TAIKI, EMI, THEA & MIZUKI
Podmuch wiatru wbił się śnieżne zaspy, tworząc z nich unoszące się w
powietrzu białe serpentyny. Jego siła rozhuśtała dumnie rosnący pośród pół
zagajnik świerków, strząsając z nich srebrzysty pyłek. W kalendarzu została
ostatnia kartka, wskazując na 31 grudnia i właśnie w ten sylwestrowy poranek
Emi Kou powoli wkroczyła w kolejny etap swojego życia, bo wreszcie zapragnęła
zostawić za sobą żal.
Dziewczynka zatrzymała się na środku
cmentarnej alejki, widząc z oddali czekającego na nią przy furtce Taikiego. Odwróciła
głowę ostatni raz, przymykając powieki, a w myślach obiecała sobie, że mama
będzie przy niej zawsze, nawet gdyby miało wydarzyć się coś złego. Chyba czas
zamienił w proch złość, którą w sobie nosiła. Los odebrał jej przecież tak
wiele, ale mimo to, nie mogła patrzeć w przyszłość z nienawiścią.
Westchnęła głośno, poprawiając
niebieskie loki wystające spod białej, wełnianej czapki. Schowała do kieszeni
zdjęcie, które wcześniej dociskała do piersi i ruszyła przed siebie.
- W porządku? - Szatyn wyciągnął do niej rękę, którą ochoczo ścisnęła.
- Un - odparła markotnie.
- Jeśli chcesz, to pojedziemy do cukierni i porozmawiamy - przykucnął,
troskliwie zasuwając do końca suwak jej kurtki.
- Nie trzeba, Otou-san - wbiła w niego swoje błękitne tęczówki, które były
wiernym odbiciem Ami. - Poza tym, nie chcę, aby Mizuki i Thea-san na nas
czekały.
- Pewnie masz rację - powiedział cicho, jakby sam do siebie.
Dotarło do niego, iż jego najmłodsza córka dojrzewa szybciej, niż powinna.
Kilka minut przed 12:00 Kou otworzył
drzwi swojego domu, aby wpuścić oczekiwanych gości. Thea ostrożnie rozglądała
się po wnętrzu, chociaż znacznie bardziej zależało jej na wybadaniu reakcji
niebieskowłosej. Obawiała się tych nadchodzących godzin, które miały spędzić,
lecz uspokoiła się po chwili, gdyż 8-latka przestała budować między nimi
dystans. Przywitała się, oczywiście w swoim stylu, ale już samo to, że podeszła
pierwsza, było dużym sukcesem. Nawet w stosunku do Mizuki była mniej speszona,
a w domu muzyka Three Lights w końcu było słychać śmiech.
- Bardzo Cię przepraszam, ale to zaproszenie mnie zaskoczyło. Jednak uważam, że
powinienem pójść. Do dwóch godzin wrócę, a potem zjemy razem obiad i wręczymy
zaległe prezenty - fiołkowooki zaczął się tłumaczyć.
- Nie ma o czym mówić, spójrz na dziewczynki - Aider podeszła bliżej wejścia do
salonu, opierając się o ścianę.
Dokładnie tak szczęśliwą chciała widzieć swoją córkę.
Emi zaciągnęła przyrodnią siostrę
do pianina, a potem obie zaczęły dokazywać, naciskając niedbale klawisze.
Szatyn rozmarzył się na ten widok i
drgnął dopiero, kiedy poczuł, jak bursztunowłosa poprawia mu krawat.
- Teraz jest dobrze - nieśmiało uśmiechnęła się, szybko odwracając głowę.
- Dziękuję... - zmieszał się lekko. - Do zobaczenia - jakiś impuls zadziałał,
że pocałował zielonooką w policzek, lecz nie żałował tego.
Może i nie potrafił jeszcze nazwać
tego, co czuł w obecności pięknej skrzypaczki, ale ich drogi były już połączone
na zawsze. Czy miała być to wspólna podróż, to zależało tylko od nich, bo
przeszłości nigdy nie da się zapomnieć...
CHOU & USUI
Zatopiona w swych myślach Ayane, stała przed powieszonym na ścianie w
garderobie lustrem, niedowierzając, czy odbicie które widzi rzeczywiście należy
do niej. Przejechała dłonią po kremowo-białym, haftowanym gorsecie, którego
szerokie ramiączka zdobiły połyskujące diamenciki. Gorset idealnie łączył się
na linii bioder z aksamitnie gładkimi, luźnymi spodniami, a na nogach lśniły
perłowe szpilki. Całość miała dopełnić również biała, oversize'owa marynarka.
Tego dnia pozwoliła się nawet umalować delikatnie, a długie do pasa, jasnobrązowe
włosy zostały splecione w fantazyjny warkocz, przełożony przez lewe ramię. Czy
cały ten strój, to rzeczywiście była ona? Nie mogła się rozpoznać, ale jednego
była pewna - dokonała właściwego wyboru.
Nagle, niczym fala Tsunami, do
sypialni wtargnęła Fumiko, wystrojona jak na bal w złotą suknię za kolana, a w
ręku trzymała bukiet kolorowych frezji. Zmierzyła swoją przyjaciółkę od stóp,
aż po sam czubek głowy i westchnęła z zachwytu. Odłożyła kwiaty na stolik
nocny, a potem podeszła do fioletowookiej, tym razem uważnie sprawdzając, czy każdy
szczegół jest perfekcyjny.
- Nie wierzę, że dożyłam tego dnia!!! - zapiszczała radośnie, jak dziecko
cieszące się z nowej zabawki. - Nareszcie wychodzisz za mąż! - zacisnęła
kciuki.
- Ha.Ha.Ha - prawniczka skrzyżowała ręce na piersiach. - Materiał na wieczorne
wiadomości.
- No przestań, bo ta mina Ci zostanie - zielonowłosa szturchnęła ją łokciem. -
Tylko jednego nie mogę zrozumieć, nie mogłaś wybrać jakieś sukienki? Nawet nie
wiesz, jak wspaniałe wyglądałabyś w syrence albo rybce - nakreśliła ręką w
powietrzu kształt klepsydry.
- Chcesz żebym wyglądała jak panna młoda, czy jak sałatka rybna?
- Ech... Ty nadal swoje.
Obie panie odwróciły się
równocześnie w stronę drzwi, gdyż usłyszały pukanie. Jednak zanim zdążyły coś
powiedzieć, do środka wszedł Usui w eleganckim szarym garniturze w kratkę.
- No co ja Ci mówiłam?! - Fumiko zbulwersowała się.
- Nie ma tradycyjnej sukni, więc nie ma zabobonu. Chyba, że wymyślisz coś
bardziej chwytliwego, Yoshida - blondyn stwierdził bardzo pewnym tonem głosu.
Następnie pomógł narzeczonej założyć
długi do kostek płacz, pasujący kolorem do całej stylizacji i nonszalancko
podsunął swoje ramię, aby mogła wsunąć pod nie dłoń, po czym dołączyli do
czekającego w aucie Saphira.
W urzędzie, jak można było
spodziewać się po parze młodej, nie było licznych gości. Poza świadkami, na
sali czekało tylko kilka osób. W tym Kunzite z lekko ironicznym uśmiechem na
twarzy, bo jak sam stwierdził, kiedy wręczano mu zaproszenie, takie imprezy
raczej go nie wzruszały. Tuż obok niego siedziała Berthier, chociaż jej pomylił
się ślub z pogrzebem, gdyż ubrała się na czarno, a wyraz twarzy miała jeszcze
bardziej ponury niż strój. Na samym końcu stał Taiki, który jako jeden z
nielicznych po prostu chciał złożyć nowożeńcom szczere życzenia.
Po oficjalnej części przyszedł czas
na uściski, co pierwsi uczynili świadkowie. Po nich w kolejce była starsza pani
Naoko z kancelarii Usui'a. Popatrzyła zza okularów na małżonkę swojego
ulubieńca i z zaskoczenia przytuliła z całej siły, aż młodej chrupnęły
wszystkie kości.
- Coś chuda bardzo - mruknęła niezadowolona.
- Słucham? - Chou raczej nie taki komplement chciała usłyszeć.
- W sam raz - Takumi od razu zaczął ratować sytuację. - Naoko-san, dziękujemy
za przybycie. Liczę, że wzniesiesz toast za nasze zdrowie.
- No tego sobie na pewno nie odmówię - kobieta zdążyła zapomnieć, o co jej
chodziło i ustąpiła miejsca Kunzite oraz Berthier.
- No to moje gratulacje Imada! - białowłosy śmiał się głośno. - Chociaż już
chyba nie Imada. Ciekawe ile ze sobą wytrzymacie - podrapał się po brodzie.
Usta pary utworzyły równocześnie
wąska linię po tych oryginalnych życzeniach.
- Żartowałem! - poklepał oboje po ramionach. - Samych dobroci.
Z kolei niebieskowłosa była już
mniej wylewna, chyba zapomniała, że potrafi mówić.
- Masz, może Ci się przyda - Ayane wcisnęła koleżance swój bukiet, a ta
uśmiecha się krzywo, kierując wzrok na szefa.
- Na mnie nie patrz, nie szukam żony - mężczyzna wzdrygnął się. - Dobra, bo
robimy korek - popchnął ją.
Nareszcie Taiki stanął przed nimi.
- Dziękuję za zaproszenie. Mam nadzieję, że nie wpadniemy więcej w żadne
kłopoty - wręczył fioletowookiej niewielki pakunek.
- Mam nadzieję, że to już koniec tego typu przygód. Dziękujemy, że udało Ci się
przyjść - podała mu rękę z wdzięcznością.
- Jak będę potrzebować porady prawnej, to będę wiedział do kogo się zgłosić -
puścił do niej oczko.
- Śmiało.
Państwo Usui wznieśli ze wszystkimi toast i
potem ewakuowali się niepostrzeżenie.
- Jak się czujesz? - Takumi splótł ich palce na których połyskiwały obrączki.
- Dziwnie - powiedziała szczerze.
- Żałujesz?
- Posłuchaj dziwaku...
- To ja żałuję, że nie mogłem dołączyć wcześniej - przerwał im znajomy
głos.
- Diamand?! - prawniczka dostała gęsiej skórki na jego widok.
Mężczyzna opierał się o mury
budynku w ręku trzymając butelkę szampana oraz uśmiechając lekko ironicznie.
- Wiem, podobno zaginąłem - zaczął szydzić. - Dla mnie to nawet lepiej. - podał
blondynowi trunek, który przyjął z kamienną twarzą. - Zanim wyjadę, chciałem Ci
coś powiedzieć - zwrócił się do brązowowłosej.
- Ale jak..
- To nieważne - uciął krótko. - Ważne, że dzięki wam osiągnąłem mój cel. Na
pewno pomyślisz, że Cię wykorzystałem, ale na początku nawet przez sekundę o
tym nie pomyślałem. Nie jestem zimnym draniem na jakiego wyglądam. Przede
wszystkim nie chcę, żebyś czuła się winna. Pamiętaj, nie masz wobec mnie
żadnego długu i nigdy go nie miałaś. Liczę, że znalazłaś szczęście na jakie
zasłużyłaś i wasza historia będzie miała lepsze zakończenie.
- Yamato...
- Nie mów nic, mogę? - ujął jej dłoń, muskając swoimi ustami.
- Czy czegoś jeszcze chcesz? - zazdrosny zielonooki zapytał cierpkim tonem, zakleszczając
rękę na talii żony.
- Jak możesz?! - skarciła go.
- Przed chwilą spieszyliśmy się. Nie robię nic złego. Pożegnaj się z panem
Yamato.
- Zachowujesz się jak gbur. Dia...mandzie.. - z powrotem chciała odezwać się do
białowłosego, lecz jego już nie było.
Wybiegła na chodnik, rozglądając się za nim, lecz nie było żadnego śladu...
