – teraz cała złość została przelana na niego. - Rozumiem, że nie wyjaśnicie mi, co się stało z tym człowiekiem. Wyparował?!

Para dyskretnie splotła swoje dłonie. Nic nie było w stanie wymazać z ich pamięci wydarzeń, które rozegrały się na Kinmoku. Zwłaszcza dla bruneta nie był to łatwy czas. Nie planował zabijać wroga, ale wtedy chciał bronić rodziny oraz przyjaciół. Wszystko potoczyło się zbyt szybko i zanim się zorientował, jego miecz przeszył ciało Mamoru.

- Nie będziemy teraz o tym dyskutować. Mama musi się uspokoić – odparł wymijająco

- Wynoszę się do hotelu! - kobieta znowu zachowała się niczym obrażona dziewczynka.

- Mamo, zostań albo niech Seiya Cię odwiezie.

- Obejdzie się – wykręciła się na piecie, jak tornado wracając do pokoju po swoje rzeczy.

- Seiya! - błękitnooka pisnęła błagalnie, tupiąc nogą.

- Przecież nie wezmę jej na barana i nie zapakuję do samochodu. Bądźmy dorośli, Odango – Kou wlał do szklanki wodę, a potem usiadł zmęczony nieustannymi pretensjami.

Nagle ktoś trzasnął drzwiami, aż ściany zadrżały. Natomiast Usa podbiegła do okna i zobaczyła, jak jej matka wychodzi z klatki, taszcząc za sobą walizkę na kółkach, a potem wsiada do taksówki.

- Odjechała – załamała się.

- No i co w związku z tym? - muzyk stukał palcami w szklankę, próbując uspokoić szalejącą w jego głowie burzę. - Prędzej pójdę z Tenoh na piwo, niż przeproszę twoją matkę. Cholera, za co?! Że oddycham?! Może od razu mam się powiesić? Całemu światu nie dogodzisz. Najwidoczniej popełniłem błąd zgadzając się na adopcję Chibiusy.

- Wiesz, że nie...

- No właśnie nie wiem! Może trzeba było dać sobie spokój, co? Zostawić małą i ktoś inny miałby problem.

- Seiya...

- Odango wiesz, że nie mówię poważnie. Jednak dla Twojej mamy tak byłoby najlepiej. Porozmawiam z nią dopiero, gdy przestanie się zachowywać jak stara dewota – postawił kropkę nad „i”. - Ratowałaś świat przed demonami, ale przed ludzką głupotą go nie ocalisz.

Dalszą część wywodu przerwało ciche pukanie i zza drzwi wychyliła się niewinnie uśmiechnięta Elza, trzymająca za rękę Shonę.

- Zwolnił się wam pokój – zachichotała, gestykulując dłońmi w powietrzu. - No to...Ten...

- Zaraz zmienię pościel – Tsukino przytaknęła dla świętego spokoju, przytulając rozzłoszczonego męża oraz gładząc jego kruczoczarne włosy.

****

  Zrozpaczona Chou leżała na brzuchu nakryta po same uszy, szlochając w prześcieradło. Nawet obiad spędzony w towarzystwie Kunzite nie poprawił jej humoru. Tylko Usui potrafił skutecznie wytrącić ją z równowagi i nie mogła przeboleć, iż będzie musiała zmierzyć się z nim w sądzie. Bała się, że jej wybuchowy temperament zrujnuje cały plan, który skrupulatnie wypracowała. Z kolei Takumi miał nerwy ze stali, co tym bardziej doprowadzało ją do szału. Czego mogła spodziewać się po nim po tylu latach? Był mężczyzną o wielu twarzach i ona znała tę prawdziwą. Chyba nie istniała rzecz,, której nie zrobiłby dobrze. Momentami łapała się na tym, że jest od niego uzależniona.

  Przekręciła się na plecy, zakrywając twarz poduszką. Miała kompletnie gdzieś, czy akurat pod jej blok ktoś podłożył ładunek wybuchowy, czy też bezpański pies narobił na klatkę i jakaś sąsiadka wdepnęła w gówno. Choćby się paliło lub Tokio zaatakowała plaga szarańczy, to nic nie zmieniało faktu, że Imada była w kompletnej rozsypce. Dlatego na początku nie wzruszył ją dzwonek do drzwi, gdyż nawet nie drgnęła.

„Komornik? Niech zabierze samochód i tak zaraz nawali. Nie chce mi się go znowu naprawiać.” - zmusiła się, żeby wystawić gołą stopę spod kołdry.

  Ociężale stanęła na równe nogi i w rozciągniętych dresach oraz za dużej białej koszulce z plamą po keczupie ruszyła otworzyć. Wyjrzała przez wizjer, doznając bolesnego olśnienia. „O nie! Fumiko i jej nowy Banderas.” - oparła głowę o ścianę.

Niestety trzymanie najlepszej przyjaciółki na zimnym korytarzu w przekonaniu, iż zaraz sobie pójdzie, raczej nie należało do grona błyskotliwych pomysłów. Dlatego też przekręciła mosiężną zasuwę, a dziewczyna niemalże wbiegła do środka i Ayane dopiero wtedy zauważyła jaka jest wystrojona. Czarna mini wystawała spod brązowej skórzanej kurtki i blondynka zastanawiała się, kiedy ostatnio widziała tak wysokie obcasy. Czy w ogóle byłaby w stanie utrzymać się na nich choćby przez kilka sekund? Potem jej wzrok przeniósł się na przystojnego bruneta o intensywnie niebieskich oczach. Zawstydziła się, że wygląda jak Kopciuszek, ale nie zdążyła się odezwać, ponieważ Fumiko naskoczyła na nią pierwsza.

- Ty jeszcze nie gotowa?! Przecież się umówiłyśmy!

Prawniczka miała ochotę powiedzieć, iż przed trzydziestką dopadła ją skleroza, lecz wiedziała, że łagodna z pozoru Yoshida potrafi wybuchnąć ogniem w postaci ostrych słów. Wolała nie narażać się na werbalną chłostę, która mimo wszytko była nieunikniona.

- Kochanie, może byś mnie przedstawił? - mężczyzna przypomniał o sobie.

- A tak...Przepraszam. To jest Saphir Shigeki, a...

- Spokojnie, samodzielna jestem – Imada wyciągnęła rękę do chłopaka przyjaciółki. - Ayane.

- Miło mi – odparł z lekkim uśmiechem na twarzy.

- Od razu wyjaśnię, że nie przygotowałam się, ponieważ nigdzie się nie wybieram. Nie chcę zabierać wam więcej czasu. To cześć! - próbowała wymigać się.

- Po moim trupie! - brązowooka złapała ją za póły koszulki i siłą zaprowadziła do sypialni.

Pozostawiony w samotności Shigeki usiadł na krześle w niewielkiej kuchni, na szczęście przyzwyczajony do długiego czekania...

  Po bitej godzinie szamotaniny, protestów oraz kilku przekleństw między wierszami, cała trójka przybyła pod budynek przypominający klub. Chou zmierzyła okolicę, mając minę zombie rodem z teledysku Michaela Jacksona. Wciśnięta w nową tunikę w kolorze śliwki, legginsy oraz szpilki na obcasie niższym, niż u jej bratniej duszy. Dobrze, że nie malowała się sama, inaczej wyglądałaby jak po charakteryzacji do horroru. Weszła na szarym końcu, a mijając umięśnionego ochroniarza dostała gęsiej skórki.

  Po przejściu krótkiego, wąskiego korytarza nadal idąc jako ostatnia, wspięła się na schody na które padało światło ze ścian o barwie czerwonego wina. Dudnienie muzyki już docierało do jej uszu i gdy Saphir jednym ruchem ręki odepchnął drzwi, to rozchyliła szeroko usta z wrażenia. Z góry mogła podziwiać wypełnioną po brzegi salę, gdzie wytrawni gracze oddawali się swojej ulubionej rozrywce. Szkoda, że jej skojarzyło się to z zabawą z cyklu „jak zostać zbankrutowanym frajerem w 10 minut.”

- Czyś Ty oszalała?! - syknęła do Fumiko. - Kasyno?! Co ja mam niby obstawiać? M&M'sy?!

- Wyluzuj – zielonowłosa zignorowała jej gderanie.

„Jak wypruję gumę z gaci, to na pewno wyluzuję.” - nadęła policzki. - „Boże, jakie te buty są ciasne.” - pokuśtykała za parą.

Skrzywiła się, spoglądając na poszczególne stoły, a od kolorowych żetonów zaczęło mienić się jej w oczach. Zanim się spostrzegła, zgubiła przyjaciół. Panicznie usiłowała ich odnaleźć pośród obcych twarzy, lecz labirynt nieznajomych wydłużał się i w końcu się poddała. Przez moment zapatrzyła się na mężczyzn grających w pokera, ale ich miny przypominały wygłodniałe sępy, które dostrzegły padlinę po miesiącu głodowania. Dlatego wzdrygnęło nią poczucie wstrętu i po drodze z przeszkodami nareszcie usiadła przy barze. Oparła się o blat, jakby już była po kilku drinkach, gdy ktoś potrącił ją ramieniem.

- Najmocniej przepraszam! To niechcący – czerwonowłosy mężczyzna sztucznie wyraził swoje ubolewanie, ale szybko zmienił taktykę. - Jaki uroczy przypadek.

- Twoi starzy zrobili Cię przez przypadek – Chou wymamrotała pod nosem.

- Słucham?

- Nic. Różne przypadki chodzą po ludziach – odpowiedziała kąśliwie, a barman podał jej sok.

- Jestem Rubeus, a Ty?

„Jennifer Lopez we własnej osobie, nie widać?”

- Czy ja wyglądam na taką, co ma ochotę spędzić z Tobą wieczór?

To pytanie było oczywiście niepotrzebne, lecz Rubeus wziął je za zaproszenie do flirtu.

- Wyglądasz nawet na taką, co ma ochotę, żebym postawił jej drinka – pewny siebie przysunął się do blondynki, uniemożliwiając jej swobodne ruchy.

- Jak będzie równie słaby i tani co Twój podryw, to dziękuję- wreszcie wyrzuciła z siebie, co rzeczywiście myślała.

Niestety dla nieudolnego amanta to wcale nie był kosz, tylko następna fałszywa zachęta.

- Lubisz na ostro – zamrugał brwiami, zjeżdżając ręką na biodra dziewczyny.

Ta poczuła nieprzyjemne mrowienie, jakby ktoś wbił w jej ciało szpilki. Naprężyła się, formułując drobną dłoń w idealną pięść.

„Już ja Ci pokażę, co to znaczy na ostro.” - wzięła zamach i mężczyzna nie zdążył jęknąć, a dzięki celnemu ciosowi zaliczył nokaut.

Sala zamarła. Wszyscy oderwali uwagę od gry, patrząc na leżącego na podłodze Rubeusa, który trzymał się za nos. Nikomu nie przyszłoby do głowy, iż niepozorna blondynka powaliła postawnego faceta, gdyby nie zobaczył tego na własne oczy. Dla samego poszkodowanego chyba nie istniało większe upokorzenie, więc zaczął się zbierać, przeklinając dość głośno.

- Nie radzę. Inaczej zaliczysz oba bieguny w rekordowym czasie – Ayane nastawiła się bojowo.

- Ty mała suko!

- Rubeusie! - lodowaty ton Diamanda momentalnie unieruchomił ognistowłosego. - Wynoś się stąd, zanim przypomnę sobie o Twoich długach – warknął, ściskając jego ramię.

Słowa białowłosego zadziałały jak cudowne lekarstwo i tym razem, to prawniczce odebrało mowę.

- Nie spodziewałem się pani mecenas w takim miejscu. Z jednej strony to dla mnie zaszczyt, a z drugiej przykro mi za ten paskudny incydent. Jako współwłaściciel z przyjemnością Ci to wynagrodzę – wyrecytował płynnie.

- A...A...Ale... - wydusiła ledwo, nie odrywając wzroku od fioletowookiego, kiedy Fumiko i jej chłopak przedarli się przez tłum gapiów.

- Saphirze – Yamato podał rękę brunetowi.

- Wy się znacie? - Yoshida przerwała panom.

- Tak i to od lat. Diamand jest moim przyjacielem, dlatego was tu zaprosiłem.

- Szkoda, że wcześniej mi tego nie powiedziałeś – białowłosy nie zaskarbił sobie jej względów, ani tym bardziej nie zyskał zaufania.

Mógł stanowić zagrożenie dla Usui'a, a Chou jakoś dziwnie wycofała się z rozmowy. Jakby została w innym wymiarze.

- Przeprosimy na sekundkę – popchnęła ją na bok. - To jest ten gość dla którego pracujesz?

- Tak wyszło – odrzekła nieprzytomnym głosem.

- Wiesz, to faktycznie nie był dobry pomysł, żeby tu przychodzić. Odwiozę Cię do domu – brązowooka usiłowała czym prędzej odkręcić sytuację.

- A Tobie co tak nagle śpieszno?

Udała, że nie słyszy tego zarzutu i wróciła do Saphira. Poinformowała go, iż zamierza odwieść przyjaciółkę , co wywołało na twarzy Diamanda grymas. Mimo to zachował powściągliwość, uprzejmie się z nią żegnając. Jeszcze długo patrzył, jak obie zmierzały do wyjścia i w jaskrawym świetle udało się mu pochwycić spojrzenie fiołkowych tęczówek Imady...

Yoshida prowadziła swoje auto, mknąc ulicami Tokio oraz podziwiając rzadki widok opustoszałych alei. Przy takim ruchu zajechała pod blok w którym mieszkała prawniczka w 20 minut. Postanowiła doradzić jej w nadziei, iż tamta jak zawsze posłucha i nie zwęszy podstępu.

- Chou-chan, nie powinnaś widywać się z tym Ya...Ya...

- Yamato? - długowłosa zapytała, mając znudzoną minę.

- Dokładnie. Praca dla niego też nie wyjdzie Ci na dobre.

- Skąd możesz to wiedzieć? Wystarczy, że podreperuję mój budżet.

- Obie wiemy, że Twoja sfera uczuciowa jest mocno skomplikowana i...

- Ja o budżecie, a Ty o facecie. Sory, ale jestem zmęczona – odpięła pas, poprawiając szalik wokół szyi i wysiadła.

- Aya- chan! Zaczekaj!

Naburmuszona odwróciła się, przerzucając wzrok na bok.

- Nie miałam na myśli nic złego. Po prostu martwię się i nie chcę, żebyś znowu się rozczarowała. Zwłaszcza teraz.

Imada zmarszczyła podejrzliwie czoło. Normalnie Fumiko kazałaby się jej bawić na całego, a teraz zgrywała nadopiekuńczą mamuśkę.

- Ty wiedziałaś, że Usui wraca? Trafiłam, tak?

- Wiedziałaś i nic mi nie powiedziałaś...Gratuluję. Jesteś bardzo dyskretna.

- Przestań reagować jak dzieciak! Powiedziałabym Ci, tylko najpierw chciałam Cię do tego przygotować!
- No to bardzo mi przykro, ale twój skretyniały kolega Cię uprzedził! Zadowolona?!
Brązowooka nabrała wody w usta. Dalsze usprawiedliwianie mogło ją bardziej pogrążyć. Pokręciła bezradnie głową, mrużąc powieki. Nie chciała wyjść na fałszywą przyjaciółkę.
- Nigdy nie zrobiłabym nic przeciwko Tobie. Zresztą, Usui jest ostatnią osobą na tej ziemi, która zrobiłaby Ci krzywdę!
- Oczywiście, bo przecież ostrzegłabyś mnie, gdyby coś mi groziło – zironizowała. - Tylko, że tym razem używałaś znaków dymnych! Sory Winnetou, ale ja w jakimś innym dialekcie rozumiem! - wrzasnęła na całe gardło. - Lepiej wracaj do swojego faceta. On nie musi tkwić w dziwnym trójkącie. Cześć – odwróciła się i obrażona zniknęła za drzwiami klatki schodowej.
Chyba nie mogło być nic gorszego, niż brak wpływu na swoje życie.

****

Następnego dnia

  W gabinecie Diamanda rozbrzmiewał kobiecy głos. Thea stała przy biurku, żywo gestykulując, a jej oczy lśniły z podniecenia. Dawno nie była taka podekscytowana, a relacje jakie zbudowała z Taikim były na tyle dobre, że miały także wpływ na sprawy zawodowe. Nareszcie zaczęła szkicować plan ogrodu i pierwszymi efektami chciała podzielić się z kuzynem. W końcu to on był zleceniodawcą, a skrycie liczyła na pochwałę.

  Niestety Yamato tego dnia odbierał na kompletnie innych falach, gdyż przed jego oczami nadal rozgrywały się sceny z poprzedniego wieczoru. Gdyby nie był w publicznym miejscu, to zwijałby się ze śmiechu. Widok powalonego na podłogę Rubeusa był bezcenny, ponieważ to kobieta zwaliła go z nóg jednym uderzeniem. Późno zauważył jego obleśne zaloty, ale nim zdążył ruszyć z pomocą, to było już po wszystkim.

Aider zrobiła sobie przerwę na głębszy wdech, od kilku minut mówiła jak najęta o projekcie. Kiedy zorientowała się, że jej kuzyn bawi się długopisem, uśmiechając się głupkowato, zalała ją krew.

- A na środku będzie fontanna o kształcie grzyba atomowego – narysowała w powietrzu duży okrąg.

- Tak – białowłosy przytaknął.

- Diamand, do cholery!

- Co?!

- Słuchasz mnie w ogóle?!

- Tak.

- Właśnie zgodziłeś się na fontannę w postaci grzyba atomowego – zastukała palcem w kartkę.

- Normalna Ty jesteś?

- No chyba Ty. Nie da się z Tobą normalnie rozmawiać.

- No chyba z Tobą.

- Ughh! Yamato!!!

- Ciszej – zatkał uszy. - A w ogóle to idź otwórz drzwi. Hałasujesz i ledwo dzwonek słychać.

Wściekła odmaszerowała na dół i prawie wyrwała klamkę, w ogóle nie panując nad emocjami. Na swoje nieszczęście zahamowała przed torsem wysokiego bruneta. Zbladła, podtrzymując się futryny i zamknęła powieki licząc, że ma przewidzenia.

- Bonjour ma soeur! Czy jak wolisz, ohayou Nee-chan! Już prawie zapomniałem, że w tym kraju są takie piękne kobiety – tryskający szczęściem Akira zdjął okulary, wpychając swoją walizkę do środka.

Luźnym krokiem wszedł dalej, zostawiając osłupiałą Theę.

- Itoko-san – rozłożył szeroko ramiona, kiedy Diamand przystanął na szczycie schodów.

- Ani korku bliżej – rozkazał, a chłopak od razu schował ręce do kieszeni. - Nie przepadam za niezapowiedzianymi wizytami, a Ciebie słabo pamiętam.

- Jestem jej młodszym bratem – zielonooki wskazał kciukiem na bursztynowłosą, a ta wzruszyła ramionami.

- Nie da się ukryć – mężczyzna odburknął cynicznie, wymijając rodzeństwo i podchodząc do wyjścia na taras. - Jutro ma przyjść mecenas Imada, więc nie chcę żadnego zamieszania.

- Ona powinna skupić się sprawie Taikiego – Aider po raz kolejny wyraziła niechęć wobec jego planów.

- Z pewnością ma podzielną uwagę – puścił do niej oczko. - Zbieram się teraz, a Ty pilnuj porządku.

Klapnęła na sofę, podkulając nogi pod siebie oraz odchylając głowę do tyłu. Natomiast Akira rozłożył się na fotelu na przeciw siostry, z podziwem lustrując wnętrze domu.

- Nieźle – powiedział z uznaniem.

- Właściciel docenia zupełnie inne walory, a raczej czyjeś – wypowiedziała na głos swoje myśli. - Po co się za nią ugania?

- A ładna chociaż?